Η επιλογή Τασούλα…
Δεν χρειάζεται, νομίζω, να επιδαψιλεύσω τιμές στον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κώστα Τασούλα (Κώστα επί του παρόντος, δεν ξέρω, μετακομίζοντας στην Ηρώδου Αττικού, μήπως ζητήσει να τον προσφωνούν Κωνσταντίνο…). Κατά καιρούς έχω αναφερθεί θετικά σε αυτόν με διάφορες αφορμές. Αν πάντως πρέπει εκ των πραγμάτων να αναφέρω κάτι, το μόνο που μπορώ να τονίσω είναι ότι πρόκειται για μια εξαιρετική επιλογή, την καλύτερη ίσως, από τη στιγμή που ο Κυρ. Μητσοτάκης αποφάσισε να χρίσει υποψήφιο κάποιον από τα σπλάχνα της παράταξής του. Ευφυής, μορφωμένος, με υψηλή αίσθηση του χιούμορ, καλός πατριώτης, με εύσημα αμέμπτου πορείας στην πολιτική, ικανός στις ισορροπίες και τη συνεκτικότητα που απαιτεί ο νέος του ρόλος (το είχε αποδείξει άλλωστε, όταν χρειάστηκε, ως Πρόεδρος της Βουλής), ο Κώστας Τασούλας είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να επιλέξει ο Πρωθυπουργός από την ανθρωπογεωγραφία της παράταξής του. Από τη στιγμή που πήρε την πολιτικά αμφίσημη απόφαση να παραβιάσει το «εθιμικό» δίκαιο που ήθελε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ως παράγοντα ισορροπίας, να προέρχεται από την απέναντι «όχθη» της κυβερνώσας παράταξης, θεωρώ ότι στο πρόσωπο του Κ. Τασούλα έκανε τη σωστή επιλογή.
…και το μήνυμα προς τα δεξιά
Η παραβίαση του «εθιμικού» δικαίου, η ίδια η επιλογή Τασούλα (του στενότερου συνεργάτη, εν ζωή, του Ευάγγελου Αβέρωφ, ενός εκ των πατριαρχών της δεξιάς παράταξης), η επιλογή (μάλλον) του Νικ. Κακλαμάνη ως νέου Προέδρου της Βουλής είναι ένα πακέτο. Και έχει έναν αποδέκτη. Τη Δεξιά σε όλες της τις μορφές. Light, σκληρή, ακόμη σκληρότερη. Ο Κυριάκος προφανώς, και επί τη βάσει σειράς δημοσκοπήσεων, διαβλέπει ότι το εντεινόμενο πρόβλημα του κόμματος είναι οι διαρροές προς τα πέραν της ΝΔ δεξιά κόμματα και προχώρησε σε μια πολυσήμαντη πολιτική κίνηση, προκειμένου να ανακόψει τη ροή προς αυτά.
Αναγνωρίζει δηλαδή με την επιλογή του Κ. Τασούλα ότι το πρόβλημα είναι μεγάλο και επεδίωξε να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα στους δεξιούς ψηφοφόρους, ότι εγώ είμαι επικεφαλής της δεξιάς παράταξης. Ουδείς άλλος.
Κατά τη γνώμη μου, το μήνυμα θα ενισχυθεί περισσότερο στον επικείμενο ανασχηματισμό, με τη χρησιμοποίηση «πατενταρισμένων» δεξιών στελεχών, ελπίζοντας ότι έτσι θα αρχίσει να γκριζάρει η κατηγορία περί «πασοκοποίησης» της ΝουΔου.
