ΗΠΑ και Ουκρανία υπέγραψαν τη συμφωνία για τις σπάνιες γαίες

Μετά από 100 ημέρες που ο Ντόναλντ Τραμπ επέμενε να υπάρχουν εμπράγματες εξασφαλίσεις υπό την μορφή συμφωνίας για την εκμετάλλευση των σπάνιων γαιών της Ουκρανίας τελικώς Κίεβο και Ουάσιγκτον έβαλαν τις υπογραφές τους σε επίσημο μνημόνιο κατανόησης που ισοδυναμεί με το πρώτο στάδιο της συμφωνίας. Ο Ντόναλντ Τραμπ παρά τις πιέσεις – κάποιες ασύμμετρες και ακραίες – προς το Κίεβο παίρνει αυτό που ζήτησε αλλά όχι στον βαθμό και με τους όρους που είχε προτείνει. Από την πλευρά της η Ουκρανία δίνει πρόσβαση στα σπάνια κοιτάσματά της στις ΗΠΑ χωρίς τις δεσμεύσεις ασφαλείας που ζητούσε ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι αλλά διασφαλίζοντας μελλοντική συνεργασία και με τις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ που κάθε άλλο από φιλικές έχουν υπάρξει.

Η συμφωνία για τις σπάνιες γαίες της Ουκρανίας δεδομένα έχει περάσει από «σαράντα κύματα» και έχει διαμορφώσει ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο ανάμεσα στο οβάλ γραφείο και το Κίεβο. Ο Τραμπ πιέζοντας για υπογραφή τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι και έχοντας ως όρους την χωρίς χρονικό ορίζοντα και όριο εκμετάλλευση του 50% των ουκρανικών κοιτασμάτων έφερε την δημόσια απαίτηση για αμερικανικές εγγυήσεις ασφαλείας ως αντάλλαγμα και την γνωστή on camera ρήξη και την εκδίωξη του Προέδρου της Ουκρανίας από την Ουάσιγκτον. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς και το άμεσο πάγωμα σε αποστολή πληροφοριών και οπλικών συστημάτων προς το Κίεβο για 48 ώρες μπορεί να συμπεράνει πως το τελικό κείμενο και το αποτέλεσμα από την συγκεκριμένη κρίση είναι δυσανάλογο του «θορύβου και της σκόνης» που για περίπου 60 ημέρες έχει σηκωθεί γύρω από το συγκεκριμένο θέμα. Λεπτομέρειες αναφορικά με τους όρους της συμφωνίας δεν έχουν ακόμη γίνει γνωστές αλλά για να υπογράφεται από εκπρόσωπους των δύο χωρών και όχι από τους Προέδρους θα πρέπει να θεωρείται πιθανό πως τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ουκρανία έχουν κάνει από μισό «κερδοφόρο» βήμα και δεν πρόκειται να πάρουν – καμία από τις δύο – τα μεγάλα ανταλλάγματα που ζητούσαν.

για

Αναλυτές με ενημέρωση από το περιβάλλον του Τραμπ αναφέρουν πως η αμερικανοουκρανική συμφωνία είναι μεν ένα πρώτο βήμα ουσιαστικής προσέγγισης του νέου Λευκού Οίκου με το Κίεβο αλλά η συμφωνία αυτή καθ’ αυτή δεν έχει μεγάλες διαφορές από αυτή που η Ουκρανία έχει εδώ και περισσότερο από ένα έτος συνάψει για τα ίδια κοιτάσματα με την Ευρώπη.

Σε κάθε περίπτωση σήμερα ο Ντόναλντ Τραμπ έχοντας συμπληρώσει και κατά μία ημέρα ξεπεράσει το ορόσημο των 100 ημερών χωρίς να έχει δώσει λύση στον μείζον ζήτημα του Πολέμου έχει έστω και περιορισμένα κάτι απτό ως αποτέλεσμα των προσπαθειών του. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν μπορεί – κι αν το πράξει δεν θα ισχύει – να ισχυριστεί πως οι ΗΠΑ έχουν πάρει εγγυήσεις για τα 200 (σύμφωνα με τον Τραμπ – 120 σύμφωνα με τις μελέτες) δισεκατομμύρια δολάρια που μέσα σε τρία χρόνια έχουν δαπανηθεί είτε υπό την μορφή όπλων είτε ως οικονομική ενίσχυση για την Ουκρανία. Στον αντίποδα ούτε το Κίεβο έχει κερδίσει κάτι το ουσιαστικό για τις μάχες που μαίνονται στα εδάφη της χώρας πέρα από την επίσημη αναφορά πως οι ΗΠΑ υπογράφουν διακρατική συμφωνία με μία ανεξάρτητη και αυτόνομη χώρα και όχι με μία χώρα που θα βρίσκεται σε μερικούς μήνες ολόκληρη υπό ρωσική κατοχή.

Η συμφωνία για τις σπάνιες γαίες της Ουκρανίας αναμένεται να δημιουργήσει πάντως – έστω και δια της τεθλασμένης – κάποια πρώτη ισχνή η αλήθεια είναι πίεση στην Ρωσία. Κάποια από τα Ουκρανικά εδάφη που οι ρωσικές δυνάμεις έχουν στην κατοχή τους στα ανατολικά της χώρας είναι πλούσια σε κοιτάσματα και η Ρωσία δεν πρόκειται – όπως έχει ξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους ο Ρώσος Πρόεδρος – να δοθούν πίσω. Η υπογραφή όμως της συγκεκριμένης συμφωνίας είναι μία έμμεση (μέχρι να γίνουν γνωστοί οι όροι της) αναγνώριση από την Ουάσιγκτον πως τα υπό κατοχή εδάφη δεν είναι ρωσικά όπως διατυμπανίζει και αξιώνει η Μόσχα. Το τι θα επιλέξει να πράξει ο Τραμπ στα επόμενα στάδια των διαπραγματεύσεων με την συμφωνία είναι άγνωστο αλλά δεν αποκλείεται ο Πρόεδρος των ΗΠΑ να χρησιμοποιήσει το πρώτο επίσημο δεσμευτικό έγγραφο με το Κίεβο για να πιέσει με κάποιον τρόπο και τις δύο πλευρές. Μέχρι σήμερα οι προσπάθειες όπως κι αν έχουν εκφραστεί έχουν αποβεί άκαρπες μένει να φανεί εάν αυτή την φορά υπάρχει όντως κάποιο σχέδιο λύσης.