Το βίντεο είναι παλιό, χρονολογείται στον Απρίλιο του 2013, πολύ προτού αρχίσουν η Μαρίν Λεπέν και το κόμμα της να καταγγέλλουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν μια «κυβέρνηση των δικαστών», γνωρίζει όμως νέες δόξες στη Γαλλία – ακριβώς γιατί δείχνει τη Λεπέν να διαβεβαιώνει, στο Public Sénat, πως «την ηθική και τη δεοντολογία που απαιτώ την εφαρμόζω πρωτίστως στον εαυτό μου». «Πότε θα μάθουμε το μάθημά μας και θα θεσπίσουμε ισόβια στέρηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι για όλους όσοι έχουν καταδικαστεί για πράξεις που διαπράχθηκαν χάρη ή με την ευκαιρία της θητείας τους;» αναρωτιέται.
Την εποχή εκείνη η Γαλλία συγκλονιζόταν από την υπόθεση Καουζάκ, όπου Ζερόμ Καουζάκ ο υπουργός Προϋπολογισμού του Φρανσουά Ολάντ που αναγκάστηκε να παραιτηθεί και τελικά καταδικάστηκε για φοροδιαφυγή. Η ηγέτις του Εθνικού Μετώπου, νυν Εθνικής Συσπείρωσης, ήταν τότε ευρωβουλευτής. Σύμφωνα με τους δικαστές του πλημμελειοδικείου του Παρισιού, βρισκόταν ήδη στο επίκεντρο ενός «οργανωμένου, βελτιστοποιημένου και συστηματικού» σχεδίου διασπάθισης ευρωπαϊκών κονδυλίων. Η σχετική έρευνα, ωστόσο, δεν ξεκίνησε παρά το 2014, η Μαρίν Λεπέν μπορούσε ακόμη να καυχιέται δημοσίως πως «το δικό μου σακάκι είναι άσπιλο». Ολως τυχαίως, η πρόταση περί ισόβιας στέρησης του δικαιώματος του εκλέγεσθαι εξαφανίστηκε από το πρόγραμμά της στις προεδρικές εκλογές του 2017.
Η Λεπέν, βέβαια, επιμένει και σήμερα, μετά την πρωτόδικη καταδίκη της σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση, τα δύο με αναστολή, 100.000 ευρώ πρόστιμο, καθώς και πενταετή στέρηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι, στην αθωότητά της. Δεν αρκείται όμως σε αυτό, παράλληλα καταγγέλλει μια πολιτική απόφαση, μια «πυρηνική βόμβα» που της έριξε το «σύστημα» για να της κλέψει τη γαλλική προεδρία. Αξιοποιεί τους πόρους του κράτους δικαίου, αφού άσκησε έφεση στην πρωτόδικη απόφαση, και ταυτόχρονα το αμφισβητεί.
Το πλημμελειοδικείο του Παρισιού έκρινε τη Δευτέρα πως επί «σχεδόν 12 χρόνια» το κόμμα της χρησιμοποιούσε κονδύλια που λάμβανε από το Ευρωκοινοβούλιο προκειμένου να πληρώνει στελέχη και συνεργάτες που δεν είχαν καμία σχέση με το Ευρωκοινοβούλιο. Συνολικά, εντόπισε περισσότερες από 40 πλασματικές συμβάσεις, με συνολικό κόστος «άνω των 4,6 εκατ. ευρώ». Εκρινε επίσης πως υπάρχει «κίνδυνος υποτροπής», γιατί η Λεπέν και οι 23 συγκατηγορούμενοί της επέμεναν να υποβαθμίζουν μέχρι τέλους την υπόθεση, μιλώντας για μια «διοικητική διαφωνία»· και έλαβε υπόψη του τη «σοβαρή διατάραξη της δημοκρατικής δημόσιας τάξης που θα προκαλούσε η υποψηφιότητα, για παράδειγμα και ιδίως στις προεδρικές εκλογές, ενός ανθρώπου ήδη καταδικασμένου πρωτόδικα, ιδίως σε πρόσθετη ποινή στέρησης του δικαιώματος του εκλέγεσθαι, για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος».
Ηταν τα δύο βασικά επιχειρήματα των δικαστών για την απόφασή τους να εφαρμοστεί άμεσα η επίμαχη «πρόσθετη ποινή». Μόλις την περασμένη Παρασκευή, άλλωστε, το γαλλικό Συνταγματικό Συμβούλιο έκρινε, με αφορμή άλλη υπόθεση, πως αυτή η άμεση εφαρμογή είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα. Σε όλα αυτά, η Εθνική Συσπείρωση αλλά και η «αντιδραστική διεθνής» που έσπευσε να στηρίξει τη Λεπέν, από τον Ντόναλντ Τραμπ μέχρι τον Βίκτορ Ορμπαν, μόνο ένα πράγμα θα μπορούσαν να αντιτάξουν: την «κυβέρνηση των δικαστών». Ή άλλως, όπως είπε ο υπαρχηγός Ζορντάν Μπαρντελά, την «τυραννία των δικαστών».
