Κανείς δεν πήρε στα σοβαρά τις υποσχέσεις του τζιχαντιστή που κάνει κουμάντο στη Συρία, επειδή φόρεσε κοστούμι – εκτός, ενδεχομένως, από την κ. Κάγια Κάλας, αλλά αυτή δεν μετράει, γιατί είναι έτοιμη πιστέψει τα πάντα. Η αναζωπύρωση του εμφυλίου και οι σφαγές των αμάχων, μεταξύ των οποίων και χριστιανοί, προκαλούν εκκλήσεις προς την κυβέρνηση να παρέμβει η χώρα κάπως (πώς δεν διευκρινίζεται) για να επανέλθει η τάξη. Ορισμένες από αυτές τις εκκλήσεις έχουν κυρίως ανθρωπιστικό χαρακτήρα (να σταματήσει η αιματοχυσία), άλλες γίνονται μηχανικά, επειδή είναι μέσα στη ρουτίνα της πολιτικής (να έχουμε πει κι εμείς κάτι γι’ αυτό, να μη λένε μετά ότι δεν ενδιαφερθήκαμε). Δεν λείπουν και οι ακραία αφελείς και επικίνδυνες, όπως εκείνη που αποδίδει τις σφαγές σε σχέδιο των Τούρκων και ζητάει να ανοίξουμε έναν καβγά στην Ευρώπη για να εμποδίσουμε την Τουρκία, τον οποίο δεν πρόκειται να κερδίσουμε.
Αναρωτιέμαι αν, στον αναποδογυρισμένο κόσμο όπου βρεθήκαμε ξαφνικά, διαθέτουμε την πολυτέλεια να δαπανήσουμε διπλωματικό κεφάλαιο για τη Συρία, όταν τρέμουμε μη τυχόν και συμβεί η περιώνυμη στραβή στο Κυπριακό. Και πέραν αυτού όμως, αν εξαιρέσουμε τον κίνδυνο αύξησης των μεταναστευτικών ροών, εξαιτίας του εμφυλίου, τα υπόλοιπα είναι δική τους εσωτερική υπόθεση: η φατρία που διαφεντεύει τη χώρα σφάζει τους αλαουίτες, οι οποίοι επί πενήντα χρόνια έσφαζαν τους άλλους. Οι περιπέτειες της Δύσης στο Ιράκ και το Αφγανιστάν έδειξαν πόσο κούφια είναι η φαντασίωση ότι, πάνω σε παραδόσεις αιώνων, μπορείς να απλώσεις ένα λεπτό επίχρισμα κανόνων και κράτους δικαίου και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Το ζητούμενο για εμάς είναι μην εξάγονται από τη Συρία οι επιπτώσεις της κρίσης. Διαφορετικά, αν ήμουν κυνικός, θα έλεγα κιόλας ότι μας συμφέρει η ρευστότητα στη Συρία, ώστε η Τουρκία να μένει απασχολημένη και να μας αφήνει στην ησυχία μας. Ούτως ή άλλως, η ανατροπή του κόσμου μας ενισχύει τον διεθνή ρόλο της Τουρκίας, έναντι όλων. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε να εμποδίσουμε…
ΨΥΧΡΟΤΗΤΑ
Σχετικά με την ένταση στις σχέσεις του έλληνα υπουργού Αμυνας με τον γάλλο ομόλογό του, ο ισχυρισμός της γαλλικής εφημερίδας «La Tribune» ότι ο Νίκος Δένδιας δεν έχει απαντήσει στο αίτημα του Σεμπαστιάν Λεκορνού για συνάντηση, δεν είναι ακριβής. Από την αλληλουχία των γεγονότων, όπως τη δημοσιοποίησαν πηγές του δικού μας υπουργείου Αμυνας, είναι σαφές ότι υπάρχει ένα πρόβλημα στις σχέσεις, εξαιτίας του Meteor, δεν είναι όμως αυτό που διαπιστώνει η γαλλική εφημερίδα. Το πρόβλημα είναι ότι ο κ. Δένδιας δεν επιθυμεί να συναντήσει τον κ. Λεκορνού, όχι ότι παρέλειψε να του απαντήσει. Αν το ήθελε, θα μπορούσε και στο περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ, όπως είχε ζητήσει ο Γάλλος. Ο κ. Δένδιας, όμως, τον παραπέμπει στις διπλωματικές καλένδες. Κοινώς, τον έχει βάλει στον πάγο. Αιτία της ψυχρότητας είναι προφανώς η δυσαρέσκεια του έλληνα υπουργού, επειδή οι Γάλλοι δεν μπορούν να εμποδίσουν την πώληση των συγκεκριμένων πυραύλων (που είναι προϊόν συμπαραγωγής πολλών ευρωπαϊκών κρατών) στους Τούρκους. Εχει θυμώσει λοιπόν. Και ξέρετε τι συμβαίνει με τους Καραμανλικούς όταν θυμώνουν! Κρατάνε την ανάσα τους, φουσκώνουν και κοκκινίζουν, μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι κανείς δεν συγκινείται και να αναπνεύσουν ξανά…
ONE NIGHT STAND
«Μετά τη μομφή, διαφορετικοί δρόμοι για ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ», διαβάζω. Εύλογο δεν είναι; Ακόμη και αν δεν υπήρχε η πρόσφατη δημοσκόπηση, που δείχνει την Πλεύση στη δεύτερη θέση, όλοι καταλάβαμε ότι από τον χειρισμό της υπόθεσης κερδισμένοι ήταν μόνο η Ζωή Κωνσταντοπούλου («το κοριτσάκι του Εξορκιστή που μεγάλωσε», όπως τη λέει μια φίλη μου…) και ο Κυριάκος Βελόπουλος. Γι’ αυτούς δούλεψαν τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Συμβαίνουν αυτά, μέσα στη ζωή είναι. Λίγο το ποτό, η μουσική, ο χορός, καταλαβαίνετε τώρα, παρασύρθηκαν… Και, όπως ξέρουμε οι περισσότεροι από τα νιάτα μας, τα μεθυσμένα «one night stands» συνήθως δεν έχουν αίσιο τέλος. Ελπίζω τουλάχιστον να πήραν τις απαραίτητες προφυλάξεις…
