O Νίκος Παπαδογιάννης βλέπει τις ομάδες μας να χάνουν λάδια και αναρωτιέται αν έχουμε χάσει τον δρόμο προς το Άμπου Ντάμπι.
Σας άφησα μόνους για ένα τριήμερο για να πάρω μία ανάσα και, επιστρέφοντας, θα τα βρω όλα διαφορετικά. Πριν από το ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, ή μάλλον μέχρι το 25ο με πρωταθλητή Ευρώπης έμοιαζε μόνο ο Ολυμπιακός. Από το 25ο λεπτό της συγκεκριμένης αναμέτρησης κι έπειτα, με πρωταθλητή Ευρώπης έμοιαζε μόνο ο Παναθηναϊκός. Σήμερα, Σάββατο 29 Μαρτίου αν δεν έχω μπερδέψει τις ημερομηνίες, τις διοργανώσεις και τα χρώματα εδώ στα ξένα και σεισμόπληκτα, με πρωταθλητή Ευρώπης δεν μοιάζει καμία από τις δύο ομάδες μας. Και ας είναι φιγουράρουν στην πρώτη τριάδα της βαθμολογίας.
Ο Ολυμπιακός έχει κάνει κάμποσα βήματα πίσω και εμφανίζεται ευάλωτος, απέναντι σε ομάδες από το πάνω (Φενέρμπαχτσε, Μονακό), αλλά και από το μεσαίο (Ερυθρός Αστέρας) ράφι. Ο Παναθηναϊκός παραμένει πρωτίστως ομάδα έδρας και, όταν κερδίζει μακριά από το ΟΑΚΑ, αποσπά τη νίκη μέσα από τα δόντια της ήττας. Από πού πάνε, τελικά, προς το Άμπου Ντάμπι; Νόμιζα ότι το μονοπάτι θα ήταν πιο εύφορο.
Ο Παναθηναϊκός μετράει καλύτερα αποτελέσματα από τον Ολυμπιακό τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά κατά την όχι και τόσο ταπεινή γνώμη μου έχει περισσότερους λόγους να ανησυχεί. Ένα το κρατούμενο, δεν έχει τη βαθμολογική πολυτέλεια να σκορπίζει βαθμούς βόρεια και νότια. Ακόμα και μετά τις βολικές ήττες που γνώρισαν μέσα στο Μάρτιο οι διώκτες του, το πλεονέκτημα έδρας δεν είναι εξασφαλισμένο.
Εφ’ όσον χάσει τους δύο τελευταίους αγώνες του, με Μονακό στο δύσβατο Πριγκιπάτο και με τον Αστέρα στο ΟΑΚΑ που χθες απομυθοποιήθηκε στα χέρια των Παριζιάνων, ο πρωταθλητής Ευρώπης κινδυνεύει να προσγειωθεί στην πέμπτη θέση της τελικής βαθμολογίας με όσα αυτό συνεπάγεται;
Πόσα, όμως, συνεπάγεται αυτό; Ο αντίπαλός του, σε αυτή την περίπτωση, θα είναι μάλλον ο ίδιος Αστέρας που θα έχει στο μεταξύ αλώσει το ΣΕΦ και το ΟΑΚΑ. Στη Μπεογκράντσκα, σε αγώνες ονείρου για την «Ζβέζντα» που έχει να ζήσει μεγαλεία από την εποχή του Τίτο που λέει ο λόγος, ο Παναθηναϊκός θα κληθεί να δείξει μέταλλο βαρύτερο και από των Μότορχεντ.
Και το γήπεδο δεν θα είναι ακριβώς παγερό, όπως στα περυσινά πλέι-οφ του Βελιγραδίου. Τότε ο Παναθηναϊκός στάθηκε τυχερός που βρήκε απέναντί του τους ξεσπιτωμένους της Μακάμπι, φέτος όμως θα χρειαστεί υπερπροσπάθεια εάν παίξει τα πλέι-οφ φιλοξενούμενος. Εκτός αν του τύχει καμία Μπάγερν.
Η δική μου αίσθηση, και το έχω καταθέσει κατ’ επανάληψη στα σχολιά μου και στο Old School μαζί με τον Δημήτρη Κωνσταντινίδη, είναι ότι οι «πράσινοι» κινδυνεύουν από τη συσσωρευμένη κόπωση των (λίγων σε αριθμό) παικτών που τραβούν το κουπί εδώ και μήνες: του Ναν, του Γκραντ, του Σλούκα, του Χουάντσο, του Μήτογλου, ίσως και τον Γκέιμπριελ.
