Εδώ και δύο εβδομάδες, η χώρα άρχισε ξανά να κινείται στους ρυθμούς των Τεμπών ή, μάλλον, ενός πολύ καθυστερημένου απόηχου, αφού οι τελευταίες διπλές εκλογές, παρότι τα Τέμπη ήταν πολύ πιο νωπά, έδωσαν στη ΝΔ την αυτοδυναμία με το συνθλιπτικό ποσοστό του (σχεδόν) 41%. Η αναζωπύρωση της συζήτησης για το τρομερό δυστύχημα έγινε στον απόηχο ενός συστηματικού αναπροσανατολισμού του θέματος: από την ποινική διερεύνηση της ευθύνης ατόμων και φορέων στο δυστύχημα, η δημόσια συζήτηση οδήγησε στην κυβέρνηση, οι ενέργειες της οποίας μετά το δυστύχημα θεωρούνται ενέργειες «συγκάλυψης» κάποιου τρομερού μυστικού, όπως η πιθανή μεταφορά παράνομου φορτίου.
Ο,τι όμως συζητούνταν ανάμεσα σε μικρές ομάδες, πριν από δύο Κυριακές μετατράπηκε σε κυρίαρχη τάση της δημόσιας συζήτησης, έπειτα από μια σειρά καλά οργανωμένων συλλαλητηρίων, που είχαν επιτυχία και ερμηνεύτηκαν ως αυθόρμητες συνάξεις ευαίσθητων πολιτών, ειλικρινά λυπημένων από τις επιπτώσεις του δυστυχήματος, κυρίως από τους νεκρούς νέους, και οργισμένων. Ειλικρινής και ευνόητη η λύπη, σίγουρα. Αλλά στο όνομα της συγκίνησης υπάρχει μεθόδευση.
Στις συγκεντρώσεις αυτές δέσποσαν δύο συνθήματα: τα Τέμπη είναι «έγκλημα» και υπήρξε επιχείρηση «συγκάλυψης». Από ποιους; Μα ασφαλώς από την κυβέρνηση. Τι ακυρώνουν αυτά τα συνθήματα; Το κράτος δικαίου. Τη δικαιοσύνη. Φτάσαμε, έτσι, να μιλάμε όχι για το δυστύχημα και για τις αντικειμενικές ευθύνες εργαζομένων που δεν έκαναν όπως πρέπει τη δουλειά τους, αλλά για τα «πριν» και τα «μετά». Για παράνομες ουσίες που δήθεν κουβαλούσε το εμπορικό τρένο και για κάποιον πανίσχυρο λαθρέμπορο, ο οποίος πρέπει να έχει άκρες στην κυβέρνηση, γι’ αυτό κουβάλαγε το παράνομο φορτίο. Το μόνο που δεν ακούσαμε ήταν η πρόταση να παρασημοφορηθεί ο σταθμάρχης ο οποίος δεν έκανε τη δουλειά του, αφού εξαιτίας του δυστυχήματος αποκαλύφθηκαν οι κακοί (τους οποίους, πάντως, τους ξέραμε από πριν: είναι ο Μητσοτάκης και οι συνεργάτες του στην κυβέρνηση της ΝΔ).
Η παρανοϊκή αυτή συζήτηση έχει ξαναγίνει. Ηταν στη βάση του κινήματος αγανάκτησης του 2011, που θεωρούσε ότι το πρόβλημα της χώρας δεν ήταν η χρεοκοπία αλλά τα Μνημόνια τα οποία συνομολογήσαμε για να σωθούμε. Κυριάρχησε στη διερεύνηση του εγκλήματος της Μαρφίν, όπου δεν βρέθηκαν οι κουκουλοφόροι δράστες της πυρπόλησης, ωστόσο καταδικάστηκαν οι υπεύθυνοι της τράπεζας για πλημμελή μέτρα ασφαλείας, με αποτέλεσμα πολλοί να ισχυρίζονται ότι τα θύματα οφείλονται στην απληστία των καπιταλιστών και όχι στην πυρπόληση του κτιρίου.
Η ίδια διαστρέβλωση κυριαρχεί και στη συζήτηση για τα Τέμπη. Φτάσαμε να ψάχνουμε τις ανεπάρκειες χρόνων, να συζητάμε θεωρίες συνωμοσίας, να γίνουμε χημικοί επειδή ο γνωστός επιστολογράφος του Ιησού λάνσαρε την πληροφορία ότι το τρένο μετέφερε ξυλόλιο, να γίνουμε ντετέκτιβ αναζητώντας πού έκρυβε από το ΠΑΣΟΚ τις δικογραφίες ο Τασούλας, την παραλαβή των οποίων ανακοίνωνε ο Κωνσταντινόπουλος… Φτάσαμε, τελικά, να αναβιώσουμε τη συνθήκη των Αγανακτισμένων του 2011, αυτή τη φορά με σύμπραξη των πασόκων.
Ηδη χθες διαδήλωσε η μαθητιώσα νεολαία, ενώ το κίνημα «της συγκίνησης» λογικά θα κλιμακώσει τις κινητοποιήσεις όσο πλησιάζει η επέτειος του δυστυχήματος. Διότι μπορεί το συναίσθημα να κυριαρχεί, αλλά ήδη μετράνε δημοσκοπικά κέρδη τα αντισυστημικά κόμματα, δεξιά κι αριστερά (πλην ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς). Αλλά όπου υπάρχουν κέρδη, υπάρχουν και κερδοσκόποι.
Source link
