Από την πρώτη στιγμή που άκουσε ελληνική μουσική, ο Αντρέ Ριέ ένιωσε μια ιδιαίτερη σύνδεση μαζί της.
«Είναι τόσο γεμάτη πάθος, ρυθμό και ψυχή – είναι απίστευτα όμορφη!» λέει με ενθουσιασμό, εκφράζοντας το δέος που του προκαλούν οι μελωδίες της.
Ο χαρακτηριστικός ήχος του μπουζουκιού, η ένταση των ρυθμών, η εκφραστικότητα των λαϊκών τραγουδιών τον συνεπαίρνουν. Δεν θυμάται πότε ακριβώς την άκουσε για πρώτη φορά, όμως ο χορός του Ζορμπά, η δύναμη που ξεσηκώνει και συγκινεί το κοινό, του ήταν ανέκαθεν οικεία.
«Η ελληνική μουσική φέρνει κοντά τους ανθρώπους, όπως κάνει και η κλασική μουσική. Είναι μια γιορτή ζωής, και αυτό είναι κάτι με το οποίο συνδέομαι βαθιά» σημειώνει, επιβεβαιώνοντας ότι στις συναυλίες του στην Αθήνα δεν θα μπορούσε να λείπει ένα αφιέρωμα στην Ελλάδα.
Η μουσική, άλλωστε, ήταν πάντα ο πυρήνας της ύπαρξής του.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας, σε ένα περιβάλλον όπου οι νότες κυριαρχούσαν στην καθημερινότητά του.
Ο πατέρας του, μαέστρος, φρόντισε να τον φέρει σε επαφή με τον κόσμο της κλασικής μουσικής από πολύ μικρή ηλικία.
Μαζί με τα πέντε αδέλφια του, μεγάλωσε μέσα σε μια ατμόσφαιρα γεμάτη ήχους από ορχήστρες και συμφωνικές συνθέσεις.
Ηταν μόλις πέντε ετών όταν έπιασε για πρώτη φορά το βιολί στα χέρια του – μια στιγμή που, αν και τότε την αντιλαμβανόταν με την αθωότητα ενός παιδιού, θα αποδεικνυόταν καθοριστική για το μέλλον του. Το πάθος του δεν περιοριζόταν μόνο στη μουσική· ο ίδιος θυμάται πως τότε είχε και μια μεγάλη αδυναμία στη δασκάλα του βιολιού, κάτι που τον έκανε να περιμένει με ανυπομονησία κάθε μάθημα!
Καθώς μεγάλωνε, η σχέση του με τη μουσική γινόταν όλο και πιο ουσιαστική. Οι σπουδές του τον οδήγησαν από το Μάαστριχτ στις Βρυξέλλες, ενώ για χρόνια έπαιζε στη Συμφωνική Ορχήστρα του Λιμβούργου. Ομως, εκείνο που πραγματικά τον ενδιέφερε ήταν να φέρει την κλασική μουσική πιο κοντά στο ευρύ κοινό. «Γιατί να μην είναι η κλασική μουσική διασκεδαστική;» αναρωτήθηκε κάποτε, και αυτή η απορία έγινε ο βασικός άξονας της καριέρας του.
Το 1987 έκανε το μεγάλο βήμα: ίδρυσε την Ορχήστρα Johann Strauss, θέλοντας να αποδείξει πως η κλασική μουσική δεν είναι ελιτίστικη ή δύσκολη, αλλά μπορεί να αγγίξει τις καρδιές όλων. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Στην αρχή, λίγοι πίστεψαν σε αυτό το εγχείρημα, αλλά η επιμονή και η αγάπη του για τη μουσική τον δικαίωσαν.
Οι πρώτες συναυλίες έδειξαν ότι το κοινό διψούσε για μια νέα, πιο προσιτή προσέγγιση στην κλασική μουσική.
Και η πορεία του στη συνέχεια το επιβεβαίωσε.