Απέναντι στην Παρί, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε κολλημένος στη λάσπη, αλλά η Παρί έχει τον τρόπο της να τους δείχνει όλους κολλημένους στη λάσπη. Το πρόβλημα είναι, ότι παρόμοια εικόνα παρουσιάστηκε και στο Βελιγράδι απέναντι στη βαθμολογικά τελειωμένη Μακάμπι. Ναι, και στο Φάληρο, στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Και στο Βιλερμπάν θα πρόσθετα, αλλά δεν θέλω να γίνω κακός. Άλλωστε, από αυτά τα τρία ματς ο Παναθηναϊκός αποκόμισε τρεις νίκες.
Ο Ολυμπιακός έχει τόσες απουσίες όσο και ο Παναθηναϊκός, περισσότερες μάλλον, αλλά το χειμωνιάτικο κρεσέντο του τού επιτρέπει να κάνει ανοιξιάτικες διακοπές. Οι «κόκκινοι» μετρούν τρεις συνεχόμενες ήττες (τρεισήμισυ για να μείνω πιστός στο αφήγημα των προηγούμενων παραγράφων), αλλά δεν πρόκειται να απωλέσουν το πλεονέκτημα έδρας ακόμα και αν τελειώσουν την κανονική περίοδο με σερί 0-6.
Τραυματισμένοι παίκτες όπως ο Μιλουτίνοφ και ο Βιλντόσα θα επιστρατεύονταν κακήν κακώς, εάν αύριο είχαμε πλέι-οφ. Αλλά το επόμενο βαθμολογικά σημαντικό παιχνίδι του Ολυμπιακού θα γίνει σχεδόν σε ένα μήνα, αφού μεσολαβεί και η αδιάφορη και διόλου Μεγάλη για τις ελληνικές ομάδες εβδομάδα των πλέι-ιν.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες του χρησιμοποιούν τις τελευταίες αγωνιστικές ως περίοδο μίνι προετοιμασίας και ανασυγκρότησης, αλλά οι ανυπόμονοι γκρινιάρηδες της κερκίδας, μειοψηφία αλλά φωνακλάδικη και ασυμβίβαστη μειοψηφία, και λίγο κακομαθημένη εάν μου επιτρέπετε, επιμένει να προκαλεί αναταραχή.
Το πραγματικό πρόβλημα για τον Ολυμπιακό, το «δομικό» που λέγαμε στο Old School προ μηνών και μας πιάσατε από τα μούτρα, είναι ότι αυτή η ομάδα αμέλησε να καμουφλάρει το πραγματικό της κενό: ειδικά τις βραδιές που ο Φουρνιέ ξαποσταίνει, ολοένα περισσότερες εδώ που τα λέμε, της λείπει ένας γκαρντ τύπου Σλούκα ικανός να πάρει πρωτοβουλίες και να τελειώσει τους αγώνες με τα χέρια του και με το μυαλό του.
Όταν αυτά που δεν λειτουργούν είναι περισσότερα από εκείνα που λειτουργούν, στους αγώνες με τον Αστέρα και με τη Βιλερμπάν για παράδειγμα, ο Ολυμπιακός μοιάζει με κάδρο που κρέμεται από ένα και μοναδικό καρφί. Και αυτό το καρφί δεν είναι ο Φουρνιέ, ούτε ο Βεζένκοβ, αλλά ο απών εδώ και πολλές εβδομάδες Τόμας Γουόκαπ.
«Χάσαμε τον παίκτη που δεν θέλαμε με τίποτε να χάσουμε», δήλωσε ο Γιώργος Μποζίκας μετά από μία πρόσφατη ήττα. Χωρίς τον Τεξανοέλληνα, που είναι το λάδι της μηχανής, ο Ολυμπιακός αποδυναμώνεται σε όλους τους κρίσιμους για τη λειτουργία του τομείς: στην οργάνωση του παιχνιδιού, στην άμυνα με οδοφράγματα, στην άμυνα με αλλαγές, στο ριμπάουντ, στην αυτοπεποίθηση.
Θα επιστρέψει έγκαιρα ο Γουόκαπ; Σε τι κατάσταση θα βρίσκεται; Πόσο θα αντέξει; Στοιχηματίζω ότι για αυτό το τελευταίο αγωνιά και ο Βασίλης Σπανούλης, που αναγκαστικά ψάχνει άλλον νατουραλιζέ για την Εθνική, αλλά αναμφίβολα προτιμάει τον δοκιμασμένο, και ταιριαστό στη φιλοσοφία της ελληνικής σχολής, Γουόκαπ.
Εάν η Εθνική πάει στο Ευρωμπάσκετ με σύνθεση και δυναμικότητα Μανίλας, θα σκοντάψει στον γεμάτο παγίδες Όμιλο και δεν θα γνωρίσει ποτέ τη Ρίγα. Εάν πάλι στην Κύπρο δούμε την αγαπησιάρικη Εθνική των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Σεπτέμβρης θα ξεκινήσει με λιακάδα.
