Η Νέα Ζηλανδία βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα νέο, ανησυχητικό φαινόμενο: τη μαζική μετανάστευση των πολιτών της προς το εξωτερικό, κυρίως προς την Αυστραλία. Τα τελευταία στοιχεία δείχνουν πως ο αριθμός των Νεοζηλανδών που εγκαταλείπουν τη χώρα έχει φτάσει σε ιστορικά υψηλά, δημιουργώντας σοβαρά ερωτήματα για το μέλλον της εγχώριας οικονομίας και κοινωνίας.
Τα στοιχεία αμείλικτα: η πλειοψηφία όσων έφυγαν το τελευταίο εξάμηνο ήταν Νεοζηλανδοί, αντί μετανάστες που επέστρεψαν στην πατρίδα τους, προκαλώντας καθαρή απώλεια 47.000 πολιτών από τον – για τον υπόλοιπο κόσμο – παράδεισο επί γης.
Για το έτος που έληξε τον Ιούνιο του 2024, 131.200 άτομα εγκατέλειψαν τη Νέα Ζηλανδία, αριθμός – ρεκόρ για ετήσια περίοδο. Από αυτούς, περίπου το ένα τρίτο κατευθύνθηκε προς την Αυστραλία.
Διαφημιστικές καμπάνιες στην αυστραλιανή πλευρά κάνουν το «δέλεαρ» ακαταμάχητο. «Αποχαιρέτα το χειμωνιάτικο κρύο και δούλεψε στον ήλιο του Κουίνσλαντ», αναφέρεται χαρακτηριστικά σε μια αγγελία που απευθύνεται σε επαγγελματίες υγείας. Η αστυνομία του Κουίνσλαντ, με τη σειρά της, προσελκύει Νεοζηλανδούς προσφέροντας έως και 20.000 αυστραλιανά δολάρια ως μπόνους μετεγκατάστασης και υπόσχεση για 300 μέρες ηλιοφάνειας τον χρόνο.
Πίσω από την απόφαση χιλιάδων Νεοζηλανδών να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους βρίσκεται κυρίως η οικονομική πραγματικότητα. Οι μισθοί στην Αυστραλία είναι αισθητά υψηλότεροι, ενώ το κόστος ζωής – παρότι κι εκεί υψηλό – φαίνεται πιο διαχειρίσιμο. Ιδιαίτερα σε επαγγέλματα όπως οι γιατροί, οι νοσηλευτές και οι αστυνομικοί, η διαφορά αμοιβής είναι αρκετή για να οδηγήσει σε μετανάστευση.
Παράλληλα, πολλοί Νεοζηλανδοί εκφράζουν απογοήτευση για την εγχώρια κατάσταση: έλλειψη ευκαιριών καριέρας, στασιμότητα στην αγορά εργασίας και υψηλός πληθωρισμός που πλήττει τα νοικοκυριά. Το όνειρο μιας άνετης ζωής μοιάζει να απομακρύνεται, ιδιαίτερα για τους νέους.
Η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας δυσκολεύεται να αναστρέψει αυτή την τάση. Οι μισθολογικές αυξήσεις στον δημόσιο τομέα είναι περιορισμένες, ενώ η φορολογική πολιτική και η έλλειψη επενδύσεων σε βασικές υπηρεσίες όπως η υγεία και η παιδεία ενισχύουν το αίσθημα ματαίωσης.
Παρότι έχουν εξαγγελθεί σχέδια για συγκράτηση του ανθρώπινου δυναμικού, μέχρι στιγμής δεν έχουν αποδώσει. Οι αναλυτές προειδοποιούν πως αν η τάση συνεχιστεί, η χώρα θα βρεθεί αντιμέτωπη με ελλείψεις σε κρίσιμους τομείς, όπως η περίθαλψη και η δημόσια ασφάλεια.
Επιπλέον, οι αυστηροί περιβαλλοντικοί κανονισμοί και η γεωγραφική απομόνωση αυξάνουν το κόστος κατασκευής και μεταφοράς. Η παραγωγή αυτοκινήτων στη χώρα σταμάτησε στα τέλη της δεκαετίας του 1990 ακριβώς λόγω του υψηλού κόστους. Η γεωγραφική της θέση, στο νότιο ημισφαίριο και μακριά από τα περισσότερα μέρη του κόσμου, καθιστά τους κατοίκους της σχετικά απομονωμένους.
