Ο Ντόναλντ Τραμπ θα πάρει αυτό που θέλει από τη φετινή σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, η οποία ξεκινά σήμερα και ολοκληρώνεται αύριο στη Χάγη: Τη δέσμευση των εταίρων του ότι θα αυξήσουν, ως το 2029, τις στρατιωτικές (αμυντικές, σύμφωνα με την επίσημη ορολογία) δαπάνες στο 5% του ΑΕΠ τους. Κάτι που σημαίνει, πρακτικά, ότι θα τις υπερδιπλασιάσουν σε σύγκριση με τα επίπεδα που βρίσκονται σήμερα, καθώς η πλειοψηφία των κρατών-μελών δαπανά ποσά που κινούνται πέριξ του 2%.
Για να το διατυπώσουμε με αριθμούς: Εάν πέρυσι οι «32» σύμμαχοι διέθεσαν για τον σκοπό αυτό σχεδόν 1,5 τρισ. δολάρια (εκ των οποίων τα δύο τρίτα περίπου, δηλαδή κάπου ένα τρισ., αντιστοιχούν στις ΗΠΑ), ως το τέλος της δεκαετίας το ποσό προβλέπεται να εκτιναχθεί στα σχεδόν 2,5 τρισ. ή και να τα ξεπεράσει. Χωρίς να αποκλείεται, μάλιστα, περαιτέρω εκτίναξη, στην περίπτωση που επιβεβαιωθούν οι πιο δυσοίωνες προβλέψεις – αυτές που θεωρούν, δηλαδή, σχεδόν βέβαιο ότι η Ρωσία θα επιτεθεί σε χώρα του ΝΑΤΟ μέσα στα επόμενα 5 χρόνια ή, ακόμη χειρότερα, ότι η Κίνα θα επιχειρήσει να αποκτήσει δια της βίας τον έλεγχο της Ταϊβάν.
Το σίγουρο, σε κάθε περίπτωση, είναι πως η αύξηση των συγκεκριμένων δαπανών ήταν μια από τις πάγιες απαιτήσεις του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, ο οποίος – όπως ίσως θα θυμούνται πολλοί – είχε φτάσει να απειλήσει ακόμη και με αποχώρηση από το ΝΑΤΟ στην περίπτωση που δεν ικανοποιούνταν η απαίτησή του. Καθώς, όμως, όλοι έσπευσαν να δεσμευτούν προκαταβολικά ότι θα του κάνουν το χατίρι, δεν έχει πλέον λόγο να το κάνει. Μπορεί, αντιθέτως, να περηφανεύεται πως παραμένει το μεγάλο και αδιαμφισβήτητο αφεντικό της Συμμαχίας, τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι αποκτούν τον ρόλο του «χορηγού» των πολεμικών του σχεδίων.
Πρέπει, μάλιστα, να σημειώσουμε πως η αύξηση των «αμυντικών» δαπανών δεν είναι η μοναδική νίκη που θα πετύχει ο Τραμπ σε αυτή τη σύνοδο. Για του λόγου το αληθές, όπως ξεκαθάρισαν τόσο ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε όσο και ο καγκελάριος της Γερμανίας, Φρίντριχ Μερτς, δεν υπάρχει περίπτωση να τεθεί ζήτημα αμφισβήτησης της νομιμότητας της επίθεσης κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν – κι αυτό, παρά το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι έχουν στο παρελθόν αμφισβητήσει επανειλημμένως την επιθετικότητα των ΗΠΑ έναντι της Τεχεράνης και ειδικά την αποχώρησή τους από τη συμφωνία του 2015, την οποία είχαν συνυπογράψει Γερμανία και Γαλλία (καθώς και η Βρετανία).
