Στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών όλοι συμφωνούν σε ένα πράγμα. Ο αντίκτυπος των κοσμογονικών αλλαγών που φέρνει ο Ντόναλντ Τραμπ θα είναι αισθητός στην αμερικανική οικονομία, στο διεθνές εμπόριο και στις συμμαχίες των ΗΠΑ για χρόνια, που θα υπερβούν κατά πολύ τη δεύτερη θητεία του. Από εκεί και πέρα, όμως, αρχίζουν οι διαφορές, καθώς κανείς δεν εμφανίζεται να συμφωνεί με κανέναν ούτε για το πού πρέπει να τοποθετηθεί πολιτικά το κόμμα αλλά ούτε και για το πώς πρέπει να γίνει η αντιπαράθεση με τον Ντόναλντ Τραμπ.
Οι αποκλίνουσες στρατηγικές που παρουσιάζονται αντικατοπτρίζουν ένα εσωτερικό σχίσμα μεταξύ προοδευτικών και κεντρώων τάσεων σχετικά με το ποια είναι η σωστή πορεία για την επιστροφή των Δημοκρατικών στην εξουσία.
Ο γρίφος της ταυτότητας του κόμματος
Ο Δημοκρατικός γερουσιαστής της Πολιτείας του Ροντ Αϊλαντ, Λου Ραπτάκης, δηλώνει χωρίς περιστροφές ότι ανήκει στη «κεντρώα πτέρυγα» των Δημοκρατικών. Οπως λέει στο «Βήμα», κατάφερε να επικρατήσει σε μια συντηρητική εκλογική περιφέρεια γιατί μίλησε ακριβώς για τα θέματα της καθημερινότητας, όπως η ακρίβεια, η ασφάλεια και η εργασία.
«Αυτά είναι τα πράγματα που θέλει η κάθε αμερικανική οικογένεια. Θέλει ασφάλεια, ευκαιρίες εργασίας και θέλει τους εγκληματίες να βρίσκονται στη φυλακή. Και νομίζω ότι από το 1992, όταν εκλέχτηκα για πρώτη φορά, το Δημοκρατικό Κόμμα έχει χάσει την επαφή με αυτή την πραγματικότητα, στην οποία πρέπει επειγόντως να γυρίσει εάν θέλει να ανακάμψει».
Ο κ. Ραπτάκης υποστηρίζει ότι το κόμμα έχασε τον δρόμο του με διάφορους προοδευτικούς πειραματισμούς και πως πρέπει να κάνει το ταχύτερο δυνατόν στροφή προς τον χώρο του Κέντρου εάν θέλει να επανασυνδεθεί με τη μεσαία και εργατική τάξη που παραδοσιακά αποτελούσε το προνομιακό του εκλογικό ακροατήριο.
«Νομίζω ότι προσωπικότητες όπως ο Μπέρνι Σάντερς και η Αλεξάντρια Κορτέζ απηχούν μικρές και θορυβώδεις ομάδες, χωρίς όμως να έχουν αντίκρισμα στην πλειοψηφία των αμερικανών εργαζομένων. Ηταν μεγάλο λάθος που τα τελευταία χρόνια το κόμμα πήγε εξαιρετικά αριστερά. Πλέον δεν πρέπει να παραμένει προσκολλημένο σε αντιδημοφιλείς θέσεις, όπως στο θέμα της ασφάλειας των συνόρων και στο θέμα της woke ατζέντας».
Από την άλλη πλευρά, ο Δημοκρατικός πολιτειακός Γερουσιαστής Αντριου Γουναρδής πιστεύει ότι το κόμμα έχει ένα επικοινωνιακό και όχι ένα πολιτικό πρόβλημα. Μιλώντας στο «Βήμα» υπενθυμίζει ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν πέρασε το μεγαλύτερο νομοσχέδιο στην ιστορία για τις υποδομές στη χώρα, κάτι που όπως είπε περιλαμβάνει επενδύσεις τρισεκατομμυρίων δολαρίων στην αμερικανική βιομηχανία και στη δημιουργία χειρωνακτικών θέσεων εργασίας που στηρίζουν την εργατική τάξη.
Στην ερώτηση γιατί η εργατική τάξη φαίνεται να έχει στρέψει τις ελπίδες της στον Τραμπ, ο γερουσιαστής Γουναρδής κάνει λόγο για μια παραδοξότητα την οποία αποδίδει στον ισχυρό μηχανισμό επικοινωνίας που έχουν χτίσει οι Ρεπουμπλικανοί.
«Είναι ένα ολόκληρο οικοσύστημα συντηρητικών δικτύων ενημέρωσης που αλληλοεπιδρά και αυτοεπιβεβαιώνεται. Οι άνθρωποι που δεν προσέχουν και δεν καταλαβαίνουν πώς λειτουργεί η οικονομία, ακούν μόνο αυτή την προπαγάνδα. Χθες το χρηματιστήριο ανέκαμψε. Ποιος ωφελήθηκε; Οι δισεκατομμυριούχοι επενδυτές έβγαλαν πολλά χρήματα, ενώ οι άνθρωποι της εργατικής τάξης είδαν τη συνταξιοδοτική ασφάλειά τους να εξαφανίζεται».
