Το είχε πει πριν από 37 χρόνια ο Παύλος Μπακογιάννης και μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. «Το ήθος της πολιτικής προοπτικά γίνεται ήθος της κοινωνίας». Μέσα σε λίγες μόλις εβδομάδες πολιτικοί διαφόρων ιδεολογικών αποχρώσεων έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι η κρίση δημοκρατικών αξιών που διαπερνά οριζόντια την κοινωνία έχει τους ιδεολογικούς της ταγούς εντός Βουλής και Ευρωβουλής. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Παππάς μόλις λίγους μήνες μετά το εμετικό ηχητικό απόσπασμα στο οποίο απειλούσε πολίτη «πρόσεξε μην έρθω Θεσσαλονίκη και σε τελειώσω σκουπίδι ψόφο σε ό,τι αγαπάς», προχώρησε και σε νέα χυδαιότητα. Σε ανάρτησή του αποκάλεσε την κυβέρνηση «φυτώριο δολοφόνων, παιδόφιλων, βιαστών και εθνικών βλαξ» με την πλήρη ανοχή (της ελληνικής γραμματικής και) του κόμματός του, το οποίο έκρινε πως ούτε το νέο υβριστικό παραλήρημα αποτελούσε λόγο διαγραφής. Λίγες μέρες μετά ο βουλευτής της Νίκης Νίκος Παπαδόπουλος εισέβαλε τραμπούκικα στην Εθνική Πινακοθήκη καταστρέφοντας πίνακες που προσέβαλαν τα χριστιανικά του ήθη. Τρεις μέρες πριν, μέλη της Νεολαίας της Νέας Αριστεράς είχαν πετάξει τρικάκια εντός του Κοινοβουλίου την ώρα που μιλούσε ο Πρωθυπουργός και το κόμμα όχι μόνο δεν καταδίκασε ή έστω κράτησε αποστάσεις, αλλά αντίθετα ανακοίνωσε επαιρόμενο: «Χαιρετίζουμε τη θαρραλέα τους πρωτοβουλία», με βουλευτή της να αποφαίνεται πως το αντιθεσμικό σόου «έφερε οξυγόνο μέσα στη Βουλή». Δεν γνωρίζω ποια «θαρραλέα» αρετή μπορεί να κρύβει η «πρωτοβουλία» ενός κομματικού μέλους να παίρνει προσκλήσεις από το κόμμα για να παρακολουθήσει τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και να μετατρέπει τη Βουλή σε γήπεδο, αλλά το σίγουρο είναι πως η μπαχαλοποίηση της χώρας έχει ρίζες και υπογραφή. Βουλευτές που τα σπάνε σε χώρους τέχνης, άλλοι που επιδίδονται σε ακτιβισμούς εντός του Κοινοβουλίου, κάποιοι που χυδαιολογούν και απειλούν πολίτες και ορισμένοι που επιπόλαια επιμένουν να δικαιολογούν και εντέλει να νομιμοποιούν τις αποκαλούμενες «παρεμβάσεις» ταγμάτων εφόδου που εκφοβίζουν και απειλούν.
Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι πως όλοι έμπλεοι οργής καταδικάζουν τις πράξεις των απέναντι, των ιδεολογικών τους αντιπάλων, δικαιολογούν όμως με περισσή άνεση τραμπουκισμούς εκ των ένδον. Κάποιοι στους οποίους φάνηκε αδιανόητη και καταδικαστέα – και ήταν – η πράξη του βουλευτή της Νίκης να σπάσει πίνακες, θεωρούν φυσικό κάποιοι άλλοι να σπάνε με βαριοπούλες βιβλιοθήκες σε πανεπιστήμια. Αυτοί που εξεμάνησαν με τη φίμωση της τέχνης, δεν εκδηλώνουν την παραμικρή αντίδραση όταν κάποιοι επιχειρούν να φιμώσουν κάθε αντίθετη φωνή, τραμπουκίζουν και χτίζουν καθηγητές μέσα στα γραφεία τους ή γράφουν συνθήματα έξω από σπίτια ανθρώπων που είπαν κάτι με το οποίο διαφωνούν. Σε πολιτικό επίπεδο, δεν μπορεί παρά να μην παρατηρήσει κανείς πως κόμματα τα οποία πέφτουν δημοσκοπικά είναι αυτά τα οποία επιδίδονται με θέρμη στους σχετικούς ακτιβισμούς. Και μάλλον, όσο οι μήνες θα περνούν, θα ενταθούν οι ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής, ώστε να εξασφαλιστεί ότι τα ονόματα των δημοσκοπικά πεσμένων κομμάτων θα συνεχίσουν να ακούγονται σε σάιτ και στις ειδήσεις των 8.
Στο μεσοδιάστημα διατυπώθηκαν και κάποιες χονδροειδέστατες και απρεπέστατες δηλώσεις – προτροπές «άντε κάνε κανένα παιδί» ως ξεσπάσματα γραφικού και παρωχημένου σεξισμού. Ο βουλευτής διεγράφη, το πρόβλημα όμως μάλλον επιδεινώνεται όταν διαπιστώνεται πως τελικά ο σεξισμός και η πατριαρχία είναι έννοιες εμπεδωμένες στην κοινωνία σε τέτοιο βαθμό, που το θύμα της επίθεσης να αποφαίνεται την επομένη: «Κάποιο θείο χέρι φρόντισε ώστε ο Διαμαντής τρία λεπτά πριν να έχει βγει έξω». Γιατί ως γνωστόν ο άντρας θα «καθάριζε». Σωστά;
