Η χθεσινή ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή ήταν σαφής, απαλλαγμένη από τον μελοδραματισμό της πολυσυζητημένης πρόσφατης συνέντευξής του για το δυστύχημα των Τεμπών. Αναμένοντας την πρόταση μομφής της αριστερής αντιπολίτευσης, ο Πρωθυπουργός, επιτέλους, επέλεξε να ξαναδεί τη διαχείριση της οδύνης εξαιτίας των 57 θανάτων όπως εξ αντικειμένου αντιμετωπίζεται στη δημόσια συζήτηση: πολιτικά.
Χρειάστηκε, δηλαδή, ο Πρωθυπουργός να προχωρήσει πέρα από τα αυτονόητα, που είναι η θλίψη από το τραύμα. Να αναγνωρίσει ότι ποτέ καμία κοινωνία δεν μπορεί να αγκυλώνεται εξαιτίας δυσάρεστων γεγονότων, ότι σε κάθε περίπτωση οι κοινωνίες προχωρούν. Πόσω μάλλον η ελληνική κοινωνία, που στο κάτω κάτω έχει δώσει στον ίδιο μια νωπή ακόμα εντολή να κάνει κι άλλες αλλαγές – επειδή όλοι γνωρίζουμε ότι οι παθογένειες είναι πολλές, όλοι κατανοούμε ότι θα τις βρίσκουμε μπροστά μας: γι’ αυτό, άλλωστε, ο Κώστας Σημίτης είχε πει, μετά το ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα», τη φράση «αυτή είναι η Ελλάδα».
Ο Μητσοτάκης επανέφερε το θέμα της διερεύνησης των Τεμπών στην αρχική εκτίμησή του: ότι στα Τέμπη «εκείνη την τραγική νύχτα συγκρούστηκαν, δυστυχώς, οι ανθρώπινες αστοχίες με τα διαχρονικά κενά του κράτους». Τα κενά του κράτους καταγράφονται με έμφαση στο πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ, οι ανθρώπινες αστοχίες όμως έχουν αποσιωπηθεί από το κίνημα της θλίψης στο όνομα των Τεμπών, αφού έπρεπε το δυστύχημα να μετονομαστεί σε έγκλημα, να επινοηθούν κατηγορίες ανθρωποκτονίας που να οδηγούν στην κυβέρνηση και ειδικά στην κορυφή της και, ασφαλώς, να επινοηθούν επιβαρυντικά στοιχεία όπως «το μπάζωμα» και «η συγκάλυψη». Ωστε το λαϊκό δικαστήριο να βγάλει ετυμηγορία ενοχής, υποκαθιστώντας τη θεσμική έρευνα και τη δική της ετυμηγορία.
Ο Μητσοτάκης, χθες, επανέφερε τη λογική στη δημόσια συζήτηση. Αρχικά, καταρρίπτοντας όλες τις φήμες που μετατρέπονταν σε βεβαιότητα για να στηρίξουν την τοξικότητα των εβδομάδων που προηγήθηκαν. Δεν υπάρχουν αγνοούμενοι, δεν υπήρξε λαθρεμπορικό φορτίο ξυλολίου, δεν αλλοιώθηκαν εσκεμμένα τεκμήρια: είναι άκυρα τα «στοιχεία» που έδινε ο επιστολογράφος του Ιησού στη ριζοσπαστική Αριστερά για να ξαναφτιάξει κίνημα Αγανακτισμένων στις πλατείες. Επιπλέον, συσχέτισε τις αναλογίες των κινημάτων της Αγανάκτησης με την προσπάθεια αναβίωσής τους ως κινήματος Οργής από Θλίψη – επισημαίνοντας την προσπάθεια χειραγώγησης των πολιτών (ό,τι έκαναν το 2010-15 οι εργαζόμενοι των υπογείων του ΣΥΡΙΖΑ) μέσω της χρήσης μποτ, ψεύτικων λογαριασμών, που κατέκλυσαν τα κοινωνικά δίκτυα, υπαγορεύοντας συμπεριφορές – υπαινισσόμενος αυτή τη φορά αναλογίες με όσα συμβαίνουν στον κόσμο, με τα ρήγματα στον δυτικό κόσμο που έφερε η διακυβέρνηση Τραμπ στις ΗΠΑ και, ιδίως, με την επίθεση κατά της σταθερότητας και της ενοποιητικής διαδικασίας στην Ευρώπη.
Αφού επέλεξε τη στρατηγική τής κατά μέτωπο σύγκρουσης με δυνάμεις που απεργάζονται την αποσταθεροποίηση και αφού μίλησε για την ανάγκη εμπιστοσύνης των πολιτών στη δημοκρατία και στους θεσμούς της, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπραξε το αναμενόμενο: παράλληλα με την έκφραση αυτοκριτικής υποσχέθηκε μεταρρύθμιση στις σιδηροδρομικές συγκοινωνίες και έθιξε το μεγαλύτερο ταμπού της ελληνικής κοινωνίας: υποσχέθηκε πραγματική αξιολόγηση στο Δημόσιο. Σαν να παραδέχεται, δηλαδή, ότι το πλαίσιο του Ν. 3230/2004 και της επικαιροποίησής του με τον Ν. 4940/2022 είναι συμβατικό και χωρίς ουσία, γι’ αυτό ένα νέο πλαίσιο θα συμπεριληφθεί στη συνταγματική αναθεώρηση.
Αν ο Πρωθυπουργός προχωρήσει σε μια τέτοια μεταρρύθμιση, θα βρει απέναντί του όλες τις δυνάμεις της αδράνειας – αλλά, επιτέλους, πολιτικά: θα τις βρει να προσπαθούν να αποτρέψουν τις αλλαγές που θα κάνουν τη χώρα ανταγωνιστικότερη. Μόλις ξεκίνησε μια πραγματική πολιτική σύγκρουση χωρίς ψευδεπίγραφα χαρακτηριστικά.
