Αν δεν σου αρέσει η παρέα των εντόμων και δεν συμπαθείς καθόλου τα φίδια, αν σιχαίνεσαι την ασταμάτητη βροχή, τη λάσπη και την υγρασία, τότε δεν πηγαίνεις για εξερεύνηση στον Αμαζόνιο. Υπάρχουν ένα σωρό άλλα ενδιαφέροντα πράγματα για να κάνεις, τόσο υπέροχοι προορισμοί για να ταξιδέψεις, τόσα μέρη που περιμένουν να τα ανακαλύψεις! Για τον Αμαζόνιο, όμως, δεν κάνεις. Μην το τολμήσεις, γιατί την πρώτη κιόλας μέρα σε βλέπω να γυρίζεις πίσω…
Αυτό είναι, κατά την αντίληψή μου, το ηθικό δίδαγμα από το σύντομο πέρασμα του κ. Αρίστου Δοξιάδη από την κυβέρνηση. Εφόσον ο κ. Δοξιάδης έχει αθωωθεί για την επίμαχη υπόθεση και οι εις βάρος του κατηγορίες, τις οποίες ανακυκλώνουν τώρα οι επικριτές του, έχουν αποδειχθεί ανυπόστατες, δεν είχε λόγο να παραιτηθεί. Εφόσον η αθωότητά σου είναι αποδεδειγμένη δικαστικά, αποκρούεις τις αβάσιμες κατηγορίες και υπερασπίζεσαι τη θέση σου. Αν όμως, παρά την αθωότητά σου, δεν έχεις τη δύναμη ή τη διάθεση να υπερασπιστείς τον εαυτό σου από άδικες και αβάσιμες κατηγορίες, σε τελευταία ανάλυση, αν ο οργανισμός σου δεν μπορεί να αντέξει την τοξικότητα του περιβάλλοντος, τότε έχεις πέσει θύμα μιας τεράστιας παρεξήγησης και βρέθηκες στο λάθος μέρος. Και το χειρότερο; Κανείς δεν σου είπε ότι στον Αμαζόνιο τα κουνούπια είναι σαν αλογόμυγες και τα τσιμπήματά τους είναι σαν καρούμπαλα.
Το λάθος του κ. Δοξιάδη ήταν ότι δεν είχε καταλάβει πλήρως ότι δέχτηκε να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση και όχι στο διοικητικό συμβούλιο μιας εταιρείας. Μόλις το συνειδητοποίησε ο άνθρωπος, παραιτήθηκε. Η ευθύνη που του αναλογεί έχει συγκεκριμένα όρια και την ανέλαβε. Προφανώς, όμως, ένα μέρος της ευθύνης ανήκει στον Πρωθυπουργό και στο σύστημα του Μαξίμου, που όφειλε να έχει ξεσκονίσει τους καινούργιους και ειδικά τους εξωγενείς. Η ατυχής αυτή υπόθεση θα έχει ξεχαστεί σε ένα δεκαπενθήμερο από τώρα το πολύ. Προδίδει όμως την κόπωση του υλικού. Είναι φυσικό, έπειτα από τόσο καιρό…
Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ
Και μόνο o κυνισμός της δήλωσης του προέδρου Τραμπ ότι, στη σημερινή συνομιλία του με τον Πούτιν, οι δυο τους θα κουβεντιάσουν «για τα εδάφη, τους σταθμούς παραγωγής ενέργειας, και πώς θα μοιραστούν κάποια assets», φτάνει. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ επιχειρεί να επιβάλει την ειρήνη με τους όρους της Ρωσίας. Ούτε τα προσχήματα δεν τηρεί. (Θα μου πείτε, ξέρει τι είναι τα προσχήματα;) Εν πάση περιπτώσει, ο πρόεδρος προσφέρει στον Βλαδίμηρο την καλύτερη δυνατότητα απεμπλοκής από μία κόλαση που μόνος του την προκάλεσε και μάλιστα του επιτρέπει να φύγει ως κερδισμένος. Σαν να λέμε ότι η Αστυνομία παρεμβαίνει την ώρα της ληστείας, σώζει τους υπαλλήλους της τράπεζας, αλλά αφήνει τους ληστές να φύγουν με ό,τι πρόλαβαν να ξαφρίσουν – για να επιβραβεύσουν, ίσως, τη φιλότιμη προσπάθεια των ληστών, ώστε την επόμενη φορά να είναι πιο σβέλτοι.
Παρότι η Ρωσία κερδίζει, χάρη στον όγκο της και τα μεγέθη της, μη νομίζετε ότι η παράτασή του δεν έχει κόστος για τους Ρώσους. Το 40% του προϋπολογισμού πηγαίνει στη διεξαγωγή του πολέμου, ενώ οι κυρώσεις, σε συνδυασμό με τον πληθωρισμό, έχουν κάνει τη ζωή πολύ δύσκολη για τη μέση τάξη. Εχει μεγάλη σημασία αυτό, γιατί είναι το μόνο που καταλαβαίνουν οι Ρώσοι. Τόσα χρόνια στην εξουσία, το καθεστώς Πούτιν έχει απονευρώσει πολιτικά τους πολίτες, σε σημείο ώστε το μόνο που τους νοιάζει πια είναι αν ζουν καλά ή όχι. Με τον πόλεμο αυτόν, ξέρουν ότι δεν ζουν καλά. Επιπλέον, ο πόλεμος αποδυναμώνει τη Ρωσία όχι μόνο οικονομικά, αλλά και στρατιωτικά, παρότι συντηρεί τα εδαφικά κέρδη της επί του πεδίου. Θυμηθείτε ότι οι τσεμπεροφόροι με τα Καλάσνικοφ έδιωξαν από τη Συρία τον Ασαντ και η Ρωσία δεν μπορούσε να παρέμβει για να το εμποδίσει.
Επομένως, αν ο πρόεδρος Τραμπ ικανοποιήσει κάποια προσχήματα, ώστε να μη φανεί ότι η Ρωσία οδηγείται στο τραπέζι λόγω ανωτέρας βίας, η ευκαιρία που προσφέρει ο Τραμπ στον Πούτιν είναι μοναδική. Υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι ο Τραμπ καταλαβαίνει από προσχήματα, πράγμα αμφίβολο…
