Τη συμπάθειά μας στον Καραμέρο μαζί με ευχές για ταχεία ανάρρωση. Η διάγνωση για «στραβολαιμίαση» είναι δυσάρεστη αλλά ευτυχώς θεραπεύεται.
Τι έπαθε ο δυστυχής; Ασ’ τα.
Εστριψε δεξιά και είδε τον Δοξιάδη που είχε κατηγορηθεί και αθωωθεί το 2013. Βγήκε από τα ρούχα του.
Εστριψε αριστερά και είδε τον Παππά που είχε κατηγορηθεί και καταδικαστεί ομόφωνα από το Ειδικό Δικαστήριο. Ξαναμπήκε στα ρούχα του για να μην κυκλοφορεί τσίτσιδος.
Εχουμε δηλαδή μια αθώωση που καθίσταται καταδίκη με απόφαση Καραμέρου και μια καταδίκη που καθίσταται αθώωση με απόφαση του ίδιου.
Αυτό ανησύχησε τους γιατρούς. Υποθέτω ότι θα ανησύχησε και τον Αρειο Πάγο διότι τους παίρνουν τη δουλειά.
Λογικό. Η «στραβολαιμίαση» είναι άτιμη αρρώστια που δεν σε αφήνει να στρίψεις να δεις τι γίνεται στην άλλη μεριά.
Το παθαίνουν μάλιστα και διάφοροι που φωνάζουν καθημερινά στην τηλεόραση, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε μήπως εκεί την κόλλησε κι ο Καραμέρος.
Υποψιάζομαι απλώς μήπως δεν είναι δικό του το θέμα, αλλά γενικότερα ζήτημα κομματικής επιλογής.
Σου λένε οι άνθρωποι «αφού δεν έχουμε τίποτα να ανασχηματίσουμε εμείς, κάτσε να κάνουμε τον ανασχηματισμό των άλλων!».
Ετσι ο Πολάκης θέλει να διώξει μια υφυπουργό από τη Θεσσαλονίκη που δεν την εγκρίνει, κι ο Παππάς (όχι ο «13-0», ο άλλος) τον Βορίδη που δεν του αρέσει.
Η ιδέα δεν είναι κακή και σε αλλάζει από την καθημερινή βαρεμάρα. Θεωρώ άλλωστε απαράδεκτο ότι ο Πρωθυπουργός έκανε ανασχηματισμό χωρίς να αναζητήσει ή έστω να συνυπολογίσει τη γνώμη τους.
Θυμάμαι παλαιότερα έναν μεγαλόσχημο πολιτικοδημοσιογραφικό παράγοντα που κάθε φορά που τον έβλεπα με ρωτούσε αυτάρεσκα:
– Τι λένε για μένα στην κυβέρνηση;
– Τίποτα, του απαντούσα με απόλυτη ειλικρίνεια.
Γίνεται λοιπόν ένας ανασχηματισμός και προκύπτει μια κόμπλα με κάποιον από τους εισερχόμενους ή τους εξερχόμενους – δεν θυμάμαι καλά…
Την επόμενη φορά που έπεσα πάνω στον παράγοντα τον είδα να κουνάει περίλυπος το κεφάλι:
– Είδες τι παθαίνουν στην κυβέρνηση όταν δεν ρωτούν;
Ευτυχώς, το κενό καλύπτουν πλέον ο Καραμέρος, ο Πολάκης, ο Παππάς κι όλοι οι ευγενείς άνθρωποι που προσφέρθηκαν να ορίζουν για πάρτη μας «το νόμιμο και το ηθικό».
Το «νόμιμο» είναι πιο εύκολο διότι έχει να κάνει με τον νόμο και τη δικαιοσύνη. Μάλλον ταλαιπωρείται από την επιδημία «στραβολαιμίασης» που περνάει.
Το «ηθικό» είναι δυσκολότερο διότι συνήθως το επικαλούνται διάφοροι τύποι του σκοινιού και του παλουκιού.
Κι αυτό φοβάμαι πως δεν περνάει εύκολα.
