Kάθε εποχή αντιμετωπίζει το ποινικό της σύστημα ως φυσικό και αναπόφευκτο λέει ο Adam Gopnik στο The New Yorker.
Όταν οι άνθρωποι απαγχονίζονταν στη δημόσια πλατεία, οι διανοούμενοι εξηγούσαν ότι η πρακτική αυτή ήταν τόσο χρήσιμη για τους απαγχονισμένους όσο και διδακτική για το κοινό.
Εκ των υστέρων, οι απαγχονισμοί περιγράφονται μόνο εν μέρει ως απονομή δικαιοσύνης και πολύ πιο σωστά ως επιβολή της εξουσίας και της ταξικής ιεραρχίας.
Ωστόσο, το πνεύμα της κατάργησης έφτασε τελικά στο σημείο που στη Δύση έχουμε πλέον μηδενικές δημόσιες εκτελέσεις.
Αυτό που έχουμε, ωστόσο, είναι φυλακίσεις σε μια κλίμακα που, παρά τις παγκόσμιες προσπάθειες μεταρρύθμισης, αφήνει άναυδο τον μέσο άνθρωπο.
Είναι οι φυλακές ξεπερασμένες;
Σε απάντηση, έχει ξεκινήσει ένα κίνημα για την κατάργηση των φυλακών – όχι για τη μεταρρύθμιση των φυλακών, αλλά για την πλήρη κατάργηση της φυλάκισης.
Η ιδέα αυτή προωθείται από το βιβλίο της Angela Y. Davis «Are Prisons Obsolete?» («Είναι οι φυλακές ξεπερασμένες;»).
Ήταν κατά τη διάρκεια της χειρότερης από τις αντιδραστικές περιόδους στην Αγγλία, μετά τη Γαλλική Επανάσταση, που ο Γουόρντσγουορθ έγραψε το ποίημά του «Ο κατάδικος», το οποίο με ένα μικρό τρόπο προώθησε την υπόθεση ότι ακόμη και οι δολοφόνοι είχαν δικαίωμα στη συμπόνια και την αποκατάσταση.
«Η φροντίδα μου, αν το χέρι του ισχυρού ήταν δικό μου», γράφει ο ποιητής, βλέποντας τον καταδικασμένο, «θα σε φύτευε εκεί όπου ακόμα θα μπορούσες να ανθίσεις ξανά».
Η παραδοχή της αποτυχίας
Το επιχείρημα κατά των φυλακών μπορεί να τεθεί ως ζήτημα σωστού και λάθους ή ως ζήτημα αποτελεσματικής και αναποτελεσματικής πολιτικής.
«Η μαζική φυλάκιση ως στρατηγική αντιμετώπισης της βίας αποτυγχάνει», γράφει η Danielle Sered στο Until We Reckon.
«Όταν παραδεχόμαστε αυτή την αποτυχία, γινόμαστε υπεύθυνοι να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό».
Μια καλύτερη συνταγή, κατά την άποψή της, είναι μια προσέγγιση της δικαιοσύνης που είναι «επικεντρωμένη στους επιζώντες, βασισμένη στη λογοδοσία, με γνώμονα την ασφάλεια και φυλετικά δίκαιη».
Όποιος διαβάσει τα πρόσφατα βιβλία για την κατάργηση των φυλακών, θα αφυπνιστεί εκ νέου για τη συχνή κτηνωδία, τις τραγελαφικές ειρωνείες και τη βαθιά ριζωμένη αδιαφορία του σωφρονιστικού μας συστήματος.
Η αναθεώρηση του εγκληματία
Σε πολλές περιπτώσεις, οι άνθρωποι στέλνονται στις σωφρονιστικές δομές και τις φυλακές λόγω συμπεριφοράς που έχει τις ρίζες της στη φτώχεια, την έλλειψη στέγης, την ψυχική ασθένεια και τη χρήση ουσιών και τη μετανάστευση.
Η έρευνα δείχνει ότι οι νεαροί ενήλικες με πρόσβαση σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας έχουν 15 τοις εκατό λιγότερες πιθανότητες να φυλακιστούν σε σχέση με εκείνους που δεν έχουν πρόσβαση.
Ωστόσο, τα άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας αναγκάζονται συχνά να υπομένουν τραύματα και ανεπαρκή θεραπεία πίσω από τα κάγκελα, ενώ, αντίθετα, η θεραπεία σε κοινοτικά περιβάλλοντα θα μπορούσε να προσφέρει μια καλύτερη εναλλακτική λύση.
Όλα τα βιβλία κάνουν λόγο για ένα νέο σύστημα.
