Οι πιο έµπειροι κοινοβουλευτικοί συντάκτες το ομολογούν ή και με έναν υπαινικτικό τρόπο το διατυπώνουν: το τωρινό επίπεδο της Βουλής είναι από τα χαμηλότερα και πιο αδύναμα της Μεταπολίτευσης. Οι τελευταίες δύο κραυγαλέες και ακραίες περιπτώσεις του Κυριαζίδη της ΝΔ και του Παπαδόπουλου της Νίκης όχι απλώς επιβεβαιώνουν τον παραπάνω κανόνα αλλά και πυροδοτούν όρους ανησυχίας για τη σύνθεση και την ανθρωπογεωγραφία, το ύφος και τον τρόπο ενός μεγάλου μέρους των σημερινών βουλευτών των κομμάτων. Ας μην ξεχνούμε πως παρά τη διαγραφή Κυριαζίδη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη – μία ορθή επιλογή προφανώς – ο ίδιος ο βουλευτής Δράμας σχεδόν προσπάθησε να πει στο Σώμα ότι δεν άκουσε καλά ή ότι έγινε… παρανόηση. Κι όμως όλοι άκουσαν σε ζωντανή μετάδοση το κραυγαλέα απαράδεκτο που εκστόμισε προτρέποντας τη Ζωή Κωνσταντοπούλου «να κάνει κάνα παιδί». Επιτρέπεται όμως η εθνική αντιπροσωπεία να επιδίδεται σε ακραίες εκφωνήσεις με τέτοια ευκολία και με όρους τσαμπουκά και μάλιστα κατά την κορυφαία διαδικασία που θεωρείται εκ των πραγμάτων η πρόταση δυσπιστίας ή εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση; Εδώ θα έμπαινε μια τελεία – θα έλεγε κάποιος – με τη διαγραφή του βουλευτή από την ΚΟ της ΝΔ αλλά και από την καθολική καταδίκη του περιστατικού. Κι όμως χθες ένα δεύτερο επεισόδιο, πάλι με πρωταγωνιστή έναν βουλευτή – τον Νίκο Παπαδόπουλο –, έρχεται όχι απλώς να ενισχύσει τα παραπάνω αλλά να θέσει εις τον τύπων των ήλων τα κοινοβουλευτικά κόμματα ως προς τα πρόσωπα τα οποία επιλέγουν για να στελεχώσουν τα δικά τους ψηφοδέλτια. Προφανώς το κόμμα της Νίκης είναι ένα κόμμα ανορθόδοξου λόγου. Αυτό όμως απέχει από το να αποδεσμεύεται η επιθετικότητα ενός βουλευτή του εν λόγου κόμματος, ο οποίος ορμάει στην Εθνική Πινακοθήκη και διαλύει έργα επειδή τα θεωρεί βλάσφημα! Συγγνώμη αλλά αυτές δεν είναι εικόνες δυτικής δημοκρατίας και πολύ περισσότερο δεν είναι συμπεριφορές βουλευτών εκλεγμένου κόμματος. Είναι εικόνες που μας πάνε πολύ πίσω και μας αναγκάζουν να ξανασυζητήσουμε ζητήματα όπως η δημοκρατία, η ανεξιθρησκεία και η ανοχή. Και το δυσμενέστερο όλων είναι πως η συζήτηση αυτή γίνεται όταν φορέας της βίας και του σκοταδισμού γίνεται ένας βουλευτής εκλεγμένου κόμματος.
Τα περισσότερα κόµµατα γεµίζουν τα ψηφοδέλτιά τους µε σταρ, µε δηµόσια πρόσωπα ή µε ανθρώπους που έχουν δεσµούς µε τις τοπικές κοινωνίες και είναι ικανοί να διευθετούν μικροδιαμεσολαβήσεις. Αυτό φαίνεται τα τελευταία χρόνια αλλά και περισσότερο επιτείνεται όταν ταυτόχρονα με αυτούς εισέρχονται στη Βουλή εκλεγμένα πρόσωπα αδιευκρίνιστων καταβολών και εκκινήσεων. Το απόλυτα θλιβερό: οι βουλευτές έχουν ρόλο τον έλεγχο και την ενίσχυση των θεσμών και της δημοκρατίας μέσω του έργου και της παρουσίας τους. Η αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος και η ελευθερία της τέχνης σε μόλις 48 ώρες αμφισβητήθηκαν από βουλευτές.
