Είναι πως δείχνει να έχει αποδεχτεί ότι αν δεν λέει ό,τι θέλει να ακούσει η Ουάσιγκτον, ενδέχεται η κατάσταση να επιδεινωθεί. Η προετοιμασία της Συνόδου, λοιπόν, είναι μια ακόμη απόδειξη της αδυναμίας της Ευρώπης να παίξει έναν ρόλο ανάλογο του μεγέθους της, συμβολικού και οικονομικού (μιας αδυναμίας που τονίστηκε κι από την απουσία της από οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση σχετικά με τη Μέση Ανατολή). Μετά τους πρώτους πέντε μήνες της δεύτερης τραμπικής θητείας, για πολλούς αναλυτές φαίνεται ξεκάθαρα πως οι προσδοκίες για μια εποικοδομητική συνεργασία με την αμερικανική κυβέρνηση είναι – το λιγότερο – μη ρεαλιστικές. Η ώρα για ευρωπαϊκή δράση χωρίς αμερικανική καθοδήγηση έχει φτάσει, διατείνονται όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν στη σημασία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ισως ακούγεται απλοϊκή η συμβουλή τους. Ομως, μια οικονομία 20 τρισ. δολαρίων μπορεί να εξοπλίσει τον εαυτό της. Μπορεί επίσης να προωθήσει την προσήλωσή της στο ελεύθερο εμπόριο ως αντίβαρο στον προστατευτισμό. Μια Ενωση 27 κρατών, εφόσον αποφασίσει ειλικρινά να ενωθεί, μπορεί να απαιτήσει τον σεβασμό του Τραμπ. Ή έστω να μάθει να ζει χωρίς να τον έχει ανάγκη – εκείνος δεν πρόκειται να πάψει να της προσφέρει ευκαιρίες για να το κάνει, άλλωστε.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
