Εδώ και κάμποσα χρόνια υπάρχει η σκιά του Βίκτορ Βαλντέζ. Του γκολκίπερ της εθνικής Βραζιλίας το μακρινό 1982 στην Ισπανία, όταν και τον αποκάλεσαν ακόμη και …«κλόουν κάτω από τα δοκάρια».
Αφορμή; Το χατ τρικ του Πάολο Ρόσι και το 3-2 της εθνικής Ιταλίας. Κι όμως ο Βαλντέζ, χωρίς να είναι σούπερ τερματοφύλακας δεν υπήρξε ο άνθρωπος που καταδίκασε μια ομάδα που επέλεξε να αγωνίζεται με ασυγκράτητο επιθετικό στυλ και ήταν απλά ο «αποδιοπομπαίος τράγος». Εκτοτε, η καριέρα του Βαλντέζ άρχισε να φθίνει, δεν εμφανίστηκε ξανά στο διεθνές στερέωμα και πριν από λίγα χρόνια έφυγε από τη ζωή.
Ο Βαλντέζ, λοιπόν, λες και «σκεπάζει» με τη δική του ιστορία τους αληθινά «φοβερούς και τρομερούς» γκολκίπερ που έβγαλε και συνεχίζει να βγάζει η Βραζιλία. Θα μπορούσε δε να ειπωθεί πως μια χώρα από τη Λατινική Αμερική έχει το προνόμιο να γεννά παίκτες στη θέση αυτή και να διεκδικούν το Εβερεστ της δόξας.
Ο Αλισον Μπέκερ απέδειξε ξανά την αξία του στο Παρίσι κόντρα στην Παρί το βράδυ της Τετάρτης. Στα 32 του χρόνια, κατά πολλούς λογίζεται ως εκ των κορυφαίων του κόσμου και άλλωστε έλαβε τη διάκριση αυτή το ’19 από τη FIFA. Aπό το ’15 με τα χρώματα της εθνικής Βραζιλίας( 71 παρουσίες) και από το ’18 στη Λίβερπουλ, ασφαλώς έχει μεγάλη συμβολή στην αναγέννηση των Κόκκινων και την επιστροφή στους τίτλους.
Ψηλότερος σε σχέση με όσους βλέπαμε στο γρασίδι στο παρελθόν (1, 93 μ. ύψος), έχει καλά αντανακλαστικά και την τύχη να γυμνάζεται από τον Κλαούντιο Τάφαρελ, τόσο στη βρετανική πόλη όσο και στην εθνική του ομάδα. Θυμάστε, αλήθεια, τον Τάφερελ; Φόρεσε 101 φορές τη φανέλα της εθνικής Βραζιλίας και ήταν καταλύτης στην πορεία προς τον θρίαμβο του ’94 στις ΗΠΑ. Ψύχραιμος στις επεμβάσεις του, όχι ιδιαίτερα θεαματικός αλλά με σωστό «διάβασμα» των καταστάσεων ενός αγώνα. Στα χέρια του βετεράνου, ο Αλισον (που έχει κατακτήσει μόνο ένα Κόπα Αμέρικα το ’19) κάνει πρόοδο ακόμη μεγαλύτερη.
Ο καλύτερος, ωστόσο, Βραζιλιάνος «άσος» στην ιστορία, είναι αναμφίβολα ο Ζίλμαρ. Πανηγύρισε ως βασικός τον τίτλο στα Μουντιάλ του ’58 και του ’62, πέρασε όλη του την καριέρα σε Κορίνθιας και Σάντος και έμεινε στην Ιστορία για ένα ιδιαίτερο στυλ που εκτόξευε την ηρεμία και τη νηφαλιότητα στις κινήσεις του. Δίχως ίχνος πανικού στο γρασίδι, ο κορυφαίος για τον 20ό αιώνα Βραζιλιάνος και με ύψος μόλις (για εκείνη την εποχή «κοντός») 1,81 μ.
Αν ο Πελέ ήταν ένας και μοναδικός και ο Ζίκο έφερε τον τίτλο «λευκός Πελέ», ο Ζίλμαρ υπήρξε ο …«Πελέ κάτω από τα δοκάρια». Και μετά ήρθε ο Εμερσον Λεάο, στέλεχος της Βραζιλίας τη δεκαετία του ’70 και στην ομάδα που θριάμβευσε στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξήχθη στο Μεξικό(συνολικά 80 συμμετοχές) , ή και ο Ζούλιο Σέζαρ με τους επτά τίτλους με την Ιντερ σε επτά χρόνια. Για μια δεκαετία (2004 – ’14) φορούσε τη φανέλα της εθνικής, καταπληκτικός και με προσωπικότητα, αλλά με το 1-7 από τη Γερμανία τον Ιούλιο του 2014 να πέφτει όντως βαρύ και ασήκωτο.
Συμπέρασμα: η Βραζιλία έχει ταλέντο στη θέση του τερματοφύλακα. Και συχνά πυκνά βγάζει «κίπερ» που ξεχωρίζουν και αποτελούν σημείο αναφοράς, όπως τώρα ο ενιότε ανίκητος Αλισον Μπέκερ της Λίβερπουλ.
