Ο Iλον Μασκ είναι, αναμφίβολα, ο ένας από τους τρεις μεγάλους σταρ – μαζί με τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο – του Λευκού Οίκου και της δεύτερης διακυβέρνησης Τραμπ. Αν, μάλιστα, κατά τις πρώτες 100 μέρες που επισήμως συμπληρώνονται σήμερα, ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Τζέι Ντι Βανς έχουν καταφέρει να φέρουν τα πάνω κάτω στις διεθνείς σχέσεις της χώρας τους, ο Μασκ πιστεύει πως έχει να επιδείξει κάτι ανάλογο στο εσωτερικό. Αυτή, άλλωστε, ήταν και η εντολή που είχε λάβει από το «φιλαράκι» του: να σαρώσει το αμερικανικό Δημόσιο και, αντιμετωπίζοντάς το περισσότερο σαν μια τεράστια επιχείρηση και λιγότερο ως κρατικό μηχανισμό, να το καταστήσει λιγότερο σπάταλο και περισσότερο πειθήνιο.
Ο ίδιος επιχείρησε να την κάνει πράξη από την πρώτη στιγμή, με αποτέλεσμα να μοιάζει σαν «ταύρος σε υαλοπωλείο», όπως απέδειξε και η προσπάθειά του να επαναλάβει στο Δημόσιο τη «θεραπεία – σοκ» που είχε επιβάλει στην Twitter (σήμερα X), όταν την εξαγόρασε, το 2022, προχωρώντας σε χιλιάδες απολύσεις.
Βασικό του «εργαλείο» αποδείχθηκε μια σχεδόν ξεχασμένη ομοσπονδιακή αρχή, η Ψηφιακή Υπηρεσία, την οποία είχε συγκροτήσει ο Μπαράκ Ομπάμα το 2014. Ο Μασκ, όμως, αφού συνειδητοποίησε ότι μπορούσε να του προσφέρει πρόσβαση σε κάθε κυβερνητικό τομέα και υπηρεσία, με αναλυτικά δεδομένα και για τους υπαλλήλους, την «κατέλαβε» τοποθετώντας εκεί τους δικούς του ανθρώπους. Και την αξιοποίησε δεόντως.
Η αλήθεια είναι πως αυτή τη φορά είχε απέναντί του πολύ περισσότερους από ό,τι στην περίπτωση της Twitter, που εκπροσωπούνται από ισχυρότερα συνδικάτα, ενώ στις πιο πολλές περιπτώσεις έχουν και τη στήριξη των Δημοκρατικών. Κάτι που είχε ως αποτέλεσμα γρήγορα να βρεθεί αντιμέτωπος με δεκάδες προσφυγές στη Δικαιοσύνη, που τον έχουν «φρενάρει».
Ακόμη κι έτσι, ωστόσο, ο «μίστερ Tesla» θεωρεί ότι πέτυχε απολύτως στο έργο που του είχε ανατεθεί και θεωρεί ότι το πρόσημο της παρέμβασής του είναι ξεκάθαρα θετικό. Παρουσίασε δε την προαναγγελθείσα εδώ και καιρό αποχώρησή του από την κυβέρνηση, η οποία προσδιορίζεται στα τέλη Μαΐου, ως μια φυσιολογική εξέλιξη, καθώς τότε θα λήγει το συμβόλαιό του ως «ειδικού κυβερνητικού υπαλλήλου» – ένας τίτλος ο οποίος, τυπικά, προβλέπει θητεία 130 ημερών.
Κάτι ανάλογο ισχυρίζεται και ο Τραμπ. Δεν είναι τυχαίο ότι, μιλώντας πρόσφατα στο περιοδικό Time, χαρακτήρισε τη δημιουργία του υπουργείου Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας (DOGE) και τα μέχρι σήμερα πεπραγμένα του ως μια «πολύ μεγάλη επιτυχία».
«Ανακαλύψαμε εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια που αποτελούσαν άσκοπα σπαταλημένο χρήμα ή σχετίζονταν με διαφθορά και καταχρήσεις» πρόσθεσε. Εδειξε, έτσι, να είναι περήφανος για τον μέγα χρηματοδότη του, τον οποίο εξάλλου έχει αποθεώσει επανειλημμένως – έστω και εάν έχουν υπάρξει φορές που έχει δυσφορήσει μαζί του. Οπως συνέβη πρόσφατα, με αφορμή μια απόρρητη ενημέρωση στο Πεντάγωνο για την Κίνα, αλλά και κατά τη διάρκεια υπουργικών συμβουλίων, όταν είχε αναγκαστεί να τον «νουθετήσει» ώστε να μην καπελώνει τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους.
«Ανεξαρτήτως του τι θα ακολουθήσει, οι πρώτες 100 μέρες του DOGE δεν έχουν προηγούμενο, προκαλώντας συνέπειες που θα γίνονται αισθητές για τα επόμενα χρόνια» σημείωνε το περασμένο Σάββατο ανάλυση στο CNN. Πρέπει δε να θεωρείται δεδομένο ότι, παρά τις όποιες διαφωνίες και τριβές, όσα έκανε ο Μασκ αυτό το διάστημα εξυπηρετούν τις επιδιώξεις του Τραμπ – και τανάπαλιν.
Ο νυν πρόεδρος δεν έχει κρύψει, εξάλλου, ότι λειτουργεί πρωτίστως ως επιχειρηματίας και δευτερευόντως ως πολιτικός, κάτι που σημαίνει πως δεν θα μπορούσε να βρει ιδανικότερο συνεργάτη από τον Μασκ στην προσπάθειά του να υλοποιήσει τα σχέδιά του.
Τα παραπάνω σε καμία περίπτωση δεν σημαίνουν πως Τραμπ και Μασκ δεν έθεσαν και καθαρά πολιτικούς στόχους, τους οποίους υπηρέτησαν πιστά.
Κορυφαίο, ίσως, παράδειγμα αποτελεί η συντονισμένη επίθεση την οποία έχουν εξαπολύσει κατά του εκπαιδευτικού συστήματος – αφενός με το διάταγμα για την κατάργηση του ομοσπονδιακού υπουργείου Παιδείας και, αφετέρου, με τον ωμό εκβιασμό απέναντι σε κορυφαία και ιστορικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπως είναι το Χάρβαρντ και το Γέιλ.
Αρκετοί θα θυμούνται, πιθανότατα, ότι ο Τραμπ έχει επανειλημμένως χαρακτηρίσει τόσο το συγκεκριμένο υπουργείο όσο και τα πανεπιστήμια ως «προπύργια ακραίων ριζοσπαστών, ζηλωτών και μαρξιστών». Κάθε φορά που το έκανε δε, ο Μασκ έσπευδε να τον επιδοκιμάσει – και με λόγια και με πράξεις.
