Η πιο πετυχημένη καταλανική ταινία των τελευταίων ετών στην Ισπανία έγινε το «Βόλφγκανγκ» του Χαβιέρ Ρουίθ Καλντέρα, μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου της Λάια Αγκιλάρ, που βρέθηκε στην κορυφή του box office με 95.411 θεατές και εισπράξεις 677.127 ευρώ στο πρώτο τριήμερο προβολής της.
Πρόκειται για ένα οικογενειακό δράμα με χιουμοριστικά στοιχεία, που απευθύνεται σε κοινό από 10 ετών και πάνω, την ηλικία του πρωταγωνιστή της, του Βόλφγκανγκ (Τζόρντι Καταλάν), ενός παιδιού με δείκτη νοημοσύνης 152, που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού.
Ο μικρός έχει μόλις χάσει τη μητέρα του, η οποία είχε αφήσει γραπτώς την οδηγία η επιμέλειά του να περάσει στον πατέρα του, τον Κάρλες (Μίκι Εσπάρμπε), έναν άντρα που δεν γνωρίζει. Εκείνος αποδέχεται την απόφαση με φόβο και ανησυχία, καθώς δεν ξέρει από πού να ξεκινήσει.
Μια απόφαση με την οποία δεν συμφωνεί ούτε ο Βόλφγκανγκ, καθώς θεωρεί τον άντρα αυτό έναν ξένο με τον οποίο δεν έχει τίποτα κοινό και που, επιπλέον, είναι κατώτερος σε όλους τους τομείς. Για τον Κάρλες, έναν ηθοποιό που δεν διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του, αυτό θα είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να του συμβεί.
Η ανησυχία του Βόλφγκανγκ είναι να γίνει ο καλύτερος πιανίστας στον κόσμο, γι’ αυτό θέλει να εισαχθεί σε μία από τις καλύτερες μουσικές σχολές της Γαλλίας.
Αυτός είναι ο πυρήνας μιας ιστορίας για την οποία ο θεατής δεν γνωρίζει πού θα τον οδηγήσει.
Ο σκηνοθέτης εξετάζει έναν χαρακτήρα όπως ο Βόλφγκανγκ, που σπάνια εμφανίζεται στην οθόνη, και μας δείχνει την ιστορία από τα μάτια του και τον τρόπο σκέψης του.
Ο Βόλφγκανγκ εκφράζεται μόνο με ειλικρίνεια, και έτσι παρακολουθούμε τις επιθυμίες και τις εμμονές του.
Εδώ μπαίνει η μουσική, ένα στοιχείο κεντρικό στην ιστορία.
Δεν είναι μόνο η εμμονή του Βόλφγκανγκ να γίνει ο καλύτερος πιανίστας, αλλά η μουσική λειτουργεί ως καταφύγιο για εκείνον, ως τρόπος να ξεφύγει από έναν κόσμο που δεν κατανοεί.
Η μουσική θα καθορίσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το δράμα, τη σύγκρουση και τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, του πατέρα και του γιου.
Εκτός από την απρογραμμάτιστη, επιβεβλημένη πατρότητα, η ταινία μιλάει και για τις δεύτερες ευκαιρίες που καμιά φορά μάς φέρνει η ζωή με ιδιαίτερους χαρακτήρες.
Το κάνει χωρίς να προκαλεί δάκρυα, χρησιμοποιώντας το χιούμορ, το πιο ισχυρό μέσο για να προσπαθήσει να εξομαλύνει τις διαφορές που υπάρχουν στην ιστορία.
Μια αφήγηση πολύ πρωτότυπη, διασκεδαστική, παιχνιδιάρικη και εξαιρετικά συγκινητική.