Η έκφραση «κυβέρνηση των δικαστών» μετράει περισσότερο από έναν αιώνα γαλλικής ζωής. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1921 στον τίτλο ενός βιβλίου του δικαστή Εντουάρ Λαμπέρ (1866-1947) αφιερωμένου στον καθοριστικό ρόλο που παίζει το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ στα πολιτικά πράγματα. Αναφέρεται, όπως εξηγεί στη «Monde» ένας άλλος γάλλος δικαστής, ο Βενσάν Σιζέρ, στην παρέμβαση της δικαστικής εξουσίας στην πολιτική.
«Μια παρέμβαση που από μόνη της δεν είναι αθέμιτη, μπορεί να γίνει όμως αν οι αποφάσεις των δικαστών δεν είναι επαρκώς τεκμηριωμένες και περιορίζουν τη δράση των κυβερνώντων περισσότερο απ’ όσο είναι αναγκαίο για την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών. Τέτοιες παρεκκλίσεις ήταν συχνές από την πλευρά του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, τόσο την εποχή του Λαμπέρ (με την καταπολέμηση των νόμων που προστάτευαν τους εργαζομένους) όσο και τη σημερινή εποχή (με την προσπάθεια των δικαστών να άρουν τα κεκτημένα του κινήματος για τις ατομικές ελευθερίες). Τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει στην Ευρώπη. Η απόφαση για τα στελέχη της Εθνικής Συσπείρωσης δεν αποκαλύπτει την ύπαρξη μιας «κυβέρνησης των δικαστών»: επικυρώνει την επαναστατική αρχή που θεσπίστηκε τη νύχτα της 4ης προς 5η Αυγούστου του 1789 και ορίζει την ισότητα όλων των πολιτών ενώπιον του νόμου».
Για να είμαστε πάντως δίκαιοι, για τις προσβολές και τις απειλές που δέχονται τώρα οι δικαστές που έλαβαν την επίμαχη απόφαση στη Γαλλία δεν ευθύνονται μόνο η Λεπέν και το κόμμα της. Ευθύνονται με τον τρόπο τους και ο γάλλος πρωθυπουργός, Φρανσουά Μπαϊρού, ο οποίος δήλωσε «προβληματισμένος» για αυτήν, και ο γάλλος υπουργός Δικαιοσύνης, Ζεράλντ Νταρμανέν, ο οποίος είχε σχολιάσει προ μηνών ότι θα ήταν «βαθύτατα σοκαριστικό» να στερηθεί η Λεπέν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι. Στην τραμποποίηση της γαλλικής δημόσιας συζήτησης πολλοί έχουν βάλει το χεράκι τους.
Υποστήριξη από τον… Τραμπ
«ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΤΕ ΤΗ ΜΑΡΙΝ ΛΕΠΕΝ!» αξίωσε ο Ντόναλντ Τραμπ, ανεβάζοντας στο Truth Social έναν φιλιππικό κατά της δικαστικής απόφασης εις βάρος της. «Το κυνήγι μαγισσών εναντίον της Μαρίν Λεπέν είναι ένα ακόμη παράδειγμα της χρήσης του Νομοπολέμου από την Ευρωπαϊκή Αριστερά προκειμένου να φιμώσει τον Ελεύθερο Λόγο και να λογοκρίνει τον Πολιτικό της Αντίπαλο, φτάνοντας αυτή τη φορά σε σημείο να βάλει τον Αντίπαλο στη φυλακή» έγραψε ο αμερικανός πρόεδρος, διαβεβαιώνοντας πως είναι «το ίδιο “εγχειρίδιο” που χρησιμοποιήθηκε εναντίον μου από μια ομάδα Παλαβών και Losers».
«Δεν γνωρίζω τη Μαρίν Λεπέν» συνέχισε ο Τραμπ, «αλλά εκτιμώ το πόσο σκληρά έχει εργαστεί τόσα χρόνια. Υπέστη ήττες αλλά συνέχισε και τώρα, λίγο πριν από τη Μεγάλη Νίκη της, την πιάνουν με μια ασήμαντη κατηγορία για την οποία πιθανότατα δεν ήξερε τίποτα – Μου ακούγεται σαν “λογιστικό” λάθος» πρόσθεσε αναφερόμενος στη διασπάθιση ευρωπαϊκών κεφαλαίων, και μάλιστα «άνω των 4,6 εκατομμυρίων ευρώ», για την οποία καταδικάστηκε η Λεπέν και το κόμμα της. Ανάλογη άποψη είχε εκφράσει λίγο νωρίτερα στο υπερσυντηρητικό Newsmax και ο αντιπρόεδρός του, ο Τζέι Ντι Βανς. «Αυτό δεν είναι δημοκρατία» είχε σχολιάσει. Από την πλευρά του, ο Ιλον Μασκ φρόντισε να αναδημοσιεύσει στο X το σχόλιο του Τραμπ.
Στη Γαλλία, πάντως, το περιβάλλον της Λεπέν δεν ενθουσιάστηκε με τη στήριξη. Από την αρχή της περιόδου Τραμπ 2.0, άλλωστε, η ηγέτιδα της γαλλικής Ακροδεξιάς κρατάει τις αποστάσεις της, ώστε να μη συνδεθεί με τις τραμπικές ακρότητες. «Δεν νομίζω οι αμερικανικές εφημερίδες να ενδιαφέρονται για τις γαλλικές αντιδράσεις στις αμερικανικές υποθέσεις» σχολίασε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας της RN Ζαν-Φιλίπ Τανγκί.
