«Όταν άρχισα να μη βλέπω καλά, ένιωσα απελπισμένη και άτυχη. Έλεγα ότι δεν θέλω και δεν μπορώ να ζήσω έτσι», είπε η Ξένια Καλογεροπούλου.
Στην εκπομπή Buongiorno και τη Ράνια Θεοδωρακοπούλου έδωσε η Ξένια Καλογεροπούλου. Η ηθοποιός και θεατρική συγγραφέας μίλησε για τη ζωή και την πορεία της, ενώ φέτος πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση «The Humans» στο θέατρο Μουσούρη.
«Χαίρομαι κυρίως που παίζω σε αυτήν την παράσταση ακόμη και σε αυτό το θέατρο, όπου όταν ήμουν μικρή ερχόμουν και έβλεπα τη Λαμπέτη. Ο ρόλος είναι μια γυναίκα που έχει Αλτσχάιμερ και δεν έχει πολλή επαφή με την πραγματικότητα», είπε αρχικά η Ξένια Καλογεροπούλου.
Η Ξένια Καλογεροπούλου είπε στη συνέχεια: «Η ατυχία μου είναι ότι δεν βλέπω καλά. Δεν είμαι τυφλή τυφλή αλλά έχω πάθει αυτό που λένε ωχρά κηλίδα και τα βλέπω όλα λίγο φλου. Όταν άρχισα να μην βλέπω καλά έλεγα ότι είμαι απελπισμένη, ότι είμαι πάρα πολύ άτυχη, αλλά έλεγα δεν θέλω να ζήσω έτσι, δεν μπορώ να ζήσω έτσι. Τώρα τελευταία ανακάλυψα ότι μπορώ και παραμπορώ. Είμαι πάρα πολύ ευγνώμων για αυτά που μπορώ».
Για την «χρυσή εποχή» του θεάτρου και του κινηματογράφου, η Ξένια Καλογεροπούλου είπε: «Ήταν δύσκολες εποχές, κάναμε δύο παραστάσεις από την Τρίτη μέχρι την Κυριακή. Ήταν πάρα πολύ κουραστικό και άχαρο. Ήταν μια τεράστια κούραση και αναγκαστικά μια πολύ μεγάλη προχειρότητα, και στο σινεμά και στο θέατρο».
Για τον σύζυγό της, η Ξένια Καλογεροπούλου απάντησε: «Μου λείπει ολόκληρος. Βλέπω στο όνειρό μου πολύ συχνά ότι υπάρχει αλλά δεν τον βλέπω. Κάθε φορά παθαίνω ένα σοκ που συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει πια ούτε θα τον ξαναδώ ποτέ».
Κλείνοντας, η Ξένια Καλογεροπούλου ανέφερε: «88 είμαι, κάνω όνειρα. Δεν μπορεί να ζήσει κανείς χωρίς όνειρα».
