Οι επιστήμονες αποκαλύπτουν τα μυστικά της αινιγματικής μούμιας του «αποξηρανένου μοναχού» των Άλπεων

Η τοπική παράδοση θέλει το μουμιοποιημένο σώμα, που πιστεύεται ότι ανήκει σε έναν κληρικό του 18ου αιώνα που υπέκυψε σε μια μολυσματική ασθένεια, να έχει ανασυρθεί από έναν τάφο λίγα χρόνια μετά το θάνατό του και να έχει μεταφερθεί στην κρύπτη της εκκλησίας St. Thomas am Blasenstein, σε ένα χωριό βόρεια του Δούναβη στην Αυστρία.

Η θαυματουργή διατήρηση του σώματος — με το δέρμα και τους ιστούς ανέπαφους — προσέλκυσε από νωρίς προσκυνητές που πίστευαν ότι τα λείψανα είχαν θεραπευτικές ιδιότητες.

Αιώνες αργότερα, ένα αντικείμενο σε σχήμα κάψουλας που εντοπίστηκε σε ακτινογραφία της μούμιας αποκάλυψε ότι ο κληρικός μπορεί να είχε βρει ένα πιο μακάβριο τέλος, υποδηλώνοντας ότι μπορεί να είχε δηλητηριαστεί.

Νέες πληροφορίες

Τώρα, σύμφωνα με το CNN, μια ομάδα επιστημόνων προσφέρει νέες πληροφορίες για πολλές από τις αναπάντητες ερωτήσεις που περιβάλλουν τη μυστηριώδη μούμια, που έχει πάρει το παρατσούκλι «ο αποξηραμένος ιερέας».

Οι αποκαλύψεις έρχονται μετά από μια πρόσφατη ανακαίνιση που προκλήθηκε από μια διαρροή νερού στην κρύπτη, η οποία δημιούργησε μια απροσδόκητη ευκαιρία για την πραγματοποίηση μιας υπερσύγχρονης επιστημονικής ανάλυσης του πτώματος.

«Πήραμε τη μούμια για μερικούς μήνες για εξέταση από τις εξειδικευμένες ομάδες μας, αξονικές τομογραφίες και άλλα», είπε ο Andreas Nerlich, καθηγητής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Ludwig-Maximilians του Μονάχου στη Γερμανία, ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας.

«Ήταν μια κατάσταση που ωφέλησε όλους. Είχαμε τη μούμια για αρκετό χρόνο για να κάνουμε μια τέλεια ανάλυση».

Μέσω αξονικής τομογραφίας, χρονολόγησης με ραδιενεργό άνθρακα και χημικής ανάλυσης δειγμάτων οστών και ιστών, ο Nerlich και οι συνεργά

Η εξωτερική εμφάνιση της μούμιας από μπροστά (Α) και από πίσω (Β) δεν παρουσίαζε τομές στο σώμα.

Ευγενική παραχώρηση: Andreas Nerlich

τες του μπόρεσαν να επιβεβαιώσουν την ταυτότητα της μούμιας και να προσδιορίσουν τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο το σώμα είχε διατηρηθεί για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Οι ερευνητές δημοσίευσαν τα ευρήματά τους σε άρθρο που δημοσιεύθηκε την Παρασκευή στο περιοδικό Frontiers in Medicine.

Μια μέχρι τώρα άγνωστη μέθοδος ταρίχευσης

Η μεγαλύτερη έκπληξη της μελέτης προήλθε από την αξονική τομογραφία: οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι η κοιλιακή και η πυελική κοιλότητα της μούμιας ήταν γεμάτες με υλικά όπως ξύλινα τσιπ από έλατα, κάνναβη και λινά υφάσματα, μερικά από τα οποία ήταν λεπτομερώς κεντημένα.

Πρόσθετη τοξικολογική ανάλυση αποκάλυψε ίχνη χλωριούχου ψευδαργύρου και άλλων στοιχείων.

«Ήταν πραγματικά απροσδόκητο, επειδή τα τοιχώματα του σώματος ήταν εντελώς άθικτα», είπε.

Για να εξηγήσει αυτή την προφανή αντίφαση, η ομάδα έθεσε την υπόθεση ότι το υλικό πιθανότατα εισήχθη μέσω του πρωκτού. Και οι ερευνητές πιστεύουν ότι είναι το μείγμα των υλικών που έχει διατηρήσει τη μούμια στην προφανή κατάσταση ξήρανσης.

«Τα τσιπ και το ύφασμα θα είχαν δεσμεύσει το νερό. Το χλωριούχο ψευδάργυρο θα είχε στεγνωτική δράση και θα είχε μειώσει τον αριθμό των βακτηρίων στο έντερο», είπε ο Nerlich.

Αυτή η μέθοδος ταρίχευσης διαφέρει από τις πιο γνωστές μεθόδους που χρησιμοποιούνταν στην αρχαία Αίγυπτο, όπου ήταν απαραίτητο το άνοιγμα του σώματος.

Η τεχνική που παρατηρήθηκε στον κληρικό δεν έχει αναφερθεί ποτέ πριν στην επιστημονική βιβλιογραφία, πρόσθεσε ο Nerlich.

