Δεν ξέρω ακριβώς αυτές τις ημέρες ποιος συμβουλεύει τον Κυριάκο Μητσοτάκη εκτός του κ. Γκρίνμπεργκ, ή ποιον-α εκείνος ακούει αλλά η αρρυθμία στις στρατηγικές είναι εμφανής διά γυμνού οφθαλμού. Για την ακρίβεια, είναι η στιγμή που η κυβέρνηση βρίσκεται αξιοσημείωτα πιεσμένη και για πρώτη φορά δεν καθορίζει εκείνη το σύνολο της ατζέντας και το είδος της πολιτικής αντιπαράθεσης. Προφανώς του ενός λάθους έπονται κι άλλα και η εικόνα συγκάλυψης για την τραγωδία των Τεμπών δεν θα είναι η μόνη. Θα είναι όμως σωρευτική, διαρκής και θρυαλλίδα πολλών επιμέρους ρευμάτων δυσαρέσκειας που έχουν μαζευτεί για την κυβέρνηση.
Στο σημείο που είμαστε δεν ξέρω καν αν αρκεί η ρήση του Χένρι Ντέιβιντ Θόρω πως η πολιτική πρέπει να ακούει το εμπόριο. Αν αρκεί να έχει σφυγμό και μέτρο της αγοράς θα συμπλήρωνα ταπεινά τον μεγάλο στοχαστή της φύσης. Μια επίσης περιρρέουσα μα και διατυπωμένη στις μετρήσεις απόκλιση του Πρωθυπουργού από το κόμμα του, δηλαδή μια εικόνα πως εκείνος έχει σαφές προβάδισμα της ΝΔ, μάλλον σε μπλεξίματα τον βάζει αφού τον αναγκάζει να βγει μπροστά ως πολιτικό asset, πράγμα που έχει λανθασμένη βάση.
Θυμηθείτε και την καταστροφική του συνέντευξη στον συνάδελφο κύριο Σρόιτερ ή τα μακροσκελή μα ανούσια ποστ του κάθε Κυριακή στο fb – που επιπροσθέτως είναι το μέσο των μπούμερ και των επαγγελματιών του λυγμού. Και τι να κάνει; Να αφήνει ομάδες στα κοινωνικά δίκτυα να κανιβαλίζουν τους χαροκαμένους συγγενείς των θυμάτων ή τυχάρπαστους δημοσιολόγους να προσθέτουν οργή κατά της κυβέρνησης; Να διαμορφώσει εικόνα αναστοχασμού και ενσυναίσθησης όπως θα έλεγαν διαφημιστές παλιάς κοπής ή να επιχειρήσει να υπερβεί την ατζέντα με θετικές εκφωνήσεις των πεπραγμένων του; Να αποσαφηνίσουμε πως η παρούσα στήλη δεν διεκδικεί δάφνες συμβούλου, παρά μόνον παρατηρητή της επικαιρότητας και σχολιαστή της. Οι όποιες σκέψεις δε, προέρχονται από κάποιες γνώσεις νεότερης πολιτικής Ιστορίας, και απόψεις, όχι όλες προφανώς ορθές ή αντικειμενικές. Φαντάζομαι πάντως πως ο Μητσοτάκης θα ακολουθήσει την πεπατημένη. Θα ανασχηματίσει κάποια στιγμή την κυβέρνησή του – χωρίς να ανασχηματίσει την πολιτική του. Θα έχει επίσης ποντάρει στην αδυναμία της αντιπολίτευσης να πείσει. Και θα στοχεύει στην γκρίζα ζώνη των ψηφοφόρων που του έχουν γυρίσει την πλάτη μα δεν έχουν πάει και σε άλλον. Ακόμη και η εκλογή ΠτΔ φαίνεται να εκπνέει ως θεσμική εικόνα της Βουλής και του πολιτεύματος. Και για την ακρίβεια και τις τιμές καλύτερα μην ανοίξουμε το θέμα γιατί εδώ ζούμε και μάλλον πιο μέσα στην απλή ζωή από διαφόρους παρατρεχάμενους του. Μια λύση έχει ο Μητσοτάκης. Λέγεται λύση του διλήμματος για τη χώρα σε ένα ρευστό και επισφαλές περιβάλλον. Κι εδώ εκ παραλλήλου του λείπει η μεγάλη ιστορική τομή. Η λέξη που θετικά θα παραπέμπει σε αυτόν και στις κυβερνητικές ημέρες του. Καλώς ή κακώς η πολιτική είναι αυτό για το οποίο σε θυμάται ο απλός πολίτης. Α, και αυτό για το οποίο δεν θέλει να σε θυμάται.
Source link
