Ζήτω, ζούμε – ΤΑ ΝΕΑ

Ε, όπως και να το κάνουμε, δεν ήταν και εικόνα πρωθυπουργού αυτό που είδαμε στη συνέντευξη του κυρίου Μητσοτάκη. Ηταν κάτι στενόχωρο, άβολο, αμήχανο, με στιγμές που μπορεί να ήταν και ειλικρινείς, αλλά το πιο σημαντικό δεν ενέπνεαν καμία εμπιστοσύνη. Δεν υπήρχε σιγουριά. Κι απ’ τη στιγμή που δεν έχει σιγουριά ο αρχηγός της κυβέρνησης του κράτους, γιατί να έχω εγώ; Το βλέπεις, όλο το πράγμα παλαντζάρει.

Οχι, δεν είναι ότι είπε ψέματα, ειλικρινής μού φάνηκε, μόνο που αυτή η αλήθεια σε κάνει να μην αισθάνεσαι ότι κάποιος κυβερνάει.

«Είχα λάθος πληροφορία, δεν έδωσα τη σημασία που έπρεπε στην έκρηξη και στο υλικό που τη δημιούργησε, με διαβεβαίωσαν, μου είπαν, με πληροφόρησαν, τώρα είναι ίσως αλλιώς τα πράγματα, μπορεί να υπήρχε και άγνωστο φορτίο με εύφλεκτο υλικό και… και… και…».

Ωραία. Πες, έτσι έγινε. Και πρέπει να περάσουν δύο χρόνια για να το καταλάβεις; Δηλαδή έπρεπε να γίνει όλη αυτή η πρωτοφανής εδώ και χρόνια κοσμοπλημμύρα σε τόσες πόλεις για να συνειδητοποιήσεις ότι κάτι δεν πάει καλά; Αν δεν γινόταν αυτό που έγινε, και μάλιστα με πρωτοβουλία όχι κομμάτων αλλά συγγενών και μόνο των θυμάτων, τώρα θα είχαμε συνεχίσει τον ύπνο του δικαίου;

Και δεν υπάρχει και μια αντιπολίτευση να την εμπιστευτείς. Αυτοί δεν βλέπουν πώς θα βγει η αλήθεια στο φως, εκείνο που τους νοιάζει είναι να παραιτηθεί ο Μητσοτάκης, να πάμε σε εκλογές για να κυβερνήσει ο Ανδρουλάκης με τον Φάμελλο α λα μπρατσέτα. Να πάμε κατά πού ‘στράφτει δηλαδή. Αυτό σημαίνει για την αντιπολίτευση ο θάνατος τόσων παιδιών, αυτό βλέπουνε με αφορμή τα Τέμπη. Το ρεσάλτο στην εξουσία.

Τι κάνανε αυτοί ως αντιπολίτευση μέσα στα δύο χρόνια; Φρόντισαν για την αλήθεια; Πήγαν να ψάξουν τους ανθρώπους που φόρτωσαν εκείνη τη νύχτα το τρένο το εμπορικό; Ζητήσανε χαρτιά, μάρτυρες, φορτωτικές στη Θεσσαλονίκη όπου ξεκίνησε το ναύλο ή στην Αθήνα και πού θα κατέληγε;

Και τέλος τι σημαίνει η Δικαιοσύνη που επικαλούνται όλοι; Ποια Δικαιοσύνη; Αυτή στο Μάτι; Στο Predator και στις υποκλοπές; Στη Novartis, τον Παπαγγελόπουλο και τους συν αυτώ;

Κι όλα τούτα σε μια ατμόσφαιρα τοξική και αλλοπρόσαλλη όπου την ίδια ώρα μια μάνα με τον σύντροφό της σκοτώνουν αργά και βασανιστικά ένα τρίχρονο αγοράκι στην Κρήτη, ο πλανητάρχης απειλεί να αποσύρει τους αμερικανούς στρατιώτες απ’ τη Συρία, η Πισπιρίγκου δηλώνει δεν σκότωσα τα παιδιά μου αλλά με λένε Μήδεια (πώς να τη λέγανε, Μητέρα Τερέζα;), ο Μασκ μιλάει (ως τι;) στο ακροδεξιό κόμμα στη Γερμανία, λέγοντας μην έχετε ενοχές για τους παππούδες σας, ένα αεροπλάνο συγκρούεται με ένα στρατιωτικό ελικόπτερο στην Ουάσιγκτον, κανένας επιζών, και ο Τραμπ δηλώνει ότι για το τραγικό αυτό δυστύχημα φταίει η συμπερίληψη…

Κι εγώ, ενώ τα βλέπω όλα αυτά, βάζω ένα κοστούμι και βγαίνω στη σκηνή σαν να μην τρέχει κάστανο και παίζω θέατρο. Βγάζεις άκρη;

Ούτε κι εγώ. Το μόνο που μου μένει για το τέλος είναι το… Χαιρετώ.

Τώρα, τι, ποιον και γιατί χαιρετώ;

Ειλικρινά μιλώντας, το Αγνοώ. Οπως κι όλα άλλωστε.