Σαν να μην έφτανε αυτό, οι πάντες αποδέχθηκαν την αλλαγή του πρωτοκόλλου της ίδιας της συνόδου, προκειμένου να μην δυσαρεστήσουν τον Τραμπ και διακινδυνεύσουν να τον δουν να επιβιβάζεται πρόωρα στο Air Force One για να επιστρέψει στην Ουάσιγκτον, όπως είχε κάνει πρόσφατα κατά την αντίστοιχη συνάντηση των ηγετών της ομάδας G7. Έτσι, αντί για τρεις μέρες που παραδοσιακά διαρκούν οι εργασίες στις συνόδους του ΝΑΤΟ (οι δύο με την παρουσία των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων), αυτή θα συρρικνωθεί σε διάστημα που δεν θα ξεπεράσει το ένα 24ωρο: Ένα δείπνο εργασίας το βράδυ της Τρίτης (δηλαδή σήμερα) και μία μέρα συνομιλιών (δηλαδή αύριο Τετάρτη), η οποία δεν αποκλείεται να τελειώσει και νωρίτερα καθώς όλα τα σημαντικά έχουν προαποφασιστεί.
Όλα δείχνουν, λοιπόν, ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα κερδίσουν και λίγες επιπλέον ώρες χαλάρωσης προτού μετακινηθούν κάπου 175 χιλιόμετρα νοτιότερα, στις Βρυξέλλες, για να καθίσουν στο τραπέζι της επόμενης συνόδου κορυφής, της ΕΕ. Κι εκεί, ωστόσο, το «φάντασμα» του Τραμπ θα συνεχίσει να τους κυνηγά, καθώς θα έχει θέσει εκ των προτέρων το σκηνικό στο οποίο θα κληθούν να παίξουν τον ρόλο τους. Όχι μόνο γεωπολιτικά, με βάση τους εν εξελίξει πολέμους στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, αλλά και οικονομικά.
Η εξήγηση για τη δεύτερη αυτή πλευρά είναι σχετικά απλή – και διπλή: Αφενός, οι ηγέτες των «27» θα υποχρεωθούν να βγάλουν από τη «ναφθαλίνη» ή να εκπονήσουν σχέδια για την αντιμετώπιση μιας (αρκετά) πιθανής ενεργειακής και οικονομικής κρίσης που μπορεί να προκληθεί από τη συνέχιση της σύγκρουσης με το Ιράν και του κλεισίματος από την πλευρά του των Στενών του Ορμούζ. Αφετέρου, θα κληθούν να επεξεργαστούν τις λεπτομέρειες της δημοσιονομικής χαλάρωσης που αφορά στις επιπλέον δαπάνες για την «άμυνα» – αποφασίζοντας και πώς ακριβώς θα δανειστούν και από πού θα περικόψουν κονδύλια προκειμένου να τα διαθέσουν εκεί (κάτι που αφορά και τα «αδιάθετα» του Ταμείου Ανάκαμψης.
Σε αυτό το φόντο και καθώς είναι βέβαιο ότι οι κοινωνικές δαπάνες περνούν πλέον σε δεύτερη μοίρα στο πλαίσιο της «πολεμικής οικονομίας», στη Χάγη και το ΝΑΤΟ θα διεξαχθεί – έστω και ατύπως – ένα τεράστιο εξοπλιστικό «παζάρι». Κάτι που σημαίνει πως εκεί θα βρίσκονται όλοι οι μεγάλοι όμιλοι του κλάδου, ευρωπαϊκοί (γερμανικοί, γαλλικοί, ιταλικοί, ισπανικοί κ.λπ), αμερικανικοί, βρετανικοί, τουρκικοί, αλλά και ισραηλινοί, που θα προσπαθήσουν να πάρουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα. Στο «ταμείο» δε που θα γίνει αργότερα, θα φανεί ποιοι είναι οι κερδισμένοι και ποιοι οι χαμένοι.
Όσο για τη δήλωση… αυτοθυσίας την οποία έκανε ο Ρούτε την παραμονή της συνόδου του ΝΑΤΟ – «θα πολεμήσουμε μαζί και, εάν χρειαστεί, θα υποφέρουμε μαζί και θα πεθάνουμε μαζί» – καλό είναι να κρατάμε μικρό καλάθι…
