Την ημέρα που άρχισε να γίνεται για πρώτη φορά γνωστό ότι υπήρχε το ενδεχόμενο να είχε στηθεί στην «ευρωπαϊκή» Ελλάδα του 21ου αιώνα ένα εκτεταμένο δίκτυο παρακολουθήσεων ελλήνων πολιτών με βραχίονα την ΕΥΠ, ουδείς σοβαρός άνθρωπος καλής πίστης ήθελε να δεχθεί ότι αυτό θα μπορούσε να είχε πραγματικά συμβεί, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Ολοι πιστεύαμε ότι είχαμε φύγει πια πολύ μακριά από αυτές τις εποχές – όπου, παρεμπιπτόντως, τέτοιου διαμετρήματος πολιτικά σκάνδαλα δεν συνέβαιναν ούτε πριν από τη δικτατορία.
Δυστυχώς, γρήγορα αποδείχθηκε ότι όλοι πιστεύαμε λάθος: το δίκτυο όχι μόνο υπήρξε, αλλά και έδρασε πολυπλόκαμα. Το αποτέλεσμα; Αμεσα άλλαξαν ο τότε διευθυντής του γραφείου του Πρωθυπουργού και ο διοικητής της ΕΥΠ, ενώ, εν συνεχεία, εξελίχθηκε ένα απίστευτο κουβάρι αποκαλύψεων, που ενδεχομένως στο σύνολό του δεν έχει καταγραφεί ακόμη.
Η μόνη ίσως πραγματική γραμμή αντίστασης σε αυτή την πρωτοφανή κατάσταση, που πήγε τη δημοκρατία στην Ελλάδα πίσω, ήταν η ελεύθερη ενημέρωση: το τμήμα εκείνο των δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης, έντυπων και ηλεκτρονικών, που δεν «έβαλαν νερό στο κρασί τους» κι αποφάσισαν να εκτελέσουν το χρέος τους – και μεταξύ αυτών ασφαλώς «ΤΑ ΝΕΑ», καθώς και ο τηλεοπτικός σταθμός MEGA, ο οποίος, τώρα, έπειτα από τόσο καιρό, στην πραγματικότητα «τιμωρείται» για αυτή τη στάση του αντί να επιβραβεύεται, όπως θα συνέβαινε σε κάθε χώρα που σέβεται πραγματικά την ελευθερία του Τύπου. Και πώς τιμωρείται;
Ενα όργανο, το λεγόμενο ΕΣΡ, εκδίδει αποφάσεις εναντίον του σταθμού για ρεπορτάζ των ημερών. Αποφάσεις αδιανόητες, που διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο της πραγματικότητας. Αποφάσεις που έχουν ισχύ σαν να ήταν της Δικαιοσύνης, όμως δεν είναι: είναι παρμένες από διορισθέντες που απλώς το ταμπελάκι στην πόρτα τους γράφει «ανεξάρτητοι».
Αποφάσεις που, επιτρέψτε μου, μπορεί να στέλνουν και το μήνυμα ότι η λογοκρισία έχει το πάνω χέρι στην Ελλάδα και ότι δικαίως η χώρα κατατάσσεται τα τελευταία χρόνια διαρκώς από τους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς σταθερά κυριολεκτικά στον πάτο της παγκόσμιας κατάταξης στα θέματα ελευθερίας του Τύπου.
Με τις αποφάσεις του κατά του MEGA, το ΕΣΡ υπέπεσε σε ένα βαρύτατο ολίσθημα που ξεπερνά κατά πολύ την όποια νομιμοποίησή του: βάλλει ευθέως κατά της ελευθερίας του Τύπου και του λόγου, και τα διώκει. Και αυτό όχι επειδή δεν καταλαβαίνει, αλλά προφανώς το αντίθετο: επειδή αντιλαμβάνεται τη σημασία της ελεύθερης ενημέρωσης, την οποία, αν σεβόταν τον ρόλο του, θα έπρεπε να διαφυλάσσει ως κόρην οφθαλμού. Ωστόσο το ΕΣΡ αγνοεί το στοιχειώδες: ότι όσο πολεμάς την ελευθερία της ενημέρωσης τόσο τελικώς εκείνη δυναμώνει.
