Οταν ο Καζαντζίδης «συνάντησε» τον Στινγκ – ΤΑ ΝΕΑ

Οχι, ο Καζαντζίδης δεν γνώρισε ποτέ τον Στινγκ, το πιθανότερο είναι να μην τον είχε καν ακουστά. Και, επίσης, αμφιβάλλω αν ο Στινγκ έχει ακούσει ποτέ περί Καζαντζίδη. Κοίτα όμως που οι δυο τους «συναντήθηκαν» στα «χαρακώματα» μιας φαντασιακής μάχης που δεν έχει να κάνει ούτε με την πολιτική ορθότητα ούτε με τη woke ατζέντα, αλλά με το υπερβολικό ξεχείλωμά τους σε σημείο ενός απειλητικού ολοκληρωτισμού όπου η διάκριση μεταξύ «καλού» και «κακού» γίνεται με δογματικό τρόπο.

Πριν από λίγες εβδομάδες, με αφορμή την τεράστια επιτυχία της ταινίας του Γιώργου Τσεμπερόπουλου για τον Στέλιο Καζαντζίδη, σηκώθηκε μέγας κουρνιαχτός για τον σεξισμό, την αρρενωπή τοξικότητα και την πατριαρχία που καιροφυλακτεί ανάμεσα στα ουσιαστικά και τα ρήματα των τραγουδιών του. Ειδικά του «Υπάρχω» που είναι εκφοβιστικό και παραπέμπει και αμέσως και σαφώς σε stalking, δηλαδή σε παρενοχλητική παρακολούθηση. Ποιος είσαι εσύ δηλαδή, λευκέ στρέιτ άνδρα, που μας πετάς στα μούτρα ότι θα υπάρχεις και σκλάβα τη ζωή μου θα ‘χεις, και απειλείς ότι δεν θα στεριώσω εγώ δεσμό επειδή υπάρχεις εσύ; Βρε ουστ από δω φαλλοκρατικό γουρούνι… Και εν τω μεταξύ, η ταινία συνέχισε να κόβει αβέρτα εισιτήρια.

Κάτι αντίστοιχο υπέστη και ο Στινγκ στη Μεγάλη Βρετανία. Αλλά εκεί δεν σηκώνουν και πολλά. Δεν είναι της κουβενταρίας. Η μεγαλύτερη χορωδία της χώρας, η Rock Choir με 31.000 μέλη, έκοψε από το ρεπερτόριό της το «Every Breath You Take» διότι, λέει, οι στίχοι του είναι καταχρηστικοί και κακοποιητικοί και εδώ να δεις stalking. Και κοίτα που οι στίχοι αυτού του τραγουδιού μοιάζουν τόσο πολύ με αυτούς του «Υπάρχω». Που, σε ελεύθερη ελληνική μετάφραση, λένε: «Κάθε ανάσα που παίρνεις, κάθε κίνηση που κάνεις, κάθε δεσμό που σπας, κάθε βήμα που περπατάς, θα σε παρατηρώ».

Ψυχραιμία παιδιά. Καψούρα λέγεται. Και σε όλους τους τόπους με τον ίδιο, περίπου, τρόπο εκφράζεται. Γι’ αυτό και μοιάζουν οι στίχοι τραγουδιών που προέρχονται από τόσο διαφορετική μουσική κουλτούρα. Ετσι τραγουδάνε οι ερωτευμένοι. Τη μια στιγμή απειλούν, την άλλη παρακαλούν και την παράλλη ξεσπάν σε κλάματα και γίνονται ένα με το χώμα. Εντάξει, υπάρχει και το «Φύγε κι άσε με ν’ απομείνω μόνος μου». Αλλά κι αυτή η προστακτική, αν το καλοσκεφτείς, άσχημα χτυπάει. Δεν θα μπορούσε δηλαδή να βάλει και ένα «Αν θέλεις» πριν;

Προς το παρόν βέβαια, στη χώρα μας δεν έχει ακόμη απαγορευτεί το «Υπάρχω». Δεν τα πάμε όμως άσχημα. Κι εμείς, στις επάλξεις. Μεγάλος σάλος έγινε, ντροπή και απόγνωση αισθάνθηκαν κάποιες κυρίες του θεάτρου διότι σε μια παράσταση που θ’ ανεβεί στο Ακροπόλ και η οποία αναφέρεται σε μια αντροπαρέα ηλικίας 35+ δεν παίζει καμία γυναίκα. Αφού πρόκειται για αντροπαρέα, πώς να παίξει δηλαδή γυναίκα; Τι να κάνει; Τον «πειρασμό»; Θα ήταν σεξιστικό.

Εχω την εντύπωση ότι στον «Λόρενς της Αραβίας» επίσης δεν παίζει καμία γυναίκα, ίσως υπάρχουν απλά κάποιες «γυναικείες παρουσίες» που κάνουν περάσματα. Τι να κάνουμε; Να αποσύρουμε την ταινία; Ας το τσεκάρουμε όμως πρώτα μην πάρω τζάμπα στον λαιμό μου τον Πίτερ Ο’ Τουλ.

Δος μοι τούτον τον ξένον

Η σύντομη, λιτή, αλλά κατευθείαν στον στόχο, σαν σφυρί σε καρφί ομιλία της Μαριάν Μπαντ στο πλαίσιο της ορκωμοσίας του Τραμπ, ήταν σαν αχτίδα φωτός στον ζόφο των εικόνων που είδαμε. Η Μπαντ εξάλλου, είχε δηλώσει στο παρελθόν θυμωμένη αλλά και τρομοκρατημένη για τον τρόπο με τον οποίο ο πρόεδρος των ΗΠΑ χρησιμοποιεί τη Βίβλο.

Κάτι μου θύμιζε αυτή η τόσο περιεκτική ομιλία της. Το μελοποίημα που ψάλλεται στην περιφορά του Επιταφίου. Διότι, πέρα από τα πλουμιστά άμφια και την τυπολατρία, υπάρχουν και τα εκκλησιαστικά κείμενα που «απαντούν» καίρια σε σημερινά ερωτήματα. Αντιγράφω την αρχή σε ελεύθερη μετάφραση: «Δώσ’ μου τούτον τον ξένον, που, από βρέφος, σαν ξένος φιλοξενείται στον κόσμο».