Με δεδομένο ότι η επικείμενη τριμερής σύνοδος κορυφής Ελλάδας, Αιγύπτου και Κύπρου είχε προγραμματιστεί πριν από την κατάρρευση του Ασαντ και την ανατροπή καθεστώτος στη Συρία, όσα συζητηθούν στις 8 Ιανουαρίου στο Κάιρο είναι πιθανόν να αποδειχθούν κομβικής σημασίας για τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Σχεδόν αναγκαστικά πλέον, Μητσοτάκης, Χριστοδουλίδης και αλ Σίσι δεν θα περιοριστούν στην ανάλυση των εμπορικών ισοζυγίων και την ενεργειακή διασύνδεση που βρισκόταν στην κορυφή της ατζέντας των τριών χωρών, αλλά θα εστιάσουν στις γεωπολιτικές μεταβολές με τις οποίες μπορεί να βρεθούν λίαν συντόμως αντιμέτωπες.
Η τουρκική απειλή της υπογραφής ενός δεύτερου παράνομου μνημονίου για τον καθορισμό ΑΟΖ είναι προφανές ότι προβληματίζει ήδη Αθήνα και Λευκωσία, ενώ και το Κάιρο δεν έχει κρύψει την ανησυχία του για την αστάθεια που μπορεί να δημιουργήσουν εντός της Αιγύπτου οι δίαυλοι με τους ισλαμιστές που θα διαφεντεύουν πλέον τη Δαμασκό. Ολα τα αρνητικά σενάρια προεξοφλείται ότι θα ανοίξουν στο τραπέζι – και σε όλα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η Τουρκία είναι παρούσα, αντιμετωπίζοντας τη Συρία ως όχημα για έναν νέο ηγετικό ρόλο στην περιοχή. Διόλου τυχαία, άλλωστε, ο Ντόναλντ Τραμπ έχει φροντίσει να κάνει λόγο για «επιθετική κατάληψη» της Συρίας από την πλευρά του Ερντογάν.
Για την ελληνική κυβέρνηση το ζητούμενο είναι όχι μόνο να αποφευχθούν ανεξέλεγκτες καταστάσεις με επιπτώσεις και σε ζωτικά εθνικά συμφέροντα, αλλά και να μην επιστρέψουμε σε μια συγκρουσιακή τροχιά στα ελληνοτουρκικά, με αφορμή τις εξελίξεις στη Συρία. Εκτός από την Αίγυπτο, άβολα με το νέο σκηνικό στη Δαμασκό αισθάνεται και το Ισραήλ, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που η Τουρκία θα επιδιώξει να δημιουργήσει ένα κράτος – δορυφόρο στα νότια σύνορά της. Η Αθήνα οφείλει να χαρτογραφήσει με ηρεμία τη νέα κατάσταση και να επενδύσει, ίσως περισσότερο από ποτέ, στις συμμαχίες της.
Source link
