«Από το MAGA στο MEGA. Να Κάνουμε την Ευρώπη Μεγάλη Ξανά!», έγραψε ο Ιλον Μασκ στο Χ το περασμένο Σάββατο 18 Ιανουαρίου, παραφράζοντας το γνωστό σύνθημα που αποτέλεσε τη «σημαία» του Ντόναλντ Τραμπ κατά την επέλασή του προς την κατάκτηση του Λευκού Οίκου. Η ανάρτησή του ερμηνεύθηκε δε από πολλούς ως το… συνθηματικό για να εξαπολυθεί η μεγάλη επίθεση με σκοπό, μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες, να αλωθεί και η Ευρώπη – ως φυσική συνέχεια των τροχιοδεικτικών βολών που είχε εκτοξεύσει το προηγούμενο διάστημα ο πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη και (για την ώρα τουλάχιστον) «δεξί χέρι» του νέου πλανητάρχη.
«Υπάρχουν τόσο πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη οι οποίοι έχουν χάσει την ελπίδα τους για το μέλλον ή πιστεύουν ότι η Ευρώπη είναι, κατά κάποιο τρόπο, κακή. Πρόκειται για μια διάχυτη απαισιοδοξία, η οποία θα οδηγήσει στο τέλος της Ευρώπης. Για τον λόγο αυτό, η κατάσταση πρέπει να αλλάξει», έγραψε ο ίδιος σε άλλη του ανάρτηση, προσπαθώντας να εξηγήσει τους λόγους που τον έχουν κάνει να στρέψει το βλέμμα του προς την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού.
Αν μάλιστα κρίνουμε από τις μέχρι σήμερα παρεμβάσεις του, το μέσο που έχει επιλέξει για να πετύχει τον στόχο του ο Μασκ, δεν είναι άλλο από το μοναδικό που συνάδει με τον ναζιστικό χαιρετισμό του σε δημόσια θέα: την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά, η οποία άλλωστε είχε περίοπτη θέση στην ορκωμοσία του Τραμπ – την ιταλίδα πρωθυπουργό Τζόρτζια Μελόνι, την Εναλλακτική για τη Γερμανία, τον Ερίκ Ζεμούρ και τη Μαριόν Μαρεσάλ και, βεβαίως, τον Βίκτορ Ορμπαν, τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας που επινόησε και έριξε πρώτος το σύνθημα MEGA τον Ιούνιο του 2024, ενόψει της ανάληψης της εξάμηνης προεδρίας της ΕΕ.
Αυτό και μόνο το γεγονός, όμως, φέρνει στο προσκήνιο μια μεγάλη αντίφαση. Διότι η εθνικιστική και ευρωσκεπτικιστική Ακροδεξιά όχι απλώς δεν έχει ως όραμά της τη δημιουργία μιας ισχυρής και μεγάλης Ευρώπης, αλλά επιδιώκει την ανάσχεση, πάση θυσία, της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» και την αποτροπή κάθε βήματος που οδηγεί προς τα εκεί. Με άλλα λόγια, η πολιτική και ιδεολογική της πυξίδα τη στρέφει προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που επιχείρησαν να περιγράψουν η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν από το Νταβός και ο Αντόνιο Κόστα από το βήμα της Ευρωβουλής, ο νέος προεδρεύων της ΕΕ και πρωθυπουργός της Πολωνίας, Ντόναλντ Τουσκ, η «υπουργός Εξωτερικών» της ΕΕ, Κάγια Κάλας, καθώς και οι Εμανουέλ Μακρόν και Ολαφ Σολτς, μετά το γεύμα που είχαν την Τετάρτη στο Παρίσι.
Μήπως, λοιπόν, οφείλουμε να αναζητήσουμε τι κρύβεται πίσω από το σύνθημα MEGA των Μασκ, Ορμπαν και σία; Μήπως αντί για μια μεγάλη Ευρώπη αυτό που πραγματικά θέλουν, τόσο ο ίδιος όσο και ο Τραμπ, είναι μια αδύναμη και κατακερματισμένη Ευρώπη; Και μήπως αυτό ακριβώς υποδηλώνει η προκλητική συμπεριφορά του νέου προέδρου των ΗΠΑ, ο οποίος συμπεριφέρεται ωσάν να μην υπολογίζει την Ευρώπη ως σύμμαχο αλλά ως ανταγωνίστρια δύναμη, πετώντας της μάλιστα το γάντι – πότε με την προαναγγελία επιβολής δασμών, πότε με τους εκβιασμούς για να αγοράσει πιο πολύ αμερικανικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο και πότε απειλώντας τη ότι θα προσαρτήσει τη Γροιλανδία, που αποτελεί τμήμα του εδάφους της Δανίας και, άρα, της ΕΕ; (Κάτι που έκανε και ένα δανό ακροδεξιό βουλευτή να πει στον Τραμπ να «πάει να γ…εί»)
Τρία πράγματα πρέπει να θεωρούνται σίγουρα, σε κάθε περίπτωση. Το ένα είναι πως η εποχή του «business as usual» στις σχέσεις της Ευρώπης με τις ΗΠΑ έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και οι παραδοσιακά μεγάλες δυνάμεις της πρώτης, κυρίως Γερμανία και Γαλλία, είναι αναγκασμένες να λάβουν τώρα δύσκολες αποφάσεις, που ανέβαλαν επί δεκαετίες – έχοντας συνείδηση πως μόνο του καθένα από τα 27 κράτη-μέλη θα αποτελέσει εύκολη λεία στην εποχή του «σκληρού γεωστρατηγικού ανταγωνισμού» που περιέγραψε η πρόεδρος της Κομισιόν. Το δεύτερο είναι πως η σημερινή ευρωπαϊκή Ακροδεξιά δεν είναι σε θέση να υπηρετήσει το σύνθημα MEGA, καθώς οι εθνικοί μεγαλοϊδεατισμοί «σκοτώνουν» την ιδέα της Μεγάλης Ευρώπης – εκτός αν υποθέσουμε ότι ο Μασκ και ο Τραμπ βγάλουν από το μανίκι τους κάποιο σύγχρονο Χίτλερ, κάτι που για την ώρα μοιάζει με σενάριο πολιτικής και επιστημονικής φαντασίας.
Οσο για το τρίτο, αφορά ευθέως τους λαούς της Ευρώπης, που πρέπει να ετοιμάζονται για δύσκολες μέρες. Ο «ευρωπαϊκός τρόπος ζωής» που κυριάρχησε μεταπολεμικά, ο οποίος περιλαμβάνει κοινωνικό κράτος, δικλίδες εγγύησης της δημοκρατίας και ειρηνική συνύπαρξη, αμφισβητείται έντονα και το μέλλον του είναι αβέβαιο.
Source link
