Η «δυναμική» των Τεμπών υποτιμήθηκε από όλες τις πλευρές και σαφέστατα λειτουργεί πια ως καταλύτης στο πολιτικό σύστημα – το δείχνει η σοβαρή επιδείνωση των δημοσκοπικών δεικτών «εμπιστοσύνης» (και στα κόμματα και στη Δικαιοσύνη μαζί). Το συλλογικό τραύμα το οποίο όλοι αναγνωρίζουν υποτιμήθηκε σε πολιτικό επίπεδο πρωτίστως από την κυβέρνηση, όμως και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όσα υποτίθεται ότι ακουμπούν τον σφυγμό της κοινωνίας, εκφράζοντας αιτήματα και φοβίες των πολιτών. Και τώρα, κάπως καθυστερημένα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση προσπαθούν να τα δουν αλλιώς. Πώς; Μάλλον αμήχανα. Η κυβερνητική πλευρά δεν μπορούσε παρά να πει δημόσια το αυτονόητο, ότι ο δρόμος της Δικαιοσύνης είναι ανοιχτός για «οποιονδήποτε» (και για οποιοδήποτε πολιτικό πρόσωπο κοινώς), επιμένοντας ταυτόχρονα στην εργαλειοποίηση της εθνικής τραγωδίας από τους πολιτικούς αντιπάλους της. Και ενώ έχει τραυματιστεί βαθιά ένα βασικό γαλάζιο αφήγημα, εκείνο της «διαχειριστικής επάρκειας», το νεοδημοκρατικό οικοσύστημα νοιάζεται παρασκηνιακά για τον επικείμενο κυβερνητικό ανασχηματισμό. Αυτόν που σίγουρα δεν ενδιαφέρει την κοινωνία πέραν 24ώρου, άντε 48ώρου.
Από την άλλη, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης πετροβολούν το Μαξίμου, αλλά ταυτόχρονα νοιάζονται για το προβάδισμα στον εν εξελίξει διαγκωνισμό τους ως προς τον χρονισμό και για τον τρόπο των κινήσεών τους – επιστρατεύονται μέχρι και αλληλοκατηγορίες ότι διευκολύνονται οι κυβερνώντες. Λέγεται κι αλλιώς: η κυβέρνηση βλέπει τη δυσκολία των βασικών αντιπολιτευτικών δυνάμεων να απαντήσουν συντονισμένα και να «κερδίσουν» από τα κυβερνητικά λάθη, ενόσω οι μεγαλύτερες δυνάμεις της αντιπολίτευσης βλέπουν την κυβέρνηση σε ολοένα και μεγαλύτερη φθορά, εκτιμώντας ότι δεν υπάρχει δρόμος ανάκαμψης.
Σαν να καθησυχάζονται όλοι πρόωρα στο όλο και πιο ρευστό σκηνικό, με την παρούσα συνθήκη να αντιμετωπίζεται με γνώριμα εγχειρίδια διαχείρισης κρίσεων. Οι «παραδοσιακές» δυνάμεις δείχνουν να παρασύρονται ξανά σε υποτίμηση. Σαν να μη νοιάζονται ότι τα όποια κενά στην πολιτική μπορεί να γίνουν επικίνδυνα και πάντως δεν μένουν κενά για πολύ. Σαν να μην ξέρουν ότι τα περιμένουν πώς και πώς και σε αυτά προστρέχουν συνήθως σαν έτοιμες από καιρό άλλες δυνάμεις.
Source link
