Ηταν ο Μίμης Δομάζος, τον οποίο σήμερα αποχαιρετάμε καθώς έφυγε για το μεγάλο του ταξίδι, ο κορυφαίος έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών; Ειλικρινά δεν έχω άποψη καθώς ως ποδοσφαιριστή τον θυμάμαι ελάχιστα. Εχω όμως μια ιστορία που μαρτυρά πως ίσως και να ήταν. Το 2000 ένα αθλητικό περιοδικό της εποχής ζήτησε τη γνώμη πενήντα κορυφαίων ελλήνων ποδοσφαιριστών για το ποιος άξιζε τον σχετικό τίτλο ζητώντας τους να ψηφίσουν τρεις παίκτες. Οι απαντήσεις για τον καλύτερο ήταν διαφορετικές διότι έπαιξαν ρόλο διάφορα συναισθηματικά κριτήρια: άλλος ψήφιζε έναν συμπαίκτη του, άλλος τον πιο εμβληματικό στην ιστορία της ομάδας του, άλλος ένα παιδικό του είδωλο – και οι ποδοσφαιριστές σκέφτονται όπως εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι. Αλλά ο Δομάζος ήταν σε όλες σχεδόν τις τριάδες των κορυφαίων όλων κι αυτό νομίζω κάτι λέει. Σημειωτέον ο ίδιος ο Δομάζος θεωρούσε κορυφαίο τον Λουκανίδη γιατί, όπως έλεγε, μπορούσε να αγωνίζεται σε όλες τις θέσεις – μόνος αυτός.
Δημοφιλία
Την εικόνα του Δομάζου εντός γηπέδου την έχω ελάχιστα, αλλά αν κάτι δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν η τεράστια δημοφιλία του και μετά το τέλος της τεράστιας καριέρας του. Το 1992 (ή κάπου εκεί…) είχα πάει ένα βράδυ στη μουσική σκηνή ΖΟΟΜ στην Πλάκα. Ούτε θυμάμαι ποιοι τραγουδούσαν – έχουν περάσει χρόνια. Θυμάμαι όμως την εξής καταπληκτική σκηνή: πριν το πρόγραμμα ξεκινήσει υπήρχε μια τεράστια ουρά από άνδρες που περνούσαν από ένα συγκεκριμένο τραπέζι που ήταν στην είσοδο του μαγαζιού για να χαιρετήσουν τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού Μίμη Δομάζο, να του σφίξουν το χέρι και να του πάρουν ένα αυτόγραφο! Είχαν περάσει πάνω από δέκα χρόνια που ο Δομάζος είχε σταματήσει το ποδόσφαιρο κι όμως ο κόσμος ένιωθε την ανάγκη να αποδώσει τιμές. Ο Στρατηγός με ένα μαύρο κουστούμι κι ένα άσπρο πουκάμισο καμάρωνε – και με το δίκιο του. Ηθελα κι εγώ να πάρω ένα αυτόγραφό του να το πάω να το δείξω στον πατέρα μου που δήλωνε «Παναθηναϊκός του Δομάζου». Δεν το έκανα, δεν θυμάμαι γιατί.
Συνέντευξη
Οπως μου συμβαίνει με τους αληθινά μεγάλους, θυμάμαι και την πρώτη φορά που μίλησα μαζί του, αλλά και την τελευταία. Το 2001 του ζήτησα μια συνέντευξη για «Το Βήμα της Κυριακής» – θέμα της ήταν τα «δεκάρια» που τότε υπήρχαν στο πρωτάθλημά μας εν αφθονία: ήταν η χρονιά που είχε γυρίσει στην ΑΕΚ ο Βασίλης Τσιάρτας από τη Σεβίλλη, που ο Τζιοβάνι έπαιζε στον Ολυμπιακό, που ο ΠΑΟΚ είχε αγοράσει τον Καμπς για το χατίρι του οποίου είχε πέσει το αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης. Κυρίως όμως ήταν μια στιγμή που στον ΠΑΟ υπήρχαν τρεις παίκτες που έμοιαζαν να διεκδικούν την ίδια θέση: ο Λυμπερόπουλος, ο Φλίπσεν που ήταν ακριβή μεταγραφή και ο νεαρός Καραγκούνης για τον οποίο υπήρχαν πολλές απορίες για το αν πρέπει να στηριχθεί. Πήγα και βρήκα τον Δομάζο στην πλατεία Βικτωρίας όπου είχε ένα καφέ. Ηταν πάντα καλός με τους δημοσιογράφους, αρκεί να μην διαστρέβλωναν τα λόγια του. «Σου έχω εμπιστοσύνη γιατί η εφημερίδα σου είναι σοβαρή» μου είπε. Πήρε θέση για όλους. Η τοποθέτησή του ότι ο Κάρα αξίζει τη φανέλα με το δέκα που φορούσε αυτός πιο πολύ από όλους είχε κάνει αίσθηση εντός του ΠΑΟ: ο τρόπος που έβλεπαν τον τότε μικρό άλλαξε. Και ο Καραγκούνης προς τιμήν του αναγνώριζε πάντα αυτή τη δημόσια τοποθέτηση του «στρατηγού». Που γαλαντόμος όπως ήταν με πήρε τηλέφωνο την επομένη για να μου πει πως «τα έγραψα ωραία» και πως όποτε θέλω να περνάω από εκεί για έναν καφέ. Πήγαινα όλον τον καιρό που έμενα στην Κυψέλη. Και κάθε συζήτηση μαζί του ήταν σαν κάποιος να σου αφηγείται μια κινηματογραφική ταινία. Στην οποία πρωταγωνιστεί.
