Η αναδρομή στο παρελθόν από την παρέα των κυβερνητικών βουλευτών, που δεν έκρυβαν τον αιφνιδιασμό τους από το εύρος της αναδίπλωσης, έδειχνε εύλογη. Ενδεχομένως γιατί και ο Μητσοτάκης κινήθηκε με γνώμονα τα παραδείγματα του παρελθόντος και αποφάσισε να ακολουθήσει διαμετρικά αντίθετη πορεία. Στη ΔΕΘ του 2008 ο Κώστας Καραμανλής, με την υπεροψία που είχε δημιουργήσει και η επί μακρόν δημοσκοπική υπεροχή, κλήθηκε να διαχειρισθεί τα δομημένα ομόλογα και το Βατοπέδι, στη δίνη των οποίων είχε βρεθεί τους προηγούμενους μήνες η κυβέρνησή του. Κάλυψε τους πάντες και τα πάντα, παραπέμποντας παράλληλα για απαντήσεις στη δικαστική έρευνα που βρισκόταν σε εξέλιξη. Το δημοσκοπικό κραχ άρχισε να καταγράφεται σχεδόν με την επιστροφή από τη Θεσσαλονίκη, καθώς το εκλογικό ακροατήριο αντιλαμβανόταν με διαφορετικό τρόπο τον «νόμιμο και ηθικό» χαρακτήρα των πολιτικών πραγμάτων. Μόλις μια εβδομάδα αργότερα, ο Καραμανλής άρχισε να πετά υπουργούς από το τρένο – «παραπλανημένους» και μη.
Μπροστά στο κύμα που έστειλαν τα Τέμπη στις πλατείες, από το Σύνταγμα μέχρι το Μπουένος Αϊρες, ο Μητσοτάκης κινήθηκε σε άλλη ρότα και άρχισε να μοιράζει παντού ευθύνες. Ξαφνικά και απρογραμμάτιστα, η Hellenic Train μπορεί να είναι και ποινικά υπόλογη για την τραγωδία, η βουλευτική ιδιότητα δεν προστατεύει κανέναν πρώην υπουργό από μια Προανακριτική, η Εξεταστική ήταν μια ανορθογραφία. Ξαφνικά και απρογραμμάτιστα, το απίθανο μπορεί εν τέλει να είναι πιθανό. Σε αντίθεση με τον Καραμανλή του 2008, με ιδιαίτερα σχολαστικό τρόπο, ο Μητσοτάκης έκρινε σκόπιμο πλέον να μην καλύψει κανέναν και για τίποτα. Αναζητώντας και ο ίδιος την «αλήθεια» για όσα συνέβησαν εκείνο το μοιραίο βράδυ που μία επιβατική και μία εμπορική αμαξοστοιχία βρέθηκαν να κινούνται σε αντίθετη πορεία στις ίδιες ηλεκτροδοτούμενες ράγες. Αν υπάρχει ένα κοινό πεδίο με τον δρόμο που είχε διαλέξει ο Καραμανλής, αυτό βρίσκεται στην παραπομπή στη δικαστική έρευνα για όλες τις απαντήσεις. Αν και ουδείς αμφιβάλλει ότι το επίσημο κράτος μπορεί από την επομένη κιόλας να γνωρίζει τι φορτώθηκε στα βαγόνια του εμπορικού κι από ποιους.
Είναι προφανές ότι στο Μαξίμου σήμανε συναγερμός από το ξέσπασμα στις πλατείες, ανατρέποντας και το πρωθυπουργικό πρόγραμμα. Αλλά μένει να αποδειχθεί το βάθος της πληγής και, κυρίως, εάν η νέα συνταγή μπορεί να την επουλώσει – παρά την αισιοδοξία ότι «η κυβέρνηση θα ξεπεράσει και πάλι τους κυματισμούς». Η άμεση παρενέργεια από την παρέμβαση Μητσοτάκη στο εσωκομματικό πεδίο, ωστόσο, ήταν η επιστροφή στη συζήτηση για ανασχηματισμό. Με τα νεύρα τεντωμένα στο Μαξίμου, ο Μάιος και ο Ιούνιος φαίνονται μακρινοί για αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα. Και μια ομάδα υπουργών ήδη αναζητούν τα σήματα πίσω από τις πρωθυπουργικές αναφορές σχετικά με τη δική τους τύχη. Για τον Χρήστο Σταϊκούρα είναι σαφές ότι το κλίμα έχει βαρύνει μετά τη συνέντευξη Μητσοτάκη. Εξ αρμοδιότητας, άλλωστε, ο υπουργός Μεταφορών θα έπρεπε να εγγυάται τη νομιμότητα στις σιδηροδρομικές γραμμές και όχι να νίπτει τας χείρας για ενδεχόμενο λαθρεμπόριο. Η γιορτή στο μετρό που ματαιώθηκε με πρωθυπουργική παρέμβαση, εξάλλου, είχε ήδη φορτίσει την ατμόσφαιρα. Δίπλα στον ανασχηματισμό, υπουργοί και βουλευτές αρχίζουν να βάζουν στη συζήτηση και το εκλογικό χρονοδιάγραμμα, έστω κι αν εξακολουθούν να λαμβάνουν διαβεβαιώσεις για εξάντληση της κυβερνητικής θητείας.
Σε κάθε περίπτωση, σχεδιάζοντας διορθωτικές παρεμβάσεις ή ξαναβλέποντας το εκλογικό ημερολόγιο, ο Πρωθυπουργός γνωρίζει καλά ότι περισσότερο από κάθε πρόβλημα, η κυβέρνηση καλείται να διαχειριστεί και τη δύναμη της φθοράς. Η επισήμανση στο χθεσινό Υπουργικό Συμβούλιο – «Ας μην έχουμε αυταπάτες. Στον έκτο χρόνο διακυβέρνησης οι δυσκολίες είναι σοβαρές και οι απαιτήσεις των πολιτών είναι δικαιολογημένα αυξημένες» – αποτελεί το κλειδί σε ένα νέο σχεδιασμό και υπερβαίνει τις νέες διαβεβαιώσεις. Στα μισά της δεύτερης θητείας, η κόπωση του ακροατηρίου μπορεί να αποδειχθεί καταλυτική, επιτείνοντας και την αμφισβήτηση. Περισσότερο από τη «διόρθωση», ο Μητσοτάκης στέκεται στην «ανανέωση» – που δεν είναι αυτονόητο ότι επιτυγχάνεται μόνον μέσα από αλλαγές προσώπων.
Source link
