Με το σήμα της πρώτης Ανάστασης στις 11:00 το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, οι κάτοικοι της Κέρκυρας βγαίνουν στα μπαλκόνια και στα παράθυρά τους για να πετάξουν τους μπότηδες, τα διάσημα κόκκινα κανάτια με νερό που έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του Πάσχα στην Κέρκυρα.
Όταν ο Μητροπολίτης ψάλλει το «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι», οι καμπάνες όλων των εκκλησιών της Κέρκυρας χτυπούν χαρμόσυνα και οι μπότηδες είναι έτοιμοι για την προαιώνια βουτιά τους στην κατάμεστη Σπιανάδα.
Οι μπότηδες είναι πήλινα κανάτια με στενό στόμιο και δυο χερούλια στο πλάι, δεμένα με κόκκινες κορδέλες. Τα μπαλκόνια και τα παράθυρα είναι στολισμένα με ένα κόκκινο πανί.
Το σπάσιμο των κανατιών συμβολίζει την απομάκρυνση της κακοτυχίας, για αυτό μέχρι και σήμερα τα κομμάτια από τους σπασμένους μπότηδες τα παίρνουν στο σπίτι τους οι Κερκυραίοι αλλά και πολλοί επισκέπτες του νησιού, προκειμένου να τους φέρουν καλοτυχία και ευμάρεια.
Και αυτό το έθιμο συνοδεύεται από τις φιλαρμονικές του τόπου. Αμέσως μόλις ολοκληρωθεί το σπάσιμο των κανατιών, οι Φιλαρμονικές βγαίνουν και πάλι στους δρόμους της πόλης παίζοντας το αλέγρο μαρς «Μην φοβάστε Γραικοί».
Το έθιμο με το σπάσιμο των κανατιών το Πάσχα στην Κέρκυρα έχει μακρά ιστορία που χάνεται πάλι στην εποχή της Ενετοκρατίας, ωστόσο υπάρχουν διαφορετικές θεωρίες για το πώς ξεκίνησε.
Κάποιοι λένε ότι το έθιμο είναι των Καθολικών της Ενετοκρατίας, όπου στην αρχή του χρόνου οι κάτοικοι πετούσαν τα παλιά τους πράγματα για να μπορέσει ο νέος χρόνος να τους φέρει καινούρια και καλύτερα.
Οι κάτοικοι της Κέρκυρας οικειοποιήθηκαν το έθιμο, αντικαθιστώντας όμως τα παλιά πράγματα με τα κανάτια για να προκαλέσουν μεγαλύτερη φασαρία.
Η δεύτερη θεωρία αναφέρεται στους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι τον Απρίλιο γιόρταζαν την αρχή της γεωργικής περιόδου, πετώντας τα παλιά τους κανάτια για να γεμίσουν τα νέα με τους νέους καρπούς.
Σύμφωνα με μια μεσαιωνική εκδοχή, με το σπάσιμο των κανατιών γίνεται προσπάθεια να εκδιωχθούν τα «μολύσματα», τα κακά και μοχθηρά πνεύματα. Ο κρότος που από το σπάσιμο των μπότηδων διώχνει το κακό μακριά και ξορκίζει τα κακά πνεύματα.
Η εμπειρία του Μεγάλου Σαββάτου στην Κέρκυρα
Η Κέρκυρα ξυπνάει πολύ νωρίς το Μεγάλο Σάββατο. Στις 6.00 π.μ., στον Ιερό Ναό της Παναγίας των Ξένων, αναβιώνει το έθιμο του «σεισμού».
Ο «σεισμός» προκαλείται με θόρυβο και κούνημα όλων των εικόνων και των καντηλιών του ναού. Οι πιστοί χτυπούν τα στασίδια προκειμένου να αναπαραστήσουν τον σεισμό που ακολούθησε την Ανάσταση του Ιησού, σύμφωνα με την Αγία Γραφή.
Λίγες ώρες αργότερα, στις 9, από τον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα ξεκινά η λιτανεία του Αγίου που καθιερώθηκε το 1550, όταν η Κέρκυρα σώθηκε από λιμό.
Ταυτόχρονα γίνεται και η περιφορά του Επιταφίου, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μέρη της Ελλάδας, που οι επιτάφιοι βγαίνουν τη Μεγάλη Παρασκευή. Πρόκειται για ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στα χρόνια της Ενετοκρατίας των Επτανήσων και συγκεκριμένα στο 1574.
Οι Βενετοί, για λόγους ασφαλείας, απαγόρευαν στους Ορθόδοξους την περιφορά των Επιταφίων τη Μεγάλη Παρασκευή. Επέτρεψαν μόνο τη λιτανεία του Αγίου το Μεγάλο Σάββατο. Οι Κερκυραίοι από τότε, βγάζουν τον Επιτάφιο της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνα μαζί με το Σκήνωμα του Αγίου.
Την πομπή ακολουθούν οι Φιλαρμονικές της Κέρκυρας, με τον «Amletο» (Αμλέτος) της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κέρκυρας («Παλιά») να ξεχωρίζει για την ένταση της συγκίνησης που προσφέρει.
