Αντε, τον αναστήσαμε και φέτος. Αντάμα ορθόδοξοι και καθολικοί και… διαμαρτυρόμενοι. Κυρίως διαμαρτυρόμενοι. Αυτός ο αέρας διαμαρτυρίας και καταγγελτικότητας που σαρώνει, τελευταία, την πολιτική ζωή πήρε αμπάριζα και το Πάσχα. Οχι ότι δεν φυσούσε και παλαιότερα, αλλά φέτος μας πήρε και μας σήκωσε. Πολύ θυμός, βρε παιδί μου, μεγάλη αντάρα, σαν να συστάθηκε ένα κοινό μέτωπο. Ο,τι δεν μπορέσαν να κάνουν τα λεγόμενα κόμματα της Κεντροαριστεράς ή Μεσοαριστεράς ή Εξωαριστεράς, το κατάφεραν οι «αντισυστημικοί» της παράδοσης.
Η αρχή έγινε από συγκέντρωση μαυροφορεμένων βιγκανίστας στο Σύνταγμα που μας προέτρεπαν να μην τρώμε ζώα αλλά φασίστες (φήμες που λένε ότι το κρέας του φασίστα ευνοεί την καλή χοληστερόλη ελέγχονται ως ανακριβείς). Και μετά άρχισαν τα όργανα στο Διαδίκτυο. Χολή και όξος εναντίον όλων ημών που το Πάσχα τη θέλουμε και την πετσούλα τη σωστή, την καλοψημένη, και το κοκορετσάκι μας. Είμαστε, λέει, ειδωλολάτρες. Και υποκριτές. Διότι όλη την εβδομάδα μιλάμε για την αγάπη και τον Ιησού, και την Κυριακή σουβλίζουμε τον «αμνό του Θεού». Γιορτάζουμε με θάνατο, μας λέει η τάδε ηθοποιός, η δείνα τραγουδίστρια, η παρατάδε ινφλουένσερ, η παραδείνα «βουλεύτρια». Δεν είμαστε καλοί άνθρωποι εμείς οι κρεατοφάγοι, δεν κάνουμε Ανάσταση στην ενσυναίσθηση, για τα σκουπίδια είμαστε, λένε. Και τρώνε τα μανιτάρια τους και τις κινόες τους με βρισιές (ενίοτε και κατάρες) εναντίον αυτών που ρίχνουν νερό στον μύλο της συστημικότητας του Πάσχα.
Εδώ εγώ θα κάνω ένα νοητό μουσικό διάλειμμα για να σιγοντάρω διά στόματος Τόλη Βοσκόπουλου, σε μουσική Γιώργου Κριμιζάκη και στίχους Σώτιας Τσώτου. Διότι θεωρώ ότι το εν λόγω άσμα έχει κοινή ιδεολογική και θρησκευτική βάση με τους «αντιοβελίστες»: «Εγώ τι έχω και τι θα ‘χω / χωρίς εσένα π’ αγαπώ / μια κάποια αιτία να υπάρχω / μια κάποια αιτία για να ζω / Κι έρχεται εκείνος με τα πλούτη / και παίρνει την αγάπη ετούτη / και κλέβει του φτωχού τ’ αρνί / κι είμαστε και χριστιανοί».
Είναι και οι κροτίδες και τα βαρελότα. Εθιμο, σίγουρα επικίνδυνο (ένας μουσικός, φέτος, έχασε από κροτίδα που έσκασε στα χέρια του δύο δάχτυλα) αν δεν ξέρει, αυτός που τα χειρίζεται, τα «τι» και τα «πώς». Αλλά έθιμο. Με ρίζες στην ιστορία μας αφού η Ανάσταση ήταν πάντα συνδεδεμένη με την Παλιγγενεσία του έθνους και την αντίσταση στην Τουρκοκρατία. Εν τω μεταξύ, όμως, έγιναν κροτοφοβικά τα γατάκια και τα σκυλάκια. Και έτσι, διαβάζω ανταποκρίσεις που νομίζω ότι έρχονται από βομβαρδισμούς στην Ουκρανία. Για ανθρώπους που κλειδαμπαρώνονται στο σπίτι τους και κρατάνε σφιχτά στην αγκαλιά τους τα πανικόβλητα ζωάκια τους και σταυροκοπιούνται και βρίζουν και καταριούνται τους «αλήτες» που πετάνε τα βαρελότα. Πολλή κατάρα, βρε παιδί μου, για ένα έθιμο που αφορά μία ημέρα τον χρόνο και που κρατάει πέντε λεπτά. Αλλά αυτοί είναι οι καλοί, έχουν το ηθικό πλεονέκτημα του αντισυστημικού μπινελικίου. Οι άλλοι είναι οι σκάρτοι, οι τιποτένιοι, οι πολύ μπανάλ.
Μια φλόγα,
μα ποια φλόγα;
Και μετά έχουμε και το θέμα του Αγίου Φωτός που δεν είναι άγιο διότι δεν ανάβει έτσι από μόνο του μέσα στον Πανάγιο Τάφο αλλά το ανάβουν με αναπτήρα. Σοβαρά τώρα; Οτι δεν το ξέραμε δηλαδή όλοι εμείς που κρατάμε ακόμη το έθιμο της λαμπάδας. Που προσπαθούμε να μη σβήσει μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι και να κάνουμε, κάθε χρόνο, πάνω από την πόρτα εκείνο τον σταυρό που μετράει τις Πασχαλιές μας. Οτι το θεωρούμε θαύμα.
Δεν είναι το Αγιο Φως, δεν είναι τα βαρελότα, δεν είναι ο οβελίας. Είναι το έθιμο που θεωρώ ότι αξίζει να το ακολουθούμε με προσοχή και φρόνηση. Ανεξαρτήτως θρησκείας. Διότι τα έθιμα συντηρούν την τελετουργία. Και στην τελετουργία ανιχνεύεται η απαρχή της τέχνης.