Τι συνδέει τον Σάντερς με τον Τραμπ
Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα που να ενώνει πολιτικά τον σοσιαλιστή γερουσιαστή του Βερμόντ Μπέρνι Σάντερς με τον ηγέτη του κινήματος MAGA Ντόναλντ Τραμπ. Ωστόσο, ίσως τους δύο άνδρες να τους συνδέουν οι ψηφοφόροι τους. Ηδη από το 2016 υπήρχαν μετρήσεις που έδειχναν ότι αντλούσαν από κοινές εκλογικές δεξαμενές, κάτι που επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια όταν μερικοί ψηφοφόροι του Σάντερς μετακόμισαν στο στρατόπεδο Τραμπ.
Εάν κάποιος θέλει να εντοπίσει έναν κοινό παρονομαστή μεταξύ τους, αυτός είναι ότι και οι δύο περιέγραψαν με έντονο χρώμα τη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν τα χαμηλόμισθα νοικοκυριά σε συγκεκριμένες περιοχές της χώρας. Και οι δύο εξέφρασαν σκεπτικισμό για το υπάρχον οικονομικό σύστημα, υποσχόμενοι ρηξικέλευθες αλλαγές.
Οι αποκλίνουσες στρατηγικές αντικατοπτρίζουν ένα εσωτερικό σχίσμα μεταξύ προοδευτικών και κεντρώων τάσεων σχετικά με το ποια είναι η σωστή πορεία των Δημοκρατικών.
Ο Σάντερς υποσχέθηκε ένα κοινωνικό κράτος στα πρότυπα της Ευρώπης, το οποίο θα το χρηματοδοτούσε μέσω ενός προοδευτικού φορολογικού συστήματος που θα διασφάλιζε ότι οι δισεκατομμυριούχοι και οι εταιρείες-κολοσσοί θα πλήρωναν το δίκαιο μερίδιο που τους αντιστοιχεί. Ο Τραμπ από την πλευρά του υποσχέθηκε δασμούς που θα αναζωογονήσουν την παρηκμασμένη βιομηχανική βάση των ΗΠΑ και θα χρηματοδοτήσουν ένα πρόγραμμα φοροαπαλλαγών.
Σε αντίθεση, όμως, με τον Τραμπ, ο Σάντερς δεν είχε ποτέ απήχηση στις μειονοτικές ομάδες που σύμφωνα με την τελευταία απογραφή αποτελούν όλο και ένα μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης. Οι ψηφοφόροι που ανήκουν σε αυτές τις ομάδες εμφανίζονται συνήθως να έχουν αισθητά συντηρητικότερες θέσεις στα κοινωνικά ζητήματα που δεν συμβαδίζουν με τη προοδευτική ταυτότητα των Δημοκρατικών.
Η Εθνική Λέσχη Δημοκρατικών Γυναικών
Η Ρόζαλιν Κόουτς, πρόεδρος της Εθνικής Λέσχης Δημοκρατικών Γυναικών στην Ουάσιγκτον, πιστεύει ότι το κόμμα δεν πρέπει να έχει στο προσκήνιο ριζοσπαστικά αριστερές φωνές ώστε να μην αποξενώνει τους πιο μετριοπαθείς ψηφοφόρους. Ωστόσο, στα κοινωνικά ζητήματα θεωρεί πως δεν χωρούν εκπτώσεις.
Οπως εξηγεί στο «Βήμα», «έχω ακούσει κάποιους να λένε ότι δεν μπορούμε να εστιάσουμε τόσο πολύ σε θέματα συμπερίληψης ή δεν μπορούμε να επικεντρωθούμε τόσο σε θέματα των διεμφυλικών ατόμων. Νομίζω ότι πρέπει να προστατεύσουμε τα δικαιώματα όλων των Αμερικανών».
Η Εθνική Λέσχη Δημοκρατικών Γυναικών στην Ουάσιγκτον είναι ένα σύμβολο μιας ιστορικής παράδοσης ακτιβισμού που συνεχίζει το έργο της μέχρι και σήμερα. Παραδοσιακά οι γυναίκες θεωρούνταν η ψυχή του Δημοκρατικού Κόμματος, και η λέσχη καταβάλλει προσπάθειες για να απευθυνθεί και να ενεργοποιήσει ένα νεανικότερο και όλο και πιο σύνθετο εκλογικό ακροατήριο.
Στο νεοκλασικό κτίριο της λέσχης κάθε Τετάρτη πραγματοποιούνται πολιτικές συναντήσεις με ακτιβιστές άλλων οργανώσεων και οργανώνεται η στήριξη προεκλογικών εκστρατειών σε διάφορες πολιτείες. Ωστόσο, όπως φανερώνουν οι απαντήσεις της Ρόζαλιν Κόουτς, τα μέλη της Εθνικής Δημοκρατικής Λέσχης Γυναικών φαίνεται να αναζητούν ακόμα τις ίδιες απαντήσεις με το υπόλοιπο κόμμα.
