«Μνήσθητί μου, Κύριε» – ΤΑ ΝΕΑ

Δεν υπάρχει περιστατικό, μικρό ή μεγάλο, θετικό ή αρνητικό, δημιουργικό ή επιβλαβές και συχνά καταστροφικό, που να σημειώνεται στον πολιτικό χώρο και να μην παραπέμπει ή να μην τεκμηριώνει μια πάγια συνθήκη, όπως αυτή της σχέσης των πολιτών με κάθε μορφή εξουσίας – κυρίως την κρατική. Μια σχέση που αν και εκφράζεται συχνά ως επικριτική, και μάλιστα με οξύτατα δριμείς τόνους, στο βάθος δεν παύει να παραμένει μια σχέση λατρείας. Τόσο μεγαλύτερης όσο υψηλότερες ιεραρχικά είναι οι θέσεις που καταλαμβάνουν οι ίδιοι οι πολιτικοί, σε βαθμό που αν δεν διστάζουν συχνά να «εκτεθούν», με έναν τρόπο απροσχημάτιστα, στην καλύτερη περίπτωση, απρεπή, είναι γιατί γνωρίζουν πως η ύπαρξη αυτού του είδους της λατρείας, μέσα σε όλες τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, αν δεν τους εξαγνίζει, τελικά τους δίνει συγχωροχάρτι για την οποιαδήποτε παράλειψη ή για το οποιοδήποτε πλημμέλημά τους. Με στοιχειώδη ευαισθησία και πέντε δράμια μυαλό, θα έμενε κανείς εμβρόντητος παρακολουθώντας έναν ολόκληρο κόσμο να «καίγεται» να πληροφορηθεί αν ο Πρωθυπουργός ενημέρωσε τηλεφωνικά ή διά ζώσης την απερχόμενη Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την πρόθεσή του να προτείνει ένα άλλο πρόσωπο για το αξίωμα που κατέχει, ακόμη και για το ποια θα πρέπει να είναι τα προσωπικά αισθήματα τόσο της κυρίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου όσο και του ίδιου, σε προσωπικό επίπεδο (αυτό κυρίως να μονοπωλεί το ενδιαφέρον), για την τροπή που έπαιρνε η ως τα σήμερα ανέφελη σχέση τους.

«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου». Αν μπορεί να λογαριαστεί ως μια στοιχειώδης έκφραση ενός γνήσιου πολιτικού ενδιαφέροντος το ποια θα ήταν τελικά η επιλογή του Πρωθυπουργού σε σχέση με το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι αδύνατον ως αντίστοιχο, ακόμα και με την πιο καλοπροαίρετα συγκαταβατική διάθεση, να αντιμετωπιστεί η σχεδόν υστερία όσον αφορά τη διάθεση να πληροφορηθεί κανείς τα προσωπικά τους αισθήματα και κυρίως ποια θα είναι από ‘δώ και μπρος η μορφή της επικοινωνίας τους. Σαν να ήταν ποτέ δυνατόν μια ακραιφνώς πολιτική συνθήκη να λειτουργήσει από πλευράς τους ως μια προσωπική τους διένεξη που θα τους έφερνε αντιμέτωπους σε βαθμό που ο κόσμος να τους αντιλαμβάνεται ως εχθρικούς και τσακωμένους μεταξύ τους. Οπως ακριβώς θα συνέβαινε με τον ίδιο τον κόσμο, αν ο καθένας μέσα στο σπίτι του συνέβαινε να διαρρήξει, για λόγους προσωπικούς, τις σχέσεις του με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του. Αυτή η ανάγκη να ταυτιζόμαστε με τα πρόσωπα της εξουσίας, πως ό,τι δηλαδή συμβαίνει σε μας το ίδιο ακριβώς ισχύει και για πρόσωπα που κινούνται σε ένα περιβάλλον που, αν και δεν πρόκειται να αποκτήσουμε ποτέ μαζί του την ελαχιστότερη επαφή, μπορούμε ωστόσο να έχουμε κάποιες πληροφορίες για ό,τι μπορεί να συμβαίνει μέσα του, είναι η τρανότερη απόδειξη μιας λατρείας, το διαρκέστερο, ασυναγώνιστο και ακατάβλητο συντηρητικό όλων των μορφών εξουσίας.

Επιθυμώντας δηλαδή ό,τι συμβαίνει στις οικογένειες του Μητσοτάκη, του Μακρόν, του Τραμπ, σε επίπεδο προσωπικών σχέσεων, να συντελείται μέσα στις ίδιες συνθήκες όπως αυτές που το αντιμετωπίζουμε εμείς, κάνει ώστε να παραμένουν όλοι τους ακλόνητοι στη θέση τους και η οποιαδήποτε κριτική μας γι’ αυτούς, όσο καταπελτική και αν είναι, να αντιμετωπίζεται από πλευράς τους ως μια περιστασιακή, αναίμακτη αντίδραση, που αργά ή γρήγορα θα ξεχαστεί. Ακριβώς γιατί το ενδιαφέρον το κάθε άλλο παρά πολιτικό αλλά μόνο κουτσομπολίστικο για τα προσωπικά αισθήματα της Προέδρου της Δημοκρατίας ή του Πρωθυπουργού, για το αν φίλησε θερμά ή άτονα η Μελάνια Τραμπ τον σύζυγό της, αντί για επικριτικούς οποιασδήποτε μορφής εξουσίας, όπως θέλουμε να φανταζόμαστε τον εαυτό μας, μας καταγγέλλει ως προς τα πραγματικά μας ενδιαφέροντα, που είναι να υπάρξουμε τελικά ως ομοτράπεζοι των πολιτικών προσώπων, αφού στην καθημερινότητά μας παραμένουμε ίδιοι με αυτούς.