Από το πρωί χθες, όταν έγινε γνωστό το επεισόδιο χουλιγκανισμού στην Εθνική Πινακοθήκη, με πρωταγωνιστή βουλευτή της Νίκης, όλοι αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν αυτός ο κύριος (Νίκος Παπαδόπουλος το όνομά του) να είναι βουλευτής. Δεν διαφωνώ καθόλου, νομίζω όμως ότι το πρόβλημα πηγαίνει ακόμη πιο βαθιά. Προσωπικώς, απορώ πώς ο άνθρωπος αυτός είναι γιατρός. Πώς γίνεται, δηλαδή, να πιστεύει στους καλικάντζαρους, στους οποίους μάλιστα αποδίδει την έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας την περίοδο των Χριστουγέννων, και συγχρόνως να είναι γιατρός. Αυτό είναι το ασύλληπτο, για το φτωχό μου μυαλό. Είναι σαν να λέμε ότι κάποιος είναι και έγκυος και παρθένος! Γίνεται; Βέβαια, στην Καινή Διαθήκη υπάρχει η καταγραφή ενός τέτοιου γεγονότος, όμως όπως όλοι γνωρίζουμε ωφείλετο σε θεϊκή παρέμβαση. Εκτοτε, δεν νομίζω να έχει επαναληφθεί.
Το περιστατικό θρησκευτικού χουλιγκανισμού που προκάλεσε ο κ. Παπαδόπουλος, όσο κι αν είναι απολύτως καταδικαστέο, έχει μια διδακτική χρησιμότητα, γιατί μας δείχνει τι ακριβώς είναι το περιώνυμο woke ή DEI (diversity, equity, inclusion), εξαιτίας του οποίου ο Τραμπ έγινε ξανά πρόεδρος των ΗΠΑ. Πάμε στο συγκεκριμένο περιστατικό. Το πρόβλημα του κ. Παπαδόπουλου είναι ότι εκεί όπου οι συντριπτικά περισσότεροι βλέπουν ένα έργο τέχνης (καλό ή κακό, άλλη υπόθεση), εκείνος βλέπει τη μητέρα του. Ενδεχομένως, το ίδιο να συμβαίνει και σε άλλους· πάντως, είναι ελάχιστοι. Επειδή λοιπόν ο κ. Παπαδόπουλος βλέπει σε ένα συγκεκριμένο έργο τέχνης τη μητέρα του, απαιτεί και όλοι εμείς οι υπόλοιποι, εμείς που βλέπουμε μόνο ένα έργο τέχνης, να δούμε και εμείς τη μητέρα του! Και, επειδή δεν μπορεί να μας το επιβάλει, πηγαίνει στην Πινακοθήκη και τα κάνει λίμπα.
Αυτό ακριβώς είναι το woke, που έφερε τους Αμερικανούς στα όριά τους και τον Τραμπ στην προεδρία: η επιβολή της εσωτερικής, ψυχολογικής και υποκειμενικής πραγματικότητας επί της αντικειμενικής. Ως προς την απαίτηση του να επιβάλει τη δική του αντίληψη, ο κ. Παπαδόπουλος δεν διαφέρει από εκείνον που αισθάνεται ότι έχει «ρευστό φύλο» (ό,τι και αν σημαίνει αυτή η μπούρδα) και απαιτεί από τους γύρω του να του απευθύνονται στο ουδέτερο γένος. Δεν διαφέρει ούτε από τους Ταλιμπάν! Αλλωστε, είναι η χριστιανική εκδοχή τους. Αν η Νίκη το μπορούσε, θα επέβαλλε τη θεοκρατία. Αρκετά κράτησε όμως αυτό το αστείο με το κόμμα των θρησκόληπτων: το δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις ότι θα εξαλειφθεί στις επόμενες εκλογές…
ΚΟΕΛΙΟ
Ακούω τον κ. Ανδρουλάκη στις συνεντεύξεις του να επιμένει ότι το ΠΑΣΟΚ «μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη». Το λέει και το ξαναλέει, πάντα με μια περιττή ένταση, για την οποία μάλλον νομίζει ότι εκφράζει δυναμισμό και αποφασιστικότητα. Είναι φανερό ότι θέλει πολύ να το πιστέψει. Παράλογο μεν ως στάση, καθόλου ασυνήθιστο όμως. Ο βολονταρισμός έγινε μόδα στην Ελλάδα, εξαιτίας του Κοέλιο – θυμάμαι μάλιστα μια υπουργό του ΠΑΣΟΚ, η οποία πλέον ανήκει στη χορεία των λεγομένων αειμνήστων, η οποία μοίραζε τον «Αλχημιστή» του σωρηδόν ως δώρο για τις γιορτές. Με κάποιον τρόπο, φαντάζομαι, ο κ. Ανδρουλάκης ενισχύει την επιθυμία του, την ωθεί προς ολοένα μεγαλύτερα ύψη, ελπίζοντας ότι «το σύμπαν θα συνωμοτήσει» για να κερδίσει αυτός τις εκλογές.
Σίγουρα δεν είναι απλό αυτό που προσπαθεί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, διαφορετικά θα συνέβαινε καθημερινά στον καθένα μας. Ας πούμε, εκεί που περπατάς στην Πανεπιστημίου, να σου, πετάγεται μπροστά σου μια τυρόπιτα, επειδή ο διπλανός σου επιθύμησε ξαφνικά μια τυρόπιτα και το σύμπαν συνωμότησε για να του τη φέρει! Κι αν αστόχησε ενάμιση μέτρο, δεν πειράζει. Σκεφτείτε πόσες επιθυμίες θα έχει να ικανοποιήσει. Οχι, δεν μπορεί να είναι τόσο απλό. Αφήστε που θα ήταν και κοινωνικά άδικο, γιατί θα έκλειναν τα τυροπιτάδικα και όχι μόνο στην Πανεπιστημίου. Υποθέτω, λοιπόν, επειδή φυσικά δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, ότι για να συνεγερθεί το σύμπαν στην πραγματοποίηση μιας επιθυμίας θα πρέπει να συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις ποιότητας. Πού να ξέρω;
Αν όμως ο κ. Ανδρουλάκης πιστεύει στ’ αλήθεια ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί «να νικήσει τον Μητσοτάκη», τότε γιατί αβαντάρει τόσο εμφανώς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου; Να το έκανε ο Μητσοτάκης, θα το καταλάβαινα. Εκείνον τον συμφέρει απολύτως να κυριαρχεί η κ. Κωνσταντοπούλου στην πολιτική δίνη. Ο Ανδρουλάκης όμως έχει λόγο να την προωθεί;
