Διαβάζω πολλά, ως συνήθως εξαπλουστευτικά, που αποδίδονται στον εκλιπόντα Πάπα Φραγκίσκο, τον «Πάπα των φτωχών» – ως και ότι ο Αλέξης Τσίπρας εκφράζει τα συλλυπητήριά του «στους απανταχού Χριστιανούς». Είναι αλήθεια ότι στη δωδεκαετή ποιμαντορική του θητεία έδωσε έμφαση στο κοινωνικό πρόσωπο της εξουσίας του, αποκτώντας αξιοζήλευτη λαϊκή αποδοχή. Αλλά η πιο ενδιαφέρουσα πρόνοια της θητείας του ήταν η προσπάθεια επανασύνδεσης με την κοινωνία, σε καιρούς παγκοσμιοποίησης και σε μια εποχή όπου η απομάγευση συρρικνώνει το πνευματικό νόημα της θρησκείας, άρα και την απήχηση της Εκκλησίας. Ο Πάπας Φραγκίσκος, δηλαδή, προσπάθησε να φέρει πιο κοντά στους πολίτες τον χριστιανισμό, ενισχύοντας τη συμμετοχικότητα και τον διάλογο με τους πιστούς, καταπολεμώντας τη γραφειοκρατία και ενισχύοντας τη συνοδικότητα. Γι’ αυτό προώθησε ένα περισσότερο αποκεντρωμένο μοντέλο διοίκησης, δίνοντας μεγαλύτερο ρόλο στους πιστούς. Με άλλα λόγια, η ποιμαντορική θητεία του Πάπα Φραγκίσκου εξαρχής αφιερώθηκε στον τρόπο και στις μεθόδους μέσω των οποίων η Εκκλησία θα πλησιάσει το ποίμνιο, συνομιλώντας μαζί του για τα προβλήματά του, με έμφαση στις αξίες ενός χριστιανισμού που δεν βρίσκεται μακριά από τον κόσμο τούτο αλλά είναι δίπλα στους ανθρώπους και τους αφορά. Ο σπόρος που έσπειρε είχε αποτελέσματα – και το Βατικανό θα βασανιστεί να βρει τον άξιο διάδοχο ο οποίος θα συνεχίσει στον ίδιο μεταρρυθμιστικό δρόμο.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
