«Προχωρούσα εγώ μπροστά και οι μοναχοί με ακολουθούσαν αμίλητοι, χωρίς να κοιτάζουν δεξιά-αριστερά. Μπήκαμε στο στάδιο της Ποχάρα και πάγωσαν όλοι. Εβγαλαν τα κινητά τους και φωτογράφιζαν τους μοναχούς. Αφού κάναμε μια βόλτα στο στάδιο, πατήσαμε το χόρτο, εξοικειώθηκαν, πήγαμε στην αίθουσα πυγμαχίας. Ολοι έμειναν άφωνοι γιατί ήταν η πρώτη φορά που έμπαιναν εκεί βουδιστές μοναχοί». Ο έλληνας προπονητής πυγμαχίας Απόστολος Αγραπίδης περιγράφει την πρώτη μέρα των μαθημάτων σε μοναχούς από το μοναστήρι Ραγκάσαλα, κάτω από τη σκιά των Ιμαλαΐων.
Πώς βρέθηκε ο ίδιος εκεί, πώς από το γυμναστήριο πυγμαχίας που διατηρεί εδώ και 22 χρόνια στο κέντρο της Αθήνας έφτασε να διδάσκει το άθλημα του στην Ποχάρα, τη δεύτερη σε μέγεθος πόλη του Νεπάλ; Ο δρόμος ήταν μακρύς. Ακολουθώντας την Αγιουρβέδα (πανάρχαιο παραδοσιακό σύστημα προληπτικής ιατρικής, θεραπευτικής ιατρικής και υγιούς τρόπου ζωής) ο κ. Αγραπίδης βρέθηκε στο Θιβέτ πριν από 8 περίπου χρόνια. Στη συνέχεια το ένα έφερε το άλλο. Περιγράφει πώς χωρίς να το έχει προσχεδιάσει βρέθηκε με ένα παλιό λεωφορείο στο Νεπάλ, στην Ποχάρα κι από εκεί στο αθλητικό στάδιο της πόλης. «Μπαίνω εκεί στις 6 το πρωί και βλέπω ένα στάδιο γεμάτο από νέους που αθλούνται και φτάνω στην αίθουσα πυγμαχίας». Εκεί τον καλοδέχτηκαν και μετά από λίγο έγινε προπονητής στην ομάδα. Περιγράφει πώς τον τίμησαν ονομάζοντάς τον «γκουρού» πριν από δυο χρόνια σε μια τελετή παρουσία των ανθρώπων της ομοσπονδίας αλλά και του στρατού (προπονεί και τη δική τους ομάδα).
Επόμενο βήμα, η επίσκεψή του στο κοντινό μοναστήρι Ραγκάσαλα. Εκεί ζουν περίπου 25 μοναχοί ηλικίας 5-15 ετών που εκπαιδεύονται ιδιαίτερα στη θιβετανική μουσική και στα μουσικά όργανα. Το μοναστήρι αυτό, που απέχει περίπου 15 λεπτά με το λεωφορείο από την Ποχάρα, δεν είναι απομονωμένο όπως τα αντίστοιχα που βρίσκονται πάνω στα Ιμαλάια. Σε μια φωτογραφία μάς δείχνει πώς οι μοναχοί μελετούν έξω στο φως: «Ζουν στο μοναστήρι αλλά έχουν κοινωνικά ερεθίσματα» λέει. «Από το πρωί τούς επισκέπτεται κόσμος». Σε μια άλλη φωτογραφία βλέπουμε 5-6 μοναχούς που χτενίζουν μια κοπέλα καθισμένη σε μια καρέκλα έξω από τον ναό. «Δεν ακούς τίποτα, δεν μιλά κανείς. Η συγκέντρωσή τους είναι απίστευτη. Σε κοιτάζουν από πάνω μέχρι κάτω, σε σκιαγραφούν και δεν σου μιλούν. Αλλά θα σε πλησιάσουν, θα είναι γύρω σου, και αυτό είναι ακόμα πιο όμορφο».
Προπόνηση, όχι αγώνες
Εγινε φίλος με τον 32χρονο Λάμα. «Οταν του είπα ότι είμαι προπονητής πυγμαχίας στην Ποχάρα, μου ζήτησε να ξεκινήσω την επόμενη μέρα προπόνηση με τους μοναχούς – γιατί πρέπει να γυμνάζονται. Αλλά, μου λέει, δεν θα κάνουν αγώνες. Συμφώνησα. Ετσι την επόμενη μέρα στις 6 το πρωί πήγα και τους πήρα για το στάδιο». Μετά την πρώτη μέρα γνωριμίας, άρχισαν τις προπονήσεις. «Την επομένη με περίμεναν ντυμένοι με τις φόρμες τους – κάποιοι φορώντας τις παντόφλες τους (δεν έχουν τα απαραίτητα π.χ. αθλητικά παπούτσια). Από σεβασμό έβγαλα κι εγώ τα παπούτσια μου και τρέξαμε ξυπόλητοι στο στάδιο. Μετά πήγαμε στην αίθουσα πυγμαχίας. Παρακολουθούσαν με μεγάλη προσοχή τι τους έδειχνα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε την αγάπη τους, φορούσαν τα γάντια, ανέβαιναν πάνω στο ρινγκ, πηδούσαν ο ένας πάνω στον άλλον, είναι παιδιά, καταλαβαίνετε… Οταν ξεκινήσαμε να επιστρέψουμε στο μοναστήρι, έξω έκανε προπόνηση η μεγάλη ομάδα με τον κόουτς. Καθίσαμε και τους παρακολουθούσαμε. Τα παιδιά, οι μοναχοί, σιωπηλοί, αμίλητοι. Κι εκείνη τη στιγμή πετάγεται ο μικρότερος, ο Σούνι, που είναι 5-6 χρόνων και τον αγαπούν όλοι, και λέει στον κόουτς δυο λέξεις στα θιβετιανά. Κι εκείνος μού είπε να τους πάω και την επόμενη μέρα. Ετσι άνοιξε αυτός ο κύκλος της πυγμαχίας για τους μοναχούς». Ενας κύκλος που θα κορυφωθεί το καλοκαίρι που θα επιστρέψει ο κ. Αγραπίδης κοντά τους.
Κλείσαμε τη συζήτηση με μια απορία που μας βασάνιζε σε όλη τη διάρκειά της: πώς συμβιβάζεται ο βουδισμός με την πυγμαχία; «Η πυγμαχία» μας απαντά «είναι ένα ιδιαίτερο άθλημα, είναι ο δρόμος για τον διαλογισμό, απαιτεί πνευματικότητα. Ενας καλός μποξέρ πρέπει να ζει σαν μοναχός, να σβήσει τα “θέλω” του. Θα έλεγα μάλιστα ότι αυτό ισχύει για όλα τα αθλήματα».