Είναι το πολιτικό του στοίχημα. Πήρε μια απόφαση με το βλέμμα στραμμένο στις εθνικές εκλογές, όποτε κι αν αυτές πραγματοποιηθούν. Θα του βγει; Θα φανεί στο… χειροκρότημα, που λέει και το τραγούδι…
Μικροκομματικό συμφέρον
«Πιστεύουμε ότι μπορεί η δική σου υποψηφιότητα να συμβάλει, μιας και έχει τα χαρακτηριστικά και των δημοκρατικών αξιών και του ήθους, αλλά και μιας πολιτικής διαδρομής με σημαντική συμβολή στα κοινωνικά ζητήματα, στα θέματα της βιώσιμης ανάπτυξης, στα θέματα της λειτουργίας της οικονομίας, αλλά και του κοινωνικού κράτους. Και η διεθνής εμπειρία αλλά και η ακαδημαϊκή εμπειρία μπορούν επίσης να βοηθήσουν, γιατί ζούμε σε έναν κόσμο με πολλές αβεβαιότητες, που πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να προχωράμε και σε μεταρρυθμίσεις που ενώνουν την κοινωνία».
Ποιος τα λέει αυτά, και γιατί; Μην περιμένετε απάντηση. Δεν έχει την παραμικρή σημασία. Ούτε ποιος τα λέει, ούτε σε ποιον απευθύνεται, ούτε με ποια αφορμή τα δηλώνει. Αν αναδεικνύω το σχετικό απόσπασμα, είναι για να τονίσω το απέραντο μπλα… μπλα… μπλα… της εγχώριας πολιτικής τάξης για τον κορυφαίο Θεσμό της ελληνικής δημοκρατίας, που είναι ο Πρόεδρός της και πρώτος πολίτης της χώρας. Το οποίο μπλα… μπλα… αναδεικνύει στον μέγιστο βαθμό την αδυναμία του πολιτικού μας συστήματος να παραμερίσει το μικροκομματικό συμφέρον, εκεί που θα έπρεπε να λειτουργήσει συνεκτικά και συμπεριληπτικά.
(Για την Ιστορια, πρόκειται για δηλώσεις του Φάμελλου κατά τη συνάντησή του με την κομματική υποψήφια Λούκα Κατσέλη)
Οι καταγγελίες του Κασσελάκη…
Αυτή η Κουμουνδούρου, νομίζω, δεν θα σταματήσει ποτέ να μας εκπλήσσει. Δεν παραπονιέμαι βέβαια, κάθε άλλο, όμως είναι φορές που ακόμη και η πιο… φαντασμένη εικασία ηττάται κατά κράτος από την απίθανη πραγματικότητα. Παράδειγμα: συνεντευξιάζεται (στο ΟΝΕ, στον Τ. Χατζή) ο έκπτωτος πρόεδρος της καρδιάς μας, ΤΟ «φαινόμενο» Κασσελάκης, και αποκαλύπτει ότι ο «πολλά βαρύς και όχι» Πολάκης χρωστάει έναν σκασμό λεφτά στο κόμμα. Λέει συγκεκριμένα:
«Ο κ. Πολάκης που ψευδώς με κατηγορεί ξέρετε ότι οφείλει σχεδόν 190.000 ευρώ στον ΣΥΡΙΖΑ από τις κομματικές εισφορές που έπρεπε να δίνει;»!
Μένουμε κάγκελο εμείς που παρακολουθούμε τη συνέντευξη, και ο έκπτωτος συνεχίζει ακάθεκτος:
Ο Πολάκης «ισχυρίζεται ότι είχε κάνει μια συμφωνία το 2016 για τις κομματικές εισφορές του (επί Τσίπρα). Ας μας πει τι είδους συμφωνία. Διότι αν τις έδινε (τις εισφορές), δεν θα υπήρχε ανάγκη να δανείσω χρήματα στα κομματικά Μέσα τον Δεκέμβριο του ’23 για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι το δώρο Χριστουγέννων».
Φσσστ… μπόινγκ!
