Περιγράφοντας μια γενική εικόνα απαξίωσης του ΟΣΕ, η ενωμένη αντιπολίτευση στα συλλαλητήρια επικρίνει την κυβέρνηση διότι δεν κατάφερε να διορθώσει τα τρένα, τα οποία συνεχίζουν να λειτουργούν με πολλά προβλήματα – και με έναν τρόπο υπαινίσσεται ότι, ενώ η κυβέρνηση δεν έχει τη θέληση (επειδή δεν την αφήνουν τα συμφέροντα) ή τη δυνατότητα να φτιάξει τα πράγματα, θα τα καταφέρουν στη θέση της άλλα κόμματα. Η πραγματικότητα βρίσκεται πέραν των εξωραϊσμών. Και συνοψίζεται σε δυο φράσεις που λοιδορήθηκαν και επικρίθηκαν. Η μία είναι του Κώστα Σημίτη μετά το ναυάγιο του «Σαμίνα», το «αυτή είναι η Ελλάδα». Η άλλη είναι το «μαζί τα φάγαμε» του Θόδωρου Πάγκαλου, μετά τη χρεοκοπία. Οι δυο αυτές φράσεις, δυστυχώς, λένε την αλήθεια.
Στην περίπτωση των σιδηροδρόμων, η αλήθεια είναι ότι ο ΟΣΕ συνεχίζει να είναι σε κακή κατάσταση (και η κυβέρνηση έχει γι’ αυτό ευθύνες). Θα προσθέσω όμως ότι είχε τα χάλια του και πριν από το τρομερό δυστύχημα στα Τέμπη, φυσικά και πριν από το δυστύχημα του 2017 στο Αδεντρο της Θεσσαλονίκης, με απολογισμό τρεις νεκρούς και πολλούς τραυματίες, το οποίο σήμερα ουδείς αναφέρει. Μια από τις ενδείξεις για αυτά τα χάλια οδηγεί στον τρόπο με τον οποίο διορίζονται σταθμάρχες (σαν εκείνον που κατηγορείται ότι δεν έκανε το καθήκον του το φοβερό εκείνο βράδυ, με αποτέλεσμα να βάλει σε λάθος γραμμή την αμαξοστοιχία – και δεν τον είδα πουθενά στην ετυμηγορία της πλατείας). Η άλλη οδηγεί σε κάθε είδους συμφέροντα που εξυπηρετούνται από την κατάσταση των σιδηροδρόμων.
Οποιος διατρέξει τα δημοσιεύματα της περασμένης εικοσαετίας, θα βρει καταγγελίες και διώξεις για σπατάλες συντήρησης του δικτύου, συστηματική ειδησεογραφία για κλοπές υλικών ακόμα και στις εν χρήσει υποδομές, για σκανδαλώδεις συμβάσεις, για εσκεμμένα ζημιογόνα δρομολόγια όχι πάντα σε όφελος των επιβατών, για τεράστιες καθυστερήσεις στο σύστημα ηλεκτρονικών κρατήσεων, για προσκόμματα στον εκσυγχρονισμό του δικτύου, για οργανωμένα συμφέροντα και μεθοδεύσεις προσωπικού πλουτισμού διαφόρων στην πλάτη του οργανισμού με τη στήριξη πολιτικών και συνδικαλιστών. Ολα αυτά δεν αφορούν μόνο τις κυβερνήσεις της ΝΔ αλλά και του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν περιορίζονται στα τρένα αλλά σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα, τον οποίο ιδίως η αντιπολίτευση «προστατεύει» από την αξιολόγηση, την ανταγωνιστικότητα, την αποτελεσματικότητα.
Πέρα δηλαδή από την εύκολη αντιπολίτευση των δακρύων, υπάρχει η πραγματικότητα, που επειδή είναι άβολη, καταρρίπτει όλους τους εξωραϊσμούς. Κι αν θεωρήσουμε ειλικρινείς τις διακηρύξεις της κυβέρνησης ότι έχει μεταρρυθμιστική στόχευση, οφείλει και η αντιπολίτευση να διατυπώσει τα μεταρρυθμιστικά χαρτιά της, αντί να επενδύει απλώς σε τυφλές μεθόδους ανατροπής της. Οφείλει δηλαδή και η αντιπολίτευση (κάθε τμήμα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης), για να γίνει πειστική, να μιλήσει πολιτικά, αντί να οχυρώνεται κάθε φορά σε άλλα οδοφράγματα περιμένοντας στο μέλλον κάποια νέα πλατεία, σε νέες έκτακτες συνθήκες, να της ξαναδώσει την εξουσία.
Κι αν έχει ελπίδα η χώρα να μην ξαναβρεθεί σύντομα αντιμέτωπη με την αποδιοργάνωση που θα φέρει μια κατακερματισμένη και αδύναμη εξουσία ή, ακόμα χειρότερα, ένα νέο λαϊκιστικό κύμα, η κυβέρνηση οφείλει να εντείνει τις προσπάθειες να διορθώσει αυτά τα χάλια, να πολεμήσει δηλαδή πολιτικά τους οργανωμένους πελατειακούς μηχανισμούς στο κράτος. Επικοινωνώντας μάλιστα τη μεταρρυθμιστική πράξη της και τις τυχόν απόπειρες να εμποδιστεί.
Εστω κι αν τα πολιτικά μηνύματα οποιουδήποτε αποφασιστικού μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος δεν είναι δημοφιλή στην πλατεία.
Source link
