«Οι τηλεθεατές είναι έξυπνοι, ξέρουν πολύ καλά τι βλέπουν»: η παρουσιάστρια του CNN δεν είπε ποτέ φωναχτά πως ο χαιρετισμός του Ιλον Μασκ το βράδυ της ορκωμοσίας του Ντόναλντ Τραμπ ήταν ναζιστικός. Τον έδειξε όμως τέσσερις φορές, τη μια μετά την άλλη, γιατί ήξερε πως όσοι την παρακολούθησαν, στην Αμερική και σε όλον τον κόσμο, αντιλαμβάνονταν ότι αυτό που συνέβαινε δεν είναι κανονικό. Αδικο δεν είχε: δεν είδαμε την υπεραντίδραση ενός αυτοδιαγνωσμένου αυτιστικού ατόμου, είδαμε έναν ακροδεξιό να μην μπορεί να συγκρατηθεί, γιατί πιστεύει πως η νίκη του είναι οριστική και απόλυτη. Γιατί δεν θεωρεί πως χρειάζεται πια να απολογηθεί για το ποιος είναι.
Εχει σημασία αν ήταν ναζιστικός ή αν δεν ήταν; Μια ματιά στην προσωπική ιστορία του Μασκ δείχνει πως, αν μη τι άλλο, ο ίδιος ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Θα ήταν πολύ εύκολο για όλους, ειδικά για τους Αμερικανούς που δεν θέλουν να πιστέψουν τι ψήφισαν, να βρουν μια σειρά από δικαιολογίες, από αστείες έως εξωφρενικές, για να καθησυχάσουν. Και για να πούμε την αλήθεια, αυτό ακριβώς κάνουν – θυμούνται πως ο χαιρετισμός είναι «ρωμαϊκός» (fact-check: ιταλοί εθνικιστές στις αρχές του 20ού αιώνα εφηύραν την καταγωγή αυτή, χωρίς ιστορικές αποδείξεις) και τονίζουν, λες και έχει σημασία, πως ο Μασκ συμπλήρωσε την φράση «η καρδιά μου σας ανήκει» αντί για το γνώριμο heil. Αρνούνται το τίναγμα του χεριού, το τόσο γνώριμο από τα βιβλία της παγκόσμιας ιστορίας και τα ντοκουμέντα της εποχής και μαζί αρνούνται να παραδεχτούν σε ποιο χέρι παρέδωσαν τη χώρα τους.
Η επανάληψη του πλάνου δεν αφορούσε εκείνους. Δεν αφορούσε καν όσους υποβαθμίζουν τον κίνδυνο, γιατί «δεν έχουν σημασία αυτά», λες και οι υπογραφές των πρώτων διαταγμάτων δεν ήταν εξίσου φρικιαστικές με το προτεταμένο χέρι. Αφορούσε τους άλλους, αυτούς που ακόμα εμπιστεύονται τα μάτια τους. Στο τέλος της Ιστορίας, κάθε φορά που τα κανάλια του δυτικού κόσμου συντονίζονταν στο ίδιο γεγονός ήταν για να αναδείξουν όσα μας ενώνουν – ακόμα και στην εικόνα των Δίδυμων Πύργων που καταρρέουν, το πένθος έγινε κοινός τόπος, σημείο συνάντησης. Η ορκωμοσία του Τραμπ ήταν η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που τον πρώτο λόγο είχε ένα άλλο είδος απόγνωσης, για ένα μέλλον που κανείς πια δεν μπορεί να ελέγξει, για την Ακροδεξιά που εξαπλώνεται, ως αντισυστημική λύση, για να καθορίσει μια ολόκληρη εποχή.
Ολα έχουν ξανασυμβεί, απλώς δεν περιμέναμε πως θα συμβούν τώρα, σε εμάς. Η εικόνα του νέου προέδρου των ΗΠΑ και ο χαιρετισμός του Μασκ διαλύουν τις αυταπάτες. Δεν θα επιστρέψουμε σύντομα στην κανονικότητα των 80s. Πάνε οι εποχές που οι λεπτές αποχρώσεις ήταν αρκετές για να κόψουμε την καλημέρα ο ένας στον άλλο. Οσοι έχουν μάτια, ξέρουν πως από εδώ και πέρα δεν θα αρκεί να βλέπουν, αλλά θα πρέπει να μιλούν. Αλλος τρόπος, πιο εύκολος ή βολικός, δεν υπάρχει. Ηρθε εκείνη η στιγμή να αποφασίσουμε με ποιους πάμε και ποιους αφήνουμε, γιατί τα διλήμματα που έρχονται δεν σηκώνουν ουδετερότητες. Και τέτοιου είδους αποφάσεις δεν τις παίρνει κάποιος όταν πια τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο. Τις παίρνει νωρίς, όταν οι μισοί ακόμα δεν πιστεύουν τα μάτια τους – για να είναι έτοιμοι, προετοιμασμένοι, όταν κι αυτοί θα καταλάβουν.
Source link
