Είναι σαφές, πως υπάρχει μια στρέβλωση στην αγορά εργασίας και το πρόβλημα στο μεγαλύτερο βαθμό είναι οι αμοιβές που προσφέρονται στους εργαζόμενους είτε αυτοί είναι ανειδίκευτοι, είτε με κάποια στοιχειώδη εξειδίκευση.
Οι κενές θέσεις εργασίας που διαπιστώνονται από το σύνολο των επιχειρήσεων, είναι κατά κύριο λόγο βαριές χειρωνακτικές. Αγροτικές δουλειές, βοηθητικές στον τουρισμό χωρίς ωράρια, εργάτες στη βιομηχανία και εργάτες στις κατασκευές. Δουλειές που αποφεύγουν οι Έλληνες άνεργοι που προτιμούν το επίδομα ανεργίας, με συμπλήρωμα κάποιες ώρες μερικής απασχόλησης ή ντελιβεράδες αφού η δουλειά σε μια από τις προσφερόμενες θέσεις κατά κόρον, αμείβεται στην καλύτερη περίπτωση λίγο πάνω από τον κατώτατο μισθό. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη εξειδίκευση και οι θέσεις προϊστάμενων και διευθυντών απαιτούν… και προσόντα.
Έξι στους 10 μετανάστες που έρχονται στη χώρα μας με οιοδήποτε τρόπο, μετά από λίγους μήνες που δουλεύουν στη χώρα μας στις προαναφερθείσες δουλειές, φεύγουν προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπου οι μισθοί είναι πολύ καλύτεροι.
Με άλλα λόγια οι Έλληνες επιχειρηματίες και αγρότες, δεν ψάχνουν απλώς για εργατικά χέρια αλλά και φθηνά χέρια και το τίμημα αυτής της απαίτησης, είναι τελικά να μη βρίσκουν.
Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους , όταν μια οικιακή βοηθός για 6 ώρες απασχόληση για καθαρισμό σπιτιών, παίρνει 50 ευρώ και ο λαντζέρης στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου ή ο εργάτης στη βιομηχανία, την οικοδομή, το χωράφι, παίρνει μεροκάματο 40 ευρώ, λογικό είναι να υπάρχει απροθυμία.
Ένα άλλο ζήτημα είναι με τους Έλληνες εργαζόμενους με τον κατώτατο μισθό. Η συντριπτική πλειονότητα αυτής της κατηγορίας είναι άτομα χωρίς κάποια εξειδίκευση αλλά και ούτε διάθεση να αποκτήσουν κάποιες δεξιότητες μέσω προγραμμάτων εκπαίδευσης που αναζητά η αγορά εργασίας.
Προτιμούν να γεμίζουν τα ράφια ενός σούπερ μάρκετ, ή να κτυπούν την ταμειακή μηχανή και να διαμαρτύρονται για τα 780 ευρώ του μισθού τους από το να εξειδικευτούν και να βελτιώσουν τον μισθό τους. Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι τόσο απλό γιατί υπάρχουν και νέοι με πανεπιστημιακούς τίτλους που αναγκάζονται να κάνουν δουλειές άσχετες με το αντικείμενο των σπουδών τους και να αμείβονται με τον κατώτατο μισθό. Η κύρια ευθύνη γι’ αυτό όμως, είναι της πολιτείας η οποία προκειμένου να δείξει στην κοινωνία πως υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για όλα τα παιδιά, να σπουδάσουν και να αποκτήσουν ένα πανεπιστημιακό τίτλο σπουδών, δημιούργησε τις πιο απίθανες σχολές στις οποίες εισάγει χιλιάδες νέους για εκπαίδευση χωρίς την παραμικρή σύνδεση με τις πραγματικές ανάγκες της αγοράς εργασίας.
Εάν η εκπαίδευση που προσφέρεται από τη Δημόσια Παιδεία δεν επαναπρογραμματιστεί και δεν γίνει μια σοβαρή προσπάθεια να πεισθούν οι νέοι και να οδηγηθούν σε επαγγέλματα που έχουν ζήτηση από την αγορά και παράγουμε με το τσουβάλι φιλολόγους, δασκάλους, δασολόγους, νομικούς και γυμναστές κλπ τόσο το πρόβλημα θα εντείνεται.
Και προσοδοφόρα επαγγέλματα όπως των πληροφορικάριων, των προγραμματιστών, των τεχνιτών πάσης φύσεως θα γίνονται δυσεύρετα. Το βλέπουμε όλοι μας όταν ψάχνουμε ένα υδραυλικό, ένα ηλεκτρολόγο, ένα πατωματζή, ξυλουργό κλπ
Και εν τέλει μπορεί κάποτε το ίδιο το επάγγελμα να προσδιόριζε ένα κοινωνικό status. Σήμερα όμως αυτό προσδιορίζεται από την οικονομική άνεση που δημιουργεί το οιοδήποτε επάγγελμα από τη στιγμή που δεν μπορούμε να είμαστε όλοι… απλά εισοδηματίες ή επιχειρηματίες καφετέριας!