Το 2008 έζησε μια από τις πιο εμβληματικές στιγμές της καριέρας του, όταν έπαιξε μπροστά σε 38.000 θεατές στη Μελβούρνη. Η εικόνα τόσων ανθρώπων που είχαν έρθει να τον δουν ήταν συγκινητική. Αλλά δεν ήταν η μόνη μεγάλη στιγμή του.
Οι εμφανίσεις του στο παλάτι Schönbrunn στη Βιέννη, οι καλοκαιρινές συναυλίες στο Μάαστριχτ και οι περιοδείες του σε όλο τον κόσμο είναι εμπειρίες που μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη του. Το πιο δυνατό συναίσθημα, όμως, έρχεται κάθε φορά που βλέπει το κοινό να συμμετέχει – να χορεύει, να γελά, να τραγουδά μαζί του.
Οι συναυλίες του δεν θυμίζουν τις τυπικές κλασικές συναυλίες, αλλά είναι γεμάτες ενέργεια, ζεστασιά και αλληλεπίδραση με το κοινό. Ο Ριέ δεν διστάζει να μιλάει, να κάνει χιούμορ, ακόμα και να ενθαρρύνει το κοινό να χορέψει. Για εκείνον, η μουσική δεν πρέπει να είναι απλώς μια εμπειρία ακρόασης – πρέπει να είναι ένα ταξίδι, μια γιορτή.
«Πολλοί νομίζουν ότι η κλασική μουσική είναι σοβαρή και αυστηρή, αλλά εγώ τη βλέπω ως κάτι ζωντανό, γεμάτο συναίσθημα. Θέλω να δείξω στους ανθρώπους ότι μπορούν να την απολαύσουν χωρίς να χρειάζεται να γνωρίζουν μουσική. Αρκεί να τη νιώσουν» λέει, εξηγώντας τη φιλοσοφία του.
Αυτός είναι και ο λόγος που στις συναυλίες του δεν περιορίζεται αποκλειστικά στο κλασικό ρεπερτόριο. Δίπλα στις συνθέσεις του Στράους, του Μότσαρτ και του Τσαϊκόφσκι, μπορεί κανείς να ακούσει μελωδίες από τον Andrew Lloyd Webber, τραγούδια του Elvis Presley ή ακόμα και λαϊκά κομμάτια από διάφορες χώρες. «Η μουσική δεν έχει όρια» τονίζει. «Αν μια μελωδία αγγίξει την καρδιά μου, τότε σίγουρα θα αγγίξει και τη δική σας».
Για κάποιους, η προσέγγισή του μπορεί να φαίνεται εκτός των αυστηρών κανόνων της κλασικής μουσικής. Ο ίδιος, όμως, δεν προβληματίζεται από τις κριτικές. «Ξέρω καλά από πού προέρχομαι» λέει με σιγουριά.
«Η εκπαίδευσή μου ήταν αυστηρά κλασική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να εξερευνήσω και άλλες μουσικές. Αν καταφέρω να κάνω έστω και έναν άνθρωπο να αγαπήσει την κλασική μουσική, τότε νιώθω ότι έχω πετύχει τον στόχο μου».
Οταν ανεβαίνει στη σκηνή, βλέπει μπροστά του χιλιάδες θεατές να τον υποδέχονται με θέρμη. Κάποιοι χειροκροτούν ενθουσιασμένοι, άλλοι συγκινούνται, άλλοι χαμογελούν πλατιά. Και αυτό είναι που τον γεμίζει χαρά. «Η μουσική έχει τη δύναμη να φέρνει κοντά τους ανθρώπους, να δημιουργεί στιγμές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη» λέει. Κάποιοι τον ρωτούν συχνά γιατί χαμογελάει διαρκώς στις συναυλίες του. Η απάντηση είναι απλή: «Χαμογελώ γιατί είμαι ευτυχισμένος. Αγαπώ αυτό που κάνω και νιώθω ευγνωμοσύνη που μπορώ να μοιράζομαι τη μουσική μου με τον κόσμο».
Και αυτή η χαρά, η ενέργεια και το πάθος του για τη μουσική είναι τελικά που κάνουν τον Αντρέ Ριέ έναν τόσο αγαπητό και ξεχωριστό καλλιτέχνη.
