Χθες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στην Αθήνα στην πλατεία Συντάγματος, αλλά και σε κεντρικές πλατείες κι άλλων ελληνικών πόλεων, ζητώντας απαντήσεις για το δυστύχημα των Τεμπών. Εχω μεγάλη περιέργεια για το τι θα πει η κυβέρνηση για το γεγονός. Αν κατηγορήσει την αντιπολίτευση, οι ηγέτες της οποίας έδωσαν το «παρών», θα προκαλέσει ειρωνικά χαμόγελα: αν το συλλαλητήριο αυτό το οργάνωναν τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν θα κατέβαινε στον δρόμο ούτε το ένα τρίτο του κόσμου που έδωσε το «παρών» – και το γνωρίζουμε όλοι. Αν υπήρξε αυτή η κινητοποίηση είναι γιατί είκοσι τρεις μήνες ύστερα από μια εθνική τραγωδία, το ελληνικό κράτος δεν είναι σε θέση να μας πει τι ακριβώς συνέβη εκείνο το μοιραίο βράδυ: αυτό κάνει τον κόσμο να δείχνει τη δυσφορία του κάθε φορά που διοργανώνεται μια τέτοια εκδήλωση – θυμίζω και τη μεγάλη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο για την οποία επίσης η κυβέρνηση έκανε σαν να μην έγινε ποτέ. Και μάλλον και τώρα θα κάνει το ίδιο.
Είναι προφανώς αρμοδιότητα της Δικαιοσύνης να φτάσει σε ένα πόρισμα και να τιμωρήσει ενόχους, αλλά η Δικαιοσύνη αργεί και η αργοπορία της από τη μια μεγαλώνει τις απορίες και από την άλλη επιτρέπει να κυκλοφορούν θεωρίες συνωμοσίας. Φταίει η κυβέρνηση για αυτή την αργοπορία; Και ναι και όχι. Η κυβέρνηση δεν μπορεί προφανώς να κάνει παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, αλλά για το ότι επιτρέπει τους πολύ αργούς ρυθμούς έχει ευθύνη: σαν χθες θυμάμαι τον υπουργό Δικαιοσύνης Γιώργο Φλωρίδη να μας διαβεβαιώνει πως όλες οι διαδικασίες θα επιταχυνθούν. Κυρίως η κυβέρνηση δεν μπορεί να πείσει ότι είναι άμοιρη ευθυνών όταν δεν μοιάζει να αγαπάει τις απαντήσεις.
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός δείχνει πως δεν θέλει να απαντάει σε τίποτα. Δεν απάντησε επί της ουσίας για το σκάνδαλο των υποκλοπών π.χ. Αλλά την ίδια άρνηση τη διαπιστώνει κανείς όχι μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με άβολες ιστορίες (στις οποίες υπήρξε απλά μια θολή αποδοχή ευθυνών…), αλλά και σε άλλα ζητήματα που αποτελούν κυβερνητικές επιλογές.
Ο Πρωθυπουργός δεν έχει ακόμα δώσει μια πειστική απάντηση για τη μη πρόταση της Κατερίνας Σακελλαροπούλου για τη θέση της Προέδρου της Δημοκρατίας. Ανακοίνωσε ότι προτείνει τον Κώστα Τασούλα με ένα διάγγελμα που σου δημιουργούσε την εντύπωση πως τη Σακελλαροπούλου την είχε προτείνει κάποτε άλλος! Αλλά δεν υπάρχουν απαντήσεις ακόμα και για το γιατί της μη εφαρμογής νόμων: ποιος εξήγησε π.χ. γιατί δεν εφαρμόστηκε ο νόμος για την πανεπιστημιακή αστυνομία; Κανείς.
Για να μην παρεξηγηθώ δεν λέω ότι διακρίνω κάτι αλαζονικό στη συμπεριφορά του Πρωθυπουργού: υπογραμμίζω απλά τι συμβαίνει. Δεν υπάρχει δημοκρατικό έλλειμμα: υπάρχει μια καλομαθημένη κυβέρνηση, που έχει πετύχει να λειτουργεί χωρίς έλεγχο. Που από τη μία στρουθοκαμηλίζοντας κατηγορεί την αντιπολίτευση ως υπεύθυνη για οποιονδήποτε διαδηλώνει εναντίον της και από την άλλη ισχυρίζεται υποκριτικά πως «δυστυχώς αντιπολίτευση δεν υπάρχει» και πως θα ήταν χρήσιμο να υπήρχε.
Στο θερμοκήπιο της ελληνικής πολιτικής εντός του οποίου η κυβέρνηση πορεύεται χωρίς προβλήματα όντως ο Κυριάκος Μητσοτάκης μοιάζει να παίζει μόνος του. Αλλά εκτός αυτού του θερμοκηπίου, στον πραγματικό κόσμο δηλαδή, υπάρχει μια δυσφορία που φουντώνει και τα όσα έγιναν χθες το αποδεικνύουν. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κινητοποιήθηκαν γιατί δεν μπορούν τη βουβαμάρα, την έλλειψη εξηγήσεων, την εύκολη σιωπή που βαφτίζεται «πολιτική κυριαρχία». Κυρίαρχος δεν είσαι όταν σιωπάς: κυρίαρχος είσαι όταν πείθεις. Καλό είναι το κρυφτούλι από την πραγματικότητα στο όνομα των δημοσκοπήσεων π.χ. Αλλά μετά βλέπεις τον κόσμο στον δρόμο. Και τότε όντως σιωπάς γιατί δεν έχεις να πεις τίποτα…
Source link
