Η Ενδιάμεση Eκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ ήρθε να προσφέρει τον αναγκαίο αντίλογο στη ρητορική που θέλει τη χώρα μας να είναι ένα είδος φωτεινής εξαίρεσης στην οικονομική στασιμότητα που ταλανίζει τις οικονομίες της ευρωζώνης. Και αυτό γιατί δείχνει ότι πίσω από τη διατήρηση ρυθμών ετήσιας μεγέθυνσης του ΑΕΠ υψηλότερων άλλων ευρωπαϊκών χωρών, αυτό που αποτυπώνεται είναι μια οικονομική – και σε τελική ανάλυση κοινωνική – συνθήκη με σημαντικά αναπτυξιακά ελλείμματα.
Αυτό πρώτα από όλα αποτυπώνει το γεγονός ότι στη διατήρηση θετικών ρυθμών ανάπτυξης συμβάλλει πρωτίστως η κατανάλωση, στην αύξηση της οποίας μικρή συμβολή είχαν οι πραγματικοί μισθοί, ενώ μικρή ήταν και η συμβολή των επενδύσεων. Επιπλέον το γεγονός ότι η πιο εντυπωσιακή αύξηση επενδύσεων είναι στις κατοικίες, σε μεγάλο βαθμό προερχόμενες από το εξωτερικό, υπογραμμίζει ότι αυτό που εκ πρώτης όψεως φαντάζει αύξηση του πλούτου ή ανάπτυξη, την ίδια ώρα μπορεί να αποτελεί τη βάση σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων εάν σκεφτούμε ότι η χώρα μας είναι εδώ και καιρό στα πρόθυρα μιας στεγαστικής κρίσης εξαιτίας της αύξησης των τιμών και ενοικίων των κατοικιών. Την ίδια ώρα η μειωμένη επένδυση στην υψηλή τεχνολογία, το χαμηλό σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ποσοστό εργαζομένων σε κλάδους υψηλής τεχνολογίας και το γεγονός ότι η επιδείνωση του ισοζυγίου σε σημαντικό βαθμό έχει να κάνει με τη μεγάλη εξάρτηση της εγχώριας παραγωγής από εισαγόμενα ενδιάμεσα προϊόντα, απλώς υπογραμμίζουν ακόμη περισσότερο τις πραγματικές ανεπάρκειες του παραγωγικής βάσης της χώρας, που δεν μπορούν να καλυφθούν από τις αυξημένες τουριστικές ροές, την κατασκευαστική δραστηριότητα και τις εκταμιεύσεις ευρωπαϊκών πόρων.
Σε τελική ανάλυση, το γεγονός ότι η διατήρηση των πραγματικών αποδοχών των εργαζομένων σε πολύ χαμηλά επίπεδα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη συνδυάζεται με ένα παραγωγικό και τεχνολογικό έλλειμμα υποδηλώνει ότι λίγο έχουμε απομακρυνθεί από τη λογική της «εσωτερικής υποτίμησης» και της ανάπτυξης με βάση το χαμηλό κόστος εργασίας.
Source link