Παρεμβατικός
Αυτή η δυνατότητα του Δομάζου να είναι παρεμβατικός στα εσωτερικά του ΠΑΟ χρόνια μετά το τέλος της καριέρας του μεγαλώνει στα μάτια μου την πιθανότητα να είναι όντως ο κορυφαίος όλων των εποχών.
Το 1985 είχε αναλάβει τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟ καθώς με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη είχε καλές σχέσεις. Επεισε τον καπετάνιο να σταματήσει τις μεταγραφικές τρέλες και να ποντάρει σε ελληνόπουλο. Γύριζε την Ελλάδα για να βρει μικρούς με προσόντα – με κριτήριο αυτοί να είχαν περάσει από την Εθνική Νέων. Εφερε τον Κάβουρα, τον Καραβίδα, τον Τσίμπο κι άλλους πολλούς. Η πάντοτε σκληρή στις κρίσεις της εφημερίδα «Φίλαθλος» είχε βάλει τίτλο «Κλαίνε όλοι στην Παιανία με τα πιτσιρίκια που μάζεψε ο Δομάζος» – όντως έτσι συνέβαινε: υπήρχαν μεγάλα ερωτηματικά για τις επιλογές του. Αλλά τα πιτσιρίκια με προπονητή τον Γιάτσεκ Γκμοχ και μπροστάρηδες τους Ζάετς, Ρότσα και Δημήτρη Σαραβάκο πήραν το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας του ΠΑΟ στον καιρό του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Το ότι μετά το κατόρθωμά του αυτό ο Δομάζος έφυγε από τον ΠΑΟ μεγάλωσε ακόμα περισσότερο το κύρος του: όταν μιλούσε δεν ήταν απλά ο Δομάζος, ο κάποτε αρχηγός του ΠΑΟ – αλλά ένας ποδοσφαιράνθρωπος με ικανότητες που απαρνήθηκε μια παραγοντική καριέρα, αλλά ήθελε το καλό του ΠΑΟ. Αυτό το καλό πάντα υπηρετούσε ακόμα και με συνεντεύξεις και παρεμβάσεις του που κατά καιρούς προκαλούσαν σεισμούς.
Τελευταία φορά
Φυσικά θυμάμαι και την τελευταία φορά που τον είδα. Βρισκόμασταν στο Hotel George Lycabettus, παραδοσιακό παναθηναϊκό στέκι. Εκεί ο υπέροχος εικαστικός και φίλος Δήμος Φλέσσας παρουσίαζε μια έκθεση αφιερωμένη στον ΠΑΟ. Ηρθαν στα εγκαίνιά της πολλοί βετεράνοι του ΠΑΟ – φυσικά και ο Μίμαρος.
Οταν μπήκε στην αίθουσα της έκθεσης, νόμιζες ότι έφτασε ένας σταρ του Χόλιγουντ. Τον συνόδευε η κόρη του η Πόπη – αν και βλέποντάς τους θα λεγα ότι αυτός τη συνόδευε: χαμογελαστός, λαμπερός, με το ωραίο του κοστούμι και το πιο αστραφτερό του χαμόγελο, ο «στρατηγός» έγινε ξαφνικά το κέντρο του κόσμου. Πρώην παίκτες του ΠΑΟ, συμπαίκτες και μικρότεροι που μεγάλωσαν με αυτόν είδωλο, αλλά και απλοί φίλαθλοι είχαν μάτια μόνο για αυτόν. Μιλήσαμε λίγο – για τον Παναθηναϊκό όπως πάντα. Κι όπως ακριβώς είκοσι και βάλε χρόνια πριν, ήθελα να του ζητήσω ένα αυτόγραφο. Πόσους άλλωστε πραγματικούς σταρ θα μπορούσα να συναντήσω στη ζωή μου;
Το ήξερε
«Είναι μια χαρά, καλύτερος από ποτέ» είπα στην κόρη του. «Είναι, αλλά θα έπρεπε να ακούει πιο πολύ, έχει μεγαλώσει και δεν λέει να το καταλάβει» μου απάντησε. Ηθελα να της πω ότι ο Μίμαρος ποτέ δεν άκουγε κανένα. Δεν της το είπα γιατί το ήξερε…
Source link
