Η επίσημη γραμμή πληροφόρησης λέει ότι το αναδομημένο κυβερνητικό σχήμα θα φτάσει μέχρι τις κάλπες – εν ολίγοις, έχει ορίζοντα διετίας και οι υπουργοί που ορκίζονται σήμερα οφείλουν να βάλουν άμεσα σε εφαρμογή το πλάνο επανεκκίνησης που θα αυξήσει τον κυβερνητικό ζωτικό χώρο. Πόσοι και ποιοι θα ανταποκριθούν στις απαιτήσεις θα το δείξει ο χρόνος, όπως θα κρίνει και το βάθος του εκλογικού ορίζοντα. Ουκ ολίγες φορές, άλλωστε, τα όμορφα σχέδια όμορφα καίγονται και η καθημερινότητα αποδεικνύεται σκληρότερη. Με την ανακοίνωση της νέας λίστας, πάντως, οι μυημένοι στη γαλάζια ανθρωπογεωγραφία δεν είχαν αμφιβολία ότι οι αλλαγές είχαν υπόβαθρο και – παρά την εικόνα μιας πολυήμερης δυστοκίας – δεν αποφασίστηκαν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη με fast track διαδικασίες. Σε κάθε περίπτωση, τα κριτήρια που καθόρισαν τη συγκρότηση της νέας κυβερνητικής ομάδας είναι εντελώς διαφορετικά από εκείνα που λειτούργησαν στην πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη, έξι χρόνια νωρίτερα. Το 2019 ο Πρωθυπουργός έφερε στο προσκήνιο μια δική του ομάδα υπουργών, αδιαφορώντας εάν είχαν ρίζες στη συντηρητική παράταξη. Και ακόμη περισσότερο, ελάχιστα τον ενδιέφερε η αποδοχή ή όχι των επιλογών από τη σκληρή κομματική βάση. Εκείνο το πρώτο σχήμα συνοδευόταν από πολλά και νέα στοιχήματα που απευθύνονταν στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Ο χθεσινός ανασχηματισμός, ωστόσο, έστελνε πολλά μηνύματα πρωτίστως εντός των γαλάζιων τειχών – που δεν εξαντλούνται το 2027, αλλά βλέπουν και πέρα από τις επόμενες κάλπες, γίνουν δεν γίνουν στην ώρα τους.
Ουδείς αμφιβάλλει ότι τις επόμενες ημέρες θα ξεκινήσει μια συζήτηση, που ίσως σταδιακά αποκτήσει και ένταση, για το εάν η αντιπροεδρία του Κωστή Χατζηδάκη συνοδεύεται και από κάποιο δαχτυλίδι. Οπως αρκετοί θα αναμένουν να διαπιστώσουν τι είδους διαγκωνισμούς θα προκαλέσει η αλλαγή φρουράς στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και πώς θα διαμορφωθούν οι ισορροπίες ανάμεσα στους δημοφιλέστερους υπουργούς, όπως ο Νίκος Δένδιας, ο Κυριάκος Πιερρακάκης, που βρέθηκε μπροστά στο κυβερνητικό οργανόγραμμα, ή ακόμη και ο αμετακίνητος Αδωνις Γεωργιάδης. Τα ερωτήματα, όπως και τα μηνύματα, πίσω από τη νέα λίστα δεν εξαντλούνται, ωστόσο, στις σχέσεις της νέας ομάδας που προβάλλει στην κυβερνητική βιτρίνα. Απέναντι στις πρόσφατες «προειδοποιήσεις» του Αντώνη Σαμαρά που αναμένεται να έχουν συνέχεια, πολλοί διακρίνουν ήδη μια απάντηση από την πλευρά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο κύκλος των πάλαι ποτέ σαμαρικών όχι μόνον διατηρεί τον ρόλο του στο νέο σχήμα, αλλά διευρύνεται, περιορίζοντας το πεδίο για προσεχείς αναταράξεις, πολύ περισσότερο σοβαρές ανταρσίες. Ο Κώστας Βλάσης επέστρεψε, ενώ ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος και ο Διονύσης Σταμενίτης, που οφείλουν στον μεσσήνιο πρώην πρωθυπουργό την είσοδό τους στην πολιτική, παραμένουν στο οργανόγραμμα. Στη λίστα θα μπορούσε να προστεθεί και ο Θανάσης Δαβάκης, αλλά το μήνυμα είναι ακόμη πιο ηχηρό με την επιστροφή έπειτα από χρόνια στην κυβέρνηση του Γιάννη Λαμπρόπουλου. Από το 1989 που εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής, ο νέος υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη βρισκόταν διαχρονικά απέναντι στον Σαμαρά στη Μεσσηνία, ακόμη και την περίοδο που ο πρώην πρωθυπουργός μεσουρανούσε. Ανάμεσα σε άλλα, ο Μητσοτάκης επεδίωξε χθες να εκπέμψει ένα σήμα στην ευρύτερη εσωκομματική σκηνή ότι ελέγχει απόλυτα πρόσωπα και καταστάσεις. Και, παράλληλα, μέσα από μια σειρά επιλογών με βαθύ συντηρητικό στίγμα (αρκεί να επιστρέψει κανείς στην αντίδραση του Θανάση Δαβάκη για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών) διαμηνύει ότι δεν σκοπεύει να αφήσει το δεξιό ακροατήριο στις ορέξεις διάσπαρτων σχηματισμών.
Η νέα κυβερνητική ομάδα, μέσα και από έναν νέο μπλε φάκελο που στο εξής θα ορίζει ανά μήνα τις προτεραιότητες και θα λειτουργεί ως βασικό έγγραφο ελέγχου, καλείται να βάλει τέλος στον κύκλο της φθοράς. Τουλάχιστον αυτό ελπίζουν στο Μαξίμου, αναγνωρίζοντας – όπως προειδοποιούσε και ο Κώστας Σημίτης – ότι οι ευκαιρίες δεν είναι άπειρες. Το βασικό ερώτημα, βέβαια, που δεν μπορεί να απαντήσει ο χθεσινός ανασχηματισμός, είναι εάν όλα αυτά ενδιαφέρουν πλέον την κοινωνία.
