Ανήκω σε μια γενιά που, ειδικά στην εφηβεία και την πρώτη νιότη μου, οι ΗΠΑ (που θα τις λέμε Αμερική για να συνεννοούμαστε) ήταν αναφορά διχασμού. Για να το περιγράψω πιο παραστατικά, από τη μια ξεφαντώναμε τραγουδώντας με τη Μαρινέλλα «Να παίζει το τρανζίστορ τ’ αμερικάνικα κι εσύ περνάς στους δρόμους με το μπουφάν στους ώμους και τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα» (μουσική Γιώργος Χατζηνάσιος, στίχοι Μιχάλη Μπουρμπούλη) και από την άλλη ο Γιάννης Μαρκόπουλος μας συντόνιζε στην ειρωνεία και την απαξίωση του «Τίγκα με σκουπίδια ο αιώνας κι όλο μπαινοβγαίνει ο χειμώνας κι όλα μοιάζουν μαγικά είναι μαζικά και προπαντός αμερικανικά». (Και κάπου ανάμεσα, ο «αναψυκτηριακός» Γιώργος Κοινούσης με το «Αμερική, Αμερική, καλά μου λέγαν μερικοί πως είσαι χώρα, χώρα μαγική»). Από τη μια ψάχναμε για ευκαιρίες στις αμερικανικές αγορές και κάναμε το Levi’s ενδυματολογικό statement και από την άλλη σιγοντάραμε στις διαδηλώσεις με το «Εξω τώρα οι Αμερικάνοι» και «Αμερικάνοι, φονιάδες των λαών». Και over all (για να το πω αμερικανικά) εκείνο το «Φαίνομαι για Αμερικανάκι;» που καταδείκνυε εμμέσως πλην σαφώς τη φυλετική μας ανωτερότητα, τουλάχιστον ως προς την αντίληψη.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
