Εκείνη την καυτή μέρα της 25ης του Αυγούστου 1972, με τη θερμοκρασία να καίει ακόμα και τις κορφές του Ψηλορείτη, η Ελλάδα ξύπνησε μαθαίνοντας ότι εκτελέστηκε από απόσπασμα στην Κρήτη ο θανατοποινίτης Βασίλης Λυμπέρης στο πεδίο βολής της περιοχής Δύο Αοράκια του Ηρακλείου. Στα 27 του χρόνια είχε προλάβει να σκοτώσει την εν διαστάσει σύζυγό του Βασιλική 24 ετών, την πεθερά του Αντιγόνη Μάρκου, 55 ετών, την κόρη του Παναγιώτα δυόμισι ετών και τον γιο του Γιώργο, ούτε δώδεκα μηνών!
Δεν βρέθηκε ούτε ένας που να νιώσει οίκτο για τον στυγερό δολοφόνο, αυτόν που αιματοκύλησε την οικογένειά του. Αντίθετα όλοι ένιωσαν ανακούφιση με την εκτέλεση του κτήνους. Κι αν μνημονεύεται ακόμα, πενήντα τρία χρόνια μετά, είναι επειδή πρόκειται για την τελευταία εκτέλεση στην Ελλάδα. Με τον νόμο 2172 του 1993, ο Ανδρέας Παπανδρέου κατήργησε τη θανατική ποινή, κάτι που ισχύει στις περισσότερες χώρες του κόσμου.
Από τότε, πολλοί καταδικάστηκαν σε θάνατο για στυγερές και αποτρόπαιες δολοφονίες αλλά ουδείς εκτελέστηκε.
Κι όμως. Υπήρξαν κάμποσες περιπτώσεις που το λεγόμενο περί δικαίου αίσθημα θα επιθυμούσε σφοδρά την εκτέλεση κάποιων ανθρωπόμορφων τεράτων για τις αποκρουστικές πράξεις τους. Και δεν ήταν μόνο για στυγερές δολοφονίες, εκτελέσεις, συμβόλαια θανάτου. Υπήρξαν ακραίες περιπτώσεις παιδεραστίας, βιασμών, απίστευτων κακοποιήσεων που προκάλεσαν ανατριχίλα στον κόσμο.
Ακόμα και ψύχραιμοι πολίτες με σοβαρό πνευματικό επίπεδο, έφτασαν πολλές φορές στο σημείο να σκεφτούν ότι για κάποια απεχθή πράξη θα έπρεπε να ισχύει ακόμα η θανατική ποινή, θεωρώντας ότι η εκτέλεση ενός στυγερού εγκληματία είναι η μέγιστη πράξη δικαιοσύνης, η οποία, συν τοις άλλοις, μπορεί να αποτρέψει άλλους επίδοξους εγκληματίες.
Οι νομικοί ακόμα ερίζουν, με τους αρνητές της θανατικής ποινής να διατυμπανίζουν ότι κάθε ανθρώπινη ζωή πρέπει να είναι σεβαστή και αναφαίρετη, ακόμη και αυτή ενός εγκληματία.
Τι να σκέφτηκαν ΑΚΟΜΑ κι αυτοί όταν έμαθαν για τους φρικτούς βασανισμούς που βίωσε το τρίχρονο αγοράκι, ο Αγγελος, τον οποίο κυριολεκτικά σκότωσαν στο ξύλο η μητέρα του και ο σύντροφός της; Επί μήνες κρατούσε αυτό το ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ μαρτύριο σε ένα παιδάκι τριών ετών, που υπέφερε στα χέρια αυτών των κτηνών!
Ο μικρούλης, ένας αληθινά μικρός άγγελος, είχε ξεχάσει κάθε άλλη λέξη. Ηξερε μόνο το «μη» όταν άρχιζε το ημερήσιο μαρτύριο, αυτό που τελικά του στέρησε τη ζωή μόλις στα τρία του χρόνια. Ενα παιδάκι γαμώτο, που δεν πρόλαβε να ζήσει και που έφυγε με τον πλέον μαρτυρικό τρόπο, με ξεσκισμένη την ψυχή και σμπαραλιασμένο το σώμα του σε κάθε σημείο! Που βίωσε την κόλαση επί γης απ’ αυτά τα ανθρωπόμορφα κτήνη, τα οποία τον βασάνιζαν χωρίς έλεος!
Οι ιατροδικαστές που εξέτασαν τον μικρούλη, αυτοί που έχουν δει χιλιάδες εγκλήματα, δάκρυσαν μπροστά στα ευρήματα. Τέτοια βασανιστήρια έκαναν οι ψυχανώμαλοι των Ες-Ες, αυτά τα τέρατα!
Ποιος νορμάλ άνθρωπος δεν σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να υπάρχει ακόμα η θανατική ποινή για να δίνει στους δράστες αυτό που αξίζουν; Ποιος δεν αγανάκτησε; Ποιος δεν ανατρίχιασε, δεν δάκρυσε, δεν ένιωσε ψυχοπλάκωμα;
Εντάξει, ας μην ξαναζήσουμε την εποχή Λυμπέρη. Αλλά με μια διαφορά. Τα ισόβια να είναι σε τέτοιες περιπτώσεις κανονικά ισόβια! Ποινή διά βίου. Οσο οι φονιάδες ξέρουν ότι θα βγουν σε δέκα, άντε δεκαπέντε χρόνια, δεν θα σταματήσουν ποτέ. Η ζωή να τελειώνει σε ένα κελί. Φτάνει πια.
Source link
