Οι Ελληνες δεν αλλάζουμε, έτσι είμαστε, πάει και τελείωσε! Το ακούμε κατά κόρον, κάθε φορά που συμβαίνει κάτι που μας σοκάρει και το οποίο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν το κράτος είχε κάνει τη δουλειά του – λ. χ., αν οι αστυνομικοί στην Κρήτη είχαν κρατήσει στο τμήμα τον μεθυσμένο οδηγό και δεν τον άφηναν, για να συνεχίσει και να σκοτώσει έναν νέο 23 ετών. Μας σοκάρει η ακραία εκδοχή του φαινομένου, ο ασύλληπτος βαθμός της ολιγωρίας, της επιπολαιότητας και του ερασιτεχνισμού από πλευράς της Αστυνομίας. Ξέρουμε όμως ότι ανάλογα περιστατικά κρατικής ανικανότητας ή και αδιαφορίας συμβαίνουν καθημερινά, είναι μέρος της καθημερινότητάς μας. Θυμίζω σχετικώς την κοπάνα των τριών υπαλλήλων από το φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ, που ανάγκασε τον αρμόδιο υπουργό να παρέμβει αυτοπροσώπως με κλειδαρά για την εξυπηρέτηση των ασφαλισμένων. Για το ίδιο φαινόμενο μιλάμε, σε διαφορετική μορφή. Απελπιζόμαστε, λοιπόν, γιατί ενώ σε άλλα μπορεί να προοδεύουμε, σε αυτά, που αποδίδουμε στη νοοτροπία μας, εκεί μένουμε στάσιμοι και πάντα ανεπαρκείς. Και αφού έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε να μη γίνεται τίποτα, καταλήγουμε στο αξίωμα ότι έτσι είμαστε και δεν αλλάζουμε. Δεχόμαστε την αποτυχία μας σαν να είναι αυτή η μοίρα μας.
Κάποτε, πολύ νεότερος, το πίστευα και εγώ αυτό, ότι δήθεν έτσι είμαστε και δεν αλλάζουμε. Με την πείρα (την οποία σας ορκίζομαι ότι προσπάθησα πάρα πολύ να αποφύγω, αλλά δεν τα κατάφερα…) κατάλαβα ότι αυτά είναι μπούρδες! Ολοι οι άνθρωποι, είτε ως ονάδες είτε ως ομάδες, αλλάζουν και προσαρμόζονται, εφόσον το επιβάλλουν οι συνθήκες και οι ανάγκες. Και, επιπλέον, εφόσον οι ίδιοι κάνουν τις σωστές επιλογές. Εδώ – για να τα λέμε με το όνομά τους – οι Βίκινγκς από λήσταρχοι και αγριάνθρωποι εξελίχθηκαν σε ξενέρωτους σοσιαλδημοκράτες. Πώς δεν αλλάζουν λοιπόν; Αυτά, βέβαια, στη θεωρία. Γιατί, στην πράξη, αυτές οι αλλαγές γίνονται πολύ δύσκολα, ιδίως στις οργανωμένες κοινωνικές ομάδες, επειδή εκτός των άλλων εγκλωβιζόμαστε σε επιλογές που κάναμε κάποτε, οι οποίες με την πάροδο του χρόνου ρίζωσαν στις δομές του κράτους και τη νοοτροπία του προσωπικού και, σήμερα, κανείς δεν τολμά να αναλάβει το κόστος έστω και να τις ενοχλήσει ακροθιγώς.
Η πλειονότητα του κόσμου, είμαι βέβαιος, αντιλαμβάνεται ότι η ρίζα του κακού στο Δημόσιο εντοπίζεται στη μονιμότητα των υπαλλήλων του. Για να είμαι ακριβής, στην κατάχρηση του προνομίου της μονιμότητας, που γίνεται με τέτοιους τρόπους, ώστε η μονιμότητα του υπαλλήλου να καταντά ατιμωρησία. Ωραία, λοιπόν, ας μη συζητήσουμε τη συνταγματική κατοχύρωση της μονιμότητας, αφού δεν έχει νόημα η συζήτηση. Δεν έχει, γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι με την πολιτική δεν καταγίνονται πρόσωπα με αυτοκτονικές τάσεις. Επομένως, ό,τι και αν λένε οι μετρήσεις, μην περιμένετε να βρεθεί πολιτικός πρόθυμος να θίξει το ζήτημα. Ως ρεαλιστής, που θέλω να είμαι, το δέχομαι. Δεν υπάρχουν όμως άλλες μορφές τιμωρίας, αφού η απόλυση δεν παίζει; Και βέβαια υπάρχουν! Και θα μπορούσαν θαυμάσια να κάνουν τη δουλειά τους, αν εφαρμόζονταν εκεί όπου έπρεπε. Δεν εφαρμόζονται όμως, γιατί στη μονιμότητα προσθέσαμε αργότερα και τον συνδικαλισμό, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που έχει στη χώρα μας. Το κυριότερο από αυτά είναι ότι αντιλαμβάνεται τον δημόσιο τομέα ως αυτοσκοπό, αποσυνδεδεμένο από υποχρεώσεις προς το κοινωνικό σύνολο, να υφίσταται με μοναδικό λόγο την αναπαραγωγή του. Ετσι καταλήξαμε στα θλιβερά γεγονότα για τα οποία συζητάμε.
Για να τα αντιμετωπίσει μια κυβέρνηση αποτελεσματικά και ριζικά, πρέπει να τολμήσει να προχωρήσει με τις μεταρρυθμίσεις της και κάτω από την επιφάνεια. Δεν θα είναι χωρίς κόστος το εγχείρημα, αλλά τα όφελος θα επιδρά θετικά σε πολλές πτυχές της καθημερινότητας και θα το καρπούνται οι πολλοί και κυρίως οι πιο αδύναμοι. Ας το πάρουμε απόφαση ότι τέτοια κυβέρνηση δεν έχουμε. Εχουμε μια κυβέρνηση πολύ καλή σε συγκεκριμένους τομείς, κυρίως στην οικονομία και την εξωτερική πολιτική, έχουμε έναν πρώτης τάξεως Πρωθυπουργό, που αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις κρίσεις, που εξοπλίζει τη χώρα, που διαθέτει τη συγκρότηση και το βάθος να καταλαβαίνει τη θέση της και τον κόσμο, αλλά για περιπέτειες κάτω από την επιφάνεια ούτε κουβέντα! Με «εντολή Μητσοτάκη», όπως στην πρόσφατη περίπτωση των Χανίων, δεν αλλάζει σε οτιδήποτε αυτό το αίσχος της ατιμωρησίας και της ανευθυνότητας του κράτους και των λειτουργών του. Χρειάζεται να τραβήξει και καμιά γερή κλωτσά (sic) μετά συγχωρήσεως, αλλά δεν τον βλέπω διατεθειμένο. Φυλάει τις κλωτσές, φαίνεται, για την τρίτη τετραετία. Αυτή είναι η προτεραιότητά του.
Source link