…και τα αναπάντητα ερωτήματα
Ποια είναι η συμφωνία, ποιος και τι ήταν αυτό που την επέβαλε, μόνο ο Τσίπρας με τον Πολάκη τα γνωρίζουν. Και, εδώ είναι το ωραίο, δεν μιλάει κανείς εκ των δύο. Οπότε τίθεται το… αυτοφυές και αυτονόητο ερώτημα: Είχε δύο ταχυτήτων βουλευτές ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτούς που πλήρωναν εισφορά στο κόμμα, όπως άλλωστε συμβαίνει με τους βουλευτές όλων των κομμάτων, και κάποιους που δεν πλήρωναν, νταηλίδικα, παντελονάτα και μόρτικα, τις εισφορές;
Ή μήπως επρόκειτο για μια παραχώρηση, εν είδει bonus, του παλαίμαχου Αλέξη στον Πολάκη για τις υπηρεσίες που του προσέφερε – βρίζοντας και απειλώντας όλους εμάς που ασκούσαμε κριτική στον ίδιο και στην κυβέρνησή του, και τον ενοχλούσε;
Κάθε εξήγηση δεκτή. Αν φιλοτιμηθεί κάποιος εκ των δύο ή και οι δύο. Μήπως και διευκρινιστεί τι διάολο συνέβαινε σε αυτό το κόμμα της συμφοράς…
Οταν χάνεται το μέτρο
Μια τέτοια ημέρα, το τελευταίο που θα μπορούσε να κάνει κανείς είναι να ασχοληθεί με ένα άλλο «φαινόμενο», που εμφανίστηκε εξαιτίας της τραγωδίας των Τεμπών. Πρόκειται για την κυρία Καρυστιανού. Πρόεδρο, εκπρόσωπο ή κάτι τέτοιο ενός «συλλόγου» συγγενών θυμάτων στο δυστύχημα. Εχω αναφερθεί και στο παρελθόν στην περίπτωσή της, και ειδικότερα στον πειρασμό να παρεμβαίνει στη δρώσα πολιτική, εκμεταλλευόμενη τους επικοινωνιακούς δρόμους που της άνοιξαν ο ΣΥΡΙΖΑ και διάφοροι άλλοι. Με τον πιο κομψό τρόπο μίλησα ακόμη και για την ανάγκη να την προστατεύσουν οι δικοί της από την πολιτική εκμετάλλευση την οποία υφίσταται από επιτήδειους της πολιτικής. Προφανέστατα, δεν έγινε κάποια προσπάθεια ή, αν έγινε, δεν έφερε αποτέλεσμα – η επικοινωνία είναι πολύ σκληρό «ναρκωτικό»…
Η κυρία Καρυστιανού, λοιπόν, αισθάνθηκε την ανάγκη να μας δηλώσει την αντίθεσή της στην επιλογή του Κώστα Τασούλα ως επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας. Τη ρώτησε κανείς; Οχι. Ζήτησε κάποιος, γονατιστός, τη θέση της επί του θέματος; Ούτε. Παρ΄ όλα αυτά, η κυρία Καρυστιανού προέβη σε δηλώσεις, και σε πρώτο πρόσωπο, παρακαλώ! Ιδού η αρχή τους (μην περιμένετε, φυσικά, να διαθέσω χώρο να καταχωρίσω ολόκληρη τη δήλωση):
«Χωρίς να εντυπωσιαστώ (!!!, δικά μου τα θαυμαστικά) από τα ονόματα που ακούγονται, έμεινα άναυδη (!!!, ξανά δικά μου τα θαυμαστικά) ακούγοντας το όνομα του κ. Τασούλα ως υποψήφιου (…) Με ποια κριτήρια συζητείται ο κ. Τασούλας ως πιθανή επιλογή; Διότι αυτά που εμείς γνωρίζουμε (!!!, θαυμαστικά πάλι δικά μου), σε ένα ευνομούμενο κράτος δικαίου, συνηγορούν υπέρ του αποκλεισμού του και όχι βέβαια υπέρ της επιλογής του» κ.λπ., κ.λπ.
Ναι, το ξέρω, έχει χαθεί κάθε μέτρο πια, αλλά τι να γίνει; Συμβαίνουν αυτά στη χώρα όπου ανθεί «φαιδρά πορτοκαλέα»…
Source link
