Πόσο πιθανός είναι ένας κυβερνητικός συνασπισμός ΝΔ – ΠΑΣΟΚ; | Ειδησεις

Η έλλειψη χημείας μεταξύ του Μητσοτάκη και του Ανδρουλάκη θα μπορούσε να ξεπεραστεί, εάν δεν υπήρχε η δήλωση ότι ο Μητσοτάκης δεν θα πρέπει να παραμείνει στη θέση του πρωθυπουργού

Οι «μεγάλοι συνασπισμοί», δηλαδή οι περιπτώσεις όπου οι δύο κύριοι εκλογικοί αντίπαλοι συμφωνούν να συνεργαστούν στη διακυβέρνηση, δεν είναι εύκολο να σχηματιστούν – ούτε καν σε μια χώρα όπως η Γερμανία, όπου το πολιτικό σύστημα ευνοεί τις μετεκλογικές συνεργασίες μεταξύ κομμάτων. Η πρώτη τέτοια περίπτωση σημειώθηκε το 1966 στη Δυτική Γερμανία, χωρίς να προηγηθούν εκλογές, όταν ο συντηρητικός συνασπισμός κατέρρευσε και δύο σημαντικές προσωπικότητες, ο Κουρτ Κίσινγκερ και ο Βίλι Μπραντ, ανέλαβαν δράση.

Πέρασαν 39 χρόνια για να επαναληφθεί μια παρόμοια κατάσταση με ένα αμφίρροπο εκλογικό αποτέλεσμα – στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση της Άνγκελα Μέρκελ ως καγκελάριου το 2005, όταν οι CDU/CSU συνεργάστηκαν με το SPD του Γκέρχαρντ Σρέντερ. Η ελληνική κρίση χαρακτηρίστηκε από αντίστοιχους «μεγάλους συνασπισμούς», οι οποίοι, αν και απέφεραν αποτελέσματα, κατέληξαν με παρόμοιο τρόπο. Το ΠΑΣΟΚ, ως κεντροαριστερός εταίρος της ΝΔ, υπέστη σημαντική πτώση στα εκλογικά ποσοστά και τη δυναμική του, με αποτέλεσμα να έχει δηλώσει εδώ και χρόνια «ποτέ ξανά».

Στην Ελλάδα του 2025, όπου η ΝΔ εισέρχεται στον έκτο χρόνο της διακυβέρνησής της με τραυματισμένη εικόνα και το ΠΑΣΟΚ έχει μόλις επανακαταλάβει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υπάρχει περιθώριο για έναν νέο «μεγάλο συνασπισμό»;

Από την άλλη πλευρά, η πιθανότητα επιστροφής του ΠΑΣΟΚ σε ρόλο «δεκανικιού της Δεξιάς», μια ταμπέλα που προσπαθούσε επί χρόνια να αποτινάξει, θα μπορούσε να σημάνει το τέλος της προσπάθειας του κόμματος να επανεμφανιστεί ως ο κύριος προοδευτικός αντίπαλος της ΝΔ. Η επαναφορά του ΠΑΣΟΚ στον πυρήνα του προοδευτικού χώρου και, κατ’ επέκταση, σε μια παραδοσιακή θέση εντός του δικομματισμού, σηματοδοτεί, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, το κλείσιμο μιας περιόδου «μη κανονικότητας» στο πολιτικό σύστημα.

Ωστόσο, ζούμε σε κανονικές εποχές; Οι υποστηρικτές μιας πιθανής συνεργασίας των δύο μεγαλύτερων κομμάτων συνεχίζουν να εστιάζουν στα ποσοστά τους: όχι μόνο τα ποσοστά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ απέχουν σημαντικά από την εικόνα ενός ισχυρού μεταπολιτευτικού δικομματισμού, αλλά επηρεάζονται και από την ενίσχυση ακραίων φωνών τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά του πολιτικού φάσματος.

Σημεία καθολικής διαφωνίας

Ένας «μεγάλος συνασπισμός» προϋποθέτει συμφωνίες σε θέματα θέσεων, προγράμματος και προσώπων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στο τρίτο σημείο: η έλλειψη χημείας μεταξύ του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Νίκου Ανδρουλάκη (χρειάστηκαν τρία χρόνια για να καταλήξουν σε μια θεσμική συνάντηση) θα μπορούσε να ξεπεραστεί, εάν δεν υπήρχε η σαφής δήλωση του ΠΑΣΟΚ ότι ο Μητσοτάκης δεν θα πρέπει να παραμείνει στη θέση του πρωθυπουργού.

Αντίθετα, στο μυαλό του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος έχει δηλώσει ότι θα ηγηθεί της ΝΔ στην προσπάθεια για μια τρίτη κυβερνητική θητεία, δεν υπάρχει περίπτωση ο αρχηγός του πρώτου κόμματος να μην είναι ο επικεφαλής της κυβέρνησης. Καθώς πλησίαζε η τελευταία εθνική εκλογική αναμέτρηση του 2023, ενίσχυσε την κριτική του προς τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, αναφέροντας ότι «όταν ο Ανδρουλάκης λέει» ότι δεν επιθυμεί ούτε τον Τσίπρα ούτε τον Μητσοτάκη, στην πραγματικότητα εννοεί «όχι στον Μητσοτάκη», καθώς ο κόσμος γνωρίζει ποιος θα είναι πρώτος στις εκλογές. Σύμφωνα με πληροφορίες, σε ένα υποθετικό σενάριο όπου οι δύο πλευρές θα ήταν κοντά σε συνεργασία, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να γίνει αποδεκτή μια πιθανή «ντρίπλα» από τον Ανδρουλάκη για την επιλογή άλλου πρωθυπουργού, ακόμα κι αν αυτός προερχόταν από τη ΝΔ.

Ο πρωθυπουργός έχει επενδύσει πολλές φορές στο παρελθόν και συνεχίζει να επενδύει επικοινωνιακά στην «έλλειψη εναλλακτικής» ρεαλιστικής πρότασης για τη διακυβέρνηση από το ΠΑΣΟΚ. Από την πλευρά της Χαριλάου Τρικούπη, αναφέρονται συχνά σε προτάσεις του κόμματος που η κυβέρνηση έχει προσπαθήσει να «αντιγράψει» αποσπασματικά. Τοποθετώντας αυτές τις προτάσεις σε ένα ευρύτερο πλαίσιο επιτελικού κράτους, ο Ανδρουλάκης υποστηρίζει ότι «στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα απολύτως συγκεντρωτικό μοντέλο άσκησης εξουσίας, στο οποίο θυσιάζονται αρχές του κράτους δικαίου για την προστασία αυτού και των πρωταγωνιστών του».

Πηγή: Pagenews.gr