Ήταν πολιτική «διαβολοβδομάδα» η περασμένη, με δύσκολες αποφάσεις στις Βρυξέλλες, διαδηλώσεις, αντιπαραθέσεις, ψηφοφορίες για προανακριτική επιτροπή και πρόταση δυσπιστίας εδώ. Αλλά και αυτή που ξεκίνησε χθες, με πρώτη είδηση την αιματηρή συνέχιση του εμφυλίου της Συρίας όπου οι πρώην θύτες γίνονται θύματα, με τον αναμενόμενο ανασχηματισμό και ό,τι απρόοπτο ήθελε προκύψει από Τέμπη, Ουκρανία, Παλαιστίνη, Συρία και κυρίως Ουάσινγκτον, δεν προβλέπεται καλύτερη.
Πολλοί έχουν γράψει, και πολύ σωστά, ότι σε τέτοιους «διαβολοκαιρούς» θα έπρεπε να υπάρχει πολιτική ειρήνευση ή έστω κάποιου είδους πολιτική ανακωχή στη χώρα.
Ανακωχή όμως ή ειρήνευση προϋποθέτει δύο αντιμαχόμενα μέρη – εδώ έχουμε περίπου δέκα, με τη ΝΔ και το ΠαΣοΚ, από την Κεντροαριστερά ως τη Δεξιά να αθροίζουν περίπου 40% και μετά να ακολουθεί το χάος του 60% από την Άκρα Αριστερά ως τη Άκρα δεξιά. Φαίνεται σαν να είναι ευκολότερο να υπάρξει ανακωχή στην Ουκρανία – μήπως όμως είναι δυνατή μερική έστω ανακωχή;
Η κατάσταση θυμίζει άλλους διαβολοκαιρούς, την περίοδο 2010-15. Αρχικά, ο Αντώνης Σαμαράς όχι μόνο απέρριψε τις προτάσεις του Γιώργου Παπανδρέου για την από κοινού αντιμετώπιση της κρίσης χρέους αλλά πρωτοστάτησε στην πτώση της κυβέρνησής του ΠαΣοΚ και την ολοσχερή καταστροφή του δικομματισμού. Στις εκλογές του Μαΐου 2012 ανταγωνίζονταν δεκάδες κόμματα από τα οποία επτά κατάφεραν τελικά να είναι στη βουλή μετά και τις εκλογές του Ιουνίου.
Στη συνέχεια, είχαμε συμμαχικές κυβερνήσεις, έγιναν πρωθυπουργοί οι τυχοδιώκτες πρωταγωνιστές της καταστροφής Αντώνης Σαμαράς και Αλέξης Τσίπρας, στην αντιπολίτευση κυριαρχούσε η απειλή του Νίκου Μιχαλιολάκου.
Αν στους διαβολοκαιρούς που διανύουμε τώρα δεν θέλουμε να αναδειχθούν νέοι σαμαράδες, τσίπρες και μιχαλολιάκοι και να καταστραφούμε ξανά, πρέπει ΝΔ και ΠαΣοΚ που κυβέρνησαν τη χώρα τον προηγούμενο μισό αιώνα να μην επαναλάβουν το 2010-12 και να αναλάβουν τις ευθύνες τους· όπως είχαν κάνει τότε οι Πορτογάλοι και Ιρλανδοί πολιτικοί, όπως πράττουν τώρα Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία.
Ο κ. Μητσοτάκης πρότεινε «μερική ανακωχή» στο ΠαΣοΚ με την πρότασή του για συνεργασία στη συνταγματική αναθεώρηση. Ο κ. Ανδρουλάκης έσπευσε να την απορρίψει αυτοστιγμεί, διότι δεν «παζαρεύει το σύνταγμα».
Όμως μόνος τρόπος να μη γίνονται τα συντάγματα με κομματικά «παζάρια» είναι να γίνονται από επαναστάσεις ή πραξικοπήματα – ή μετά από εθνικές καταστροφές, καταρρεύσεις και μεταπολιτεύσεις, όπως το 1974.
Επειδή προφανώς ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έχει στο νου κάτι τέτοιο, νομίζω πως δεν πρέπει να ακολουθήσει την τακτική Σαμαρά· πρέπει να κάμει δεύτερες σκέψεις και να «παζαρέψει» – δηλαδή να συνομιλήσει και να διαπραγματευθεί, όπως λένε στην καθομιλούμενη πολιτική γλώσσα σε όλον τον κόσμο.
