Η διαπραγμάτευση ανάμεσα στα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης που συνυπέγραψαν την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης διήρκεσε πάνω από 24 ώρες – και το τελικό κείμενο ήταν αποτέλεσμα αμοιβαίων συμβιβασμών, για άλλους περισσότερο και γι’ άλλους λιγότερο. Η διαδικασία, που εξελισσόταν στο παρασκήνιο την ώρα που διεξάγονταν συζητήσεις στην Ολομέλεια, προσέφερε δύο συμπεράσματα: οι δίαυλοι μεταξύ των τεσσάρων πλευρών είναι μεν ανοιχτοί, σε αντίθεση με προηγούμενες εποχές, η επικοινωνία όμως δεν έχει απαραίτητα μικρύνει τις μεταξύ τους διαφορές.
Ο χρόνος κατάθεσης
Η πρώτη συζήτηση, που επιλύθηκε με το ΠΑΣΟΚ να κάνει ένα βήμα πίσω από την αρχική του θέση, αφορούσε τον χρόνο κατάθεσης: το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρότεινε να μην ξεκινήσει ποτέ η χθεσινή προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή και το αίτημα των τεσσάρων κομμάτων να κατατεθεί άμεσα. Γρήγορα, όμως, έγινε σαφές πως δεν ήταν μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που ήθελε να πραγματοποιηθεί τουλάχιστον ένα μέρος της συζήτησης που είχε προγραμματιστεί, αλλά και η Ζωή Κωνσταντοπούλου – αντί ολόκληρης της συνεδρίασης, με τη Χαριλάου Τρικούπη να οπισθοχωρεί ένα βήμα, επελέγη η πρόταση δυσπιστίας να κατατεθεί μετά τις πρωτολογίες όλων των πολιτικών αρχηγών, με την επίγνωση πως η κυβέρνηση θα επιλέξει να ξεκινήσει το τριήμερο τοποθετήσεων άμεσα. Οπως και έγινε χθες το απόγευμα, ώστε η διαδικασία να ολοκληρωθεί με την ψηφοφορία για την πρόταση δυσπιστίας αργά αύριο το βράδυ.
Το περιεχόμενο του κειμένου
Η δεύτερη συζήτηση ήταν πιο σημαντική και αφορούσε το περιεχόμενο του κειμένου. Η βάση του συντάχθηκε από τους επιτελείς του ΠΑΣΟΚ και εστάλη, την Καθαρά Δευτέρα το βράδυ, στον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά και την Πλεύση Ελευθερίας. Ολη την Τρίτη, την ώρα που συζητιόταν η σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής, το κείμενο πήγαινε και ερχόταν ανάμεσα στα στελέχη των τριών πρώτων. Ενα από τα σημεία που ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να προσθέσει ήταν μια γενικότερη αναφορά στην κατάσταση της χώρας, πράγμα που έγινε σε μια παράγραφο που μιλούσε «για κυβέρνηση των καρτέλ και της ακρίβειας».
Δυσκολότερη, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, ήταν η κουβέντα που έγινε για την αναφορά του κειμένου στη σύμβαση 717 – ωστόσο τόσο η πλευρά του ΠΑΣΟΚ όσο και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ θέλησαν να υποβαθμίσουν τη διαφωνία. Από τη Χαριλάου Τρικούπη είχε καταστεί σαφές πως δεν υπήρχε περίπτωση η επίμαχη αναφορά να απαλειφθεί και έτσι στη φράση «ύπαρξη αιτιώδους συνάφειας μεταξύ της μη ολοκλήρωσης της ως άνω σύμβασης και της τραγωδίας στα Τέμπη» η λέξη «συνάφεια» αντικαταστάθηκε με τη λέξη «σχέση». Σε επίπεδο περιεχομένου, ο δεύτερος γύρος ξεκίνησε μετά την ολοκλήρωση της Προανακριτικής, όταν το κείμενο «έπιασε» η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Η τελική του μορφή έκλεισε το απόγευμα της Τετάρτης, με την πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας να ζητάει να μπουν κάποιες πιο σκληρές εκφράσεις στο κείμενο, κάποιες εκ των οποίων «πέρασαν» και κάποιες όχι.
Οι αμήχανες στιγμές
Η καθυστέρηση που αυτές οι συζητήσεις δημιούργησαν δεν πέρασε απαρατήρητη ούτε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ούτε, αργότερα, από τον Μάκη Βορίδη: οι φράσεις περί «προθύμων του μηδενισμού» και «ετερόκλητης συμμαχίας» αξιοποιήθηκαν κυρίως από το Μέγαρο Μαξίμου απέναντι στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με την οποία μοιράζονται ένα συγκεκριμένο κεντρώο ακροατήριο. Σε κάθε περίπτωση, η σχετικά αμήχανη κατάσταση που επικρατούσε ανάμεσα στα προοδευτικά κόμματα αποτυπώθηκε κατά την ανακοίνωση της κατάθεσης πρότασης. Δεν ήταν όμως όλες οι στιγμές το ίδιο αμήχανες: για παράδειγμα, όταν στο βήμα της Ολομέλειας ανέβηκε ο Αλέξης Χαρίτσης, σχεδόν όλη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στην αίθουσα της Ολομέλειας να τον ακούσει.