Είπε ότι πιστεύει ότι η μέθοδος, αν και δεν καταγράφεται σε κανένα εγχειρίδιο της εποχής, μπορεί να είχε χρησιμοποιηθεί ευρέως τον 18ο αιώνα για τη συντήρηση πτωμάτων για μεταφορά ή έκθεση.

Οι πρακτικές μουμιοποίησης ήταν πιθανώς πολύ πιο διαδεδομένες και ποικίλες στο παρελθόν, είπε

Αν και είναι σαφές ότι ο «αποξηραμένο ιερέας» δεν είναι φυσική μούμια, απαιτείται πιο λεπτομερής ανάλυση για να εξακριβωθεί αν χρησιμοποιήθηκε χλωριούχος ψευδάργυρος για τη συντήρηση των λειψάνων, δήλωσε ο Marco Samadelli, ανώτερος ερευνητής στο Ινστιτούτο Μελετών Μουμιών του Eurac Research, ενός ιδιωτικού ερευνητικού ινστιτούτου στο Μπολτσάνο της Ιταλίας, όπου βρίσκεται ο Ότζι, ο Άνθρωπος του Πάγου.

Ο Samadelli σημείωσε ότι στην μούμια ανιχνεύθηκαν επίσης μικρές ποσότητες αρσενικού, ενός γνωστού συντηρητικού.

Αποκρυπτογράφηση της ταυτότητας της μούμιας

Η ομάδα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το μουμιοποιημένο σώμα ήταν του Franz Xaver Sidler von Rosenegg, ενός αριστοκράτη που ήταν μοναχός πριν γίνει εφημέριος στην ενορία St. Thomas am Blasenstein για περίπου έξι χρόνια.

Πέθανε ενώ βρισκόταν σε αυτή τη θέση το 1746 σε ηλικία 37 ετών. Σύμφωνα με τη μελέτη, μεταξύ των ντόπιων κυκλοφορούσαν φήμες ότι η μούμια ήταν του Sidler, αν και δεν υπήρχαν γραπτές αποδείξεις για αυτό.

Η ραδιοχρονολόγηση του δείγματος έθεσε το έτος του θανάτου του μεταξύ 1734 και 1780, ενώ οι αναλύσεις του σώματος υποδηλώνουν ηλικία θανάτου μεταξύ 30 και 50 ετών, με το πιο πιθανό εύρος να είναι μεταξύ 35 και 45 ετών.

Και στις δύο περιπτώσεις, οι ημερομηνίες ταιριάζουν με όσα είναι γνωστά για το τέλος του Sidler, σύμφωνα με τη μελέτη.

Επιπλέον, η μελέτη των χημικών ισοτόπων — παραλλαγών του άνθρακα και του αζώτου που αντανακλούν τις φυτικές ή ζωικές πρωτεΐνες που καταναλώθηκαν — από ένα δείγμα οστού που λήφθηκε από τη σπονδυλική στήλη της μούμιας αποκάλυψε μια διατροφή υψηλής ποιότητας βασισμένη σε δημητριακά και μεγάλη ποσότητα κρέατος.

«Αυτό συνάδει με την αναμενόμενη διατροφή ενός τοπικού ιερέα», έγραψαν οι συγγραφείς της μελέτης στην εργασία τους, προσθέτοντας ότι η απουσία στρες στο σκελετό ταιριάζει με τη ζωή ενός ιερέα που δεν ασκούσε σκληρή σωματική δραστηριότητα.

Ωστόσο, η μελέτη διαπίστωσε ότι προς το τέλος της ζωής του, ο κληρικός μπορεί να αντιμετώπισε έλλειψη τροφίμων, πιθανώς λόγω του Πολέμου της Αυστριακής Διαδοχής που μαίνονταν εκείνη την εποχή.

Τι σκότωσε τον «αποξηραμένο εφημέριο»;

Ο εφημέριος, ο οποίος είχε μακροχρόνια καπνιστική συνήθεια, δεν δηλητηριάστηκε, σύμφωνα με τη μελέτη. Αντίθετα, οι ερευνητές πιστεύουν ότι έπασχε από χρόνια φυματίωση, η οποία μπορεί να τον σκότωσε προκαλώντας οξεία πνευμονική αιμορραγία.

Μέσα στη μούμια, οι ερευνητές βρήκαν μια μικρή γυάλινη σφαίρα με τρύπες και στα δύο άκρα — ίσως μέρος ενός ροζαρίου που είχε παγιδευτεί κατά λάθος στο υλικό ταρίχευσης. Αυτό το αντικείμενο, σύμφωνα με τον Nerlich, ήταν το αντικείμενο σε σχήμα σφαίρας που είχε εντοπιστεί σε μια ακτινογραφία που είχε γίνει στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και είχε δημιουργήσει υποψίες για μια δηλητηριώδη κάψουλα.

Η ομάδα δεν βρήκε επίσης κανένα στοιχείο που να υποδηλώνει ότι το σώμα είχε ποτέ ταφεί και εκταφεί, πρόσθεσε ο Nerlich.

Πιο πιθανό είναι ότι το σώμα είχε προετοιμαστεί για να μεταφερθεί στο «μητρικό μοναστήρι» του εφημέριου, 15 χιλιόμετρα μακριά, αλλά για λόγους που έχουν χαθεί στο χρόνο, η σορός αφέθηκε στην κρύπτη της εκκλησίας, χωρίς να ξεκινήσει ποτέ το τελευταίο της ταξίδι.