Οταν τελείωσε η τελετή απονομής των βραβείων Οσκαρ, στην Ευρώπη το πρώτο συμπέρασμα ήταν σχεδόν καθολικό: το Χόλιγουντ, είπαν, αποφάσισε να μην καταγγείλει τις πρακτικές και τις πολιτικές του Ντόναλντ Τραμπ – ελάχιστοι ήταν εκείνοι που έκαναν κάποια, έστω έμμεση, αναφορά στον πρόεδρο των ΗΠΑ. Αδικο δεν είχαν οι Ευρωπαίοι. Συμβολισμοί δεν υπήρχαν, οι στρατευμένοι Δημοκρατικοί ηθοποιοί απουσίαζαν από την τελετή, ενώ ο μονόλογος του παρουσιαστή Κόναν Ο’ Μπράιεν δεν περιείχε σχεδόν καμία πολιτική αναφορά. Εχουμε μάθει πως η αμερικανική βιομηχανία του θεάματος παρεμβαίνει με συγκεκριμένο ύφος, απότομο και ξεκάθαρο, την ώρα που τα μάτια όλου του κόσμου είναι στραμμένα πάνω της. Αυτό το ύφος ήταν απόν την Κυριακή.
Δεν είναι όμως μόνο ένας ο τρόπος να στείλει κάποιος ένα μήνυμα. Οταν ο Σον Μπέικερ κέρδισε το Οσκαρ Σκηνοθεσίας για το «Anora» δεν μίλησε αυθόρμητα. Αντιθέτως, έβγαλε από το σακάκι του ένα χαρτάκι: «Είμαστε όλοι εδώ γιατί αγαπάμε τις ταινίες. Και πού τις αγαπήσαμε; Στις κινηματογραφικές αίθουσες. Το να παρακολουθείς ένα φιλμ σε ένα σινεμά, με κοινό, είναι μια εμπειρία – μπορούμε να γελάμε μαζί, να κλαίμε μαζί, να ουρλιάζουμε και να τρομάζουμε μαζί, μπορούμε ακόμα και να καθόμαστε απολύτως σιωπηλοί. Σε μια εποχή που ο κόσμος μοιάζει διχασμένος, αυτό είναι πιο σημαντικό από ποτέ. Μια κοινή εμπειρία». Η έκκληση του Μπέικερ αφορούσε τα σινεμά, τις παραγωγές και τις διανομές των ταινιών, ήταν μια ωδή στους δημιουργούς που δουλεύουν ανεξάρτητα: το «Anora» των πέντε Οσκαρ και του Χρυσού Φοίνικα φτιάχτηκε με μπάτζετ 6 εκατομμυρίων δολαρίων, ο σκηνοθέτης της ήταν παράλληλα παραγωγός, σεναριογράφος και μοντέρ, ενώ οι πρωταγωνιστές του σχεδόν άγνωστοι. Κι όμως, η ταινία του, που φαβορί για τόσο εκτεταμένη νίκη δεν ήταν, στην πραγματικότητα ήταν ένας συμβολικός θρίαμβος της άλλης πλευράς, αυτής που όλο αυτό το διάστημα δέχεται τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη.
Το παραμύθι μιας «μοντέρνας Σταχτοπούτας», όπως περιέγραφαν τη σεξεργάτρια που υποδύθηκε η Μάικι Μάντισον, περιγράφει μια ιστορία αντίστασης που στις ΗΠΑ διαβάζεται με πολλούς τρόπους: όταν η οικογένεια του νεαρού κροίσου από τη Ρωσία έμαθε πως ο κληρονόμος παντρεύτηκε μια στρίπερ, στέλνει να τον μαζέψουν και να κάνουν το «πρόβλημα» να εξαφανιστεί. Εννοείται, με χρήματα που έχει ανάγκη. Η Anora όμως δεν υποκύπτει – και παρότι εμφανώς τα έχει ανάγκη, στο τέλος τους γυρίζει την πλάτη, επιστρέφοντας σε όσα άφησε, για μια νύχτα, πίσω, κρατώντας όμως την αξιοπρέπειά της. Η τελευταία σκηνή της ταινίας, η συνειδητοποίηση του πόσο σκληρά πληρώνει την επιλογή της, απηχεί σε όποιον, είτε στη μια είτε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, έχει βρεθεί απέναντι σε ένα παρόμοιο δίλημμα. Ενα τέτοιο δίλημμα ήταν η κάλπη του Νοεμβρίου, που επί της ουσίας ρωτούσε τους Αμερικανούς σε ποια χώρα θέλουν να ζήσουν. Ολοι μαζί, σήμερα βιώνουν το τίμημα μιας απόφασης που μπορεί να μην ήταν δική τους, ήταν όμως συλλογική.
Το σινεμά είναι μια κοινή εμπειρία. Εκεί δεν έχει σημασία τι ψηφίζεις: ένας Δημοκρατικός και ένας Ρεπουμπλικανός μπορούν να έχουν ακριβώς την ίδια αντίδραση σε αυτό που βλέπουν. Και αυτό είναι ακόμα ένα μήνυμα – στο τέλος, οι πολίτες αυτοί θα πρέπει να μπορούν να κάτσουν ξανά ο ένας πλάι στον άλλον. Μέχρι τότε, ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθεί απολύτως σιωπηλός.